Boshra Rahmaty > Recent Status Updates

مادربزرگ می‌گوید باید بدانم که فراموشی کار ساده‌ای است. شاید فکر می‌کنم هیچ‌چیز را فراموش نخواهم کرد و همیشه همه‌چیز از بهترین تا بدترین مسائل را به‌ یاد خواهم داشت اما اشتباه می‌کنم. می‌توان همه‌چیز حتی موضوعات اساسی، بزرگ‌ترین دردها و نیز عظیم‌ترین شادی‌ها، همه‌چیز، به‌کلی همه‌چیز را فراموش کرد.

با آن همه قربانی در روز، مرگ دیگر چهره ای نداشت. وانگهی، ما گرچه زنده بودیم، چهره‌مان را فراموش کرده بودیم. زنی جوان و زیبا عاشق یکی از ما شده بود. این یک داستان عاشقانه ساده نبود. فاش میکرد که ما همچنان وجود داریم و توده‌ای بدشکل از تن‌های تحقیرشده و بینوا و انزجارآور نیستیم. 💔

آب دست‌تونه بذارید زمین برید سراغ این کتاب!

گماشته اونوفریه 🥹💔

راز آدمیزاد را عذاب می‌دهد
همه چیزهایی که به‌خاطرش خجالت می‌کشیم
می‌ترسیم
و مخفی می‌کنیم
همه اینها اغلب فقط به این دلیل دردناک‌اند که در موردشان حرف نمی‌زنیم

دقیقا کی، کدام لحظه، بالاخره آدم خواهد توانست کلمات مرسوم عرض تسلیت را بگوید و خلاص شود؟ وقتی وارد اتاق پذیرایی می‌شویم، وقتی نشسته‌ایم؟...
انگار تا پیش از ادای آن کلمه احمقانه، چیزی که در راه با خود آورده و تمام مدت در دهان حمل کرده بود، کوچک‌ترین صدایی نمی‌شد درآورد‌. روی زبانش است، سنگین، بی‌مصرف، از دهن‌افتاده.

شروعش که خیلی جذاب بوده تا حالا :)

گرسنگی انسانیت آدمیزاد را نابود می‌کند.

یکی از دلایل ناخوشی معاصر، بغض و غبطه‌ای بود که نمایش تلویزیونی ثروت و تجمل در افراد حقیر به جا می‌گذاشت. اگر اهالی بی‌یر فقط بی‌یر را شناخته بودند که در آن نه میلیونری بود و نه ثروتمندان عیاشی که با هواپیما جابه‌جا می‌شدند، به آلونکی که سقفش چکه نمی‌کرد و به تکه‌زمینی برای سیر کردن شکم خانواده و شادی سادهٔ زنده بودن راضی می‌شدند و می‌دانستند همسایه‌شان هرگز بیش از آنها مال و منال ندارد.

به همین زودی قلابش رو انداخت.

But, dear God, what shall I do with this desire to love? Why do I write ‘dear God’? He isn’t dear - not to me he isn’t. If he exists, then he put the thought of this vow into my mind and I hate him for it. I hate.

After possession comes the tenderness of responsibility when one forgets one is only a lover, responsible for nothing.

Unlike the rest of us she was unhaunted by guilt. In her view when a thing was done, it was done: remorse died with the act.

خوشبختی را آدم در آدم‌های مست، در کودکان و به‌ندرت در جایی دیگر می‌یافت.

حالا دارم فصلی را می‌خوانم که درباره استبداد حرف می‌زند. می‌گوید شرط اساسی در حکومت استبدادی وجود ترس است؛ خب «ترس باید همهٔ جسارت‌ها را به زانو درآورد و کوچک‌ترین حس جاه‌طلبی را خاموش کند» تا همه زیردست خودکامه بمانند.

امان از این ترسِ بی‌درمانِ ایجاد مزاحمت برای دیگران، وحشت از اینکه در جایگاه خودم نباشم و اسباب خنده و تمسخر شوم...

با وجود تعصبش، استدلالی که درست مطرح می‌شد و استعداد افراد اهل‌مجادله احساساتش را برمی‌انگیخت. اما خودش را تأثیرپذیر می‌دانست و برای همین در دل می‌گفت اگر گاهی تبلیغات دشمن می‌تواند متقاعدش کند، به‌خاطر شخصیت سستش است، نه به این دلیل که دشمن واقعا حقیقت را بر زبان می‌آورد. واقعیت این بود که با وجود تقلایش برای اینکه درست فکر کند، گاهی خود را در برابر دشمن شکننده می‌دید.

ما انسان‌ها به‌طور‌کلی کامل نیستیم. پر از تَرک و شکاف هستیم و در فلات‌های مختلفی زندگی می‌کنیم که از آن‌ها صعود و به اعماق سقوط می‌کنیم.

آدم، حین مطالعه، مشاهده‌ی تابلوها یا شنیدن موسیقی، گذشته را به حال خود می‌گذارد. نه به معنای فراموش کردن، بلکه به معنای رها کردن آن به راحتی، و فرد اجازه نمی‌دهد انتظارات سخت‌گیرانه از آینده زمان حال را تغییر دهد و محو کند.

آیا خوب بود که گذر توقف‌ناپذیرِ زمانْ معنا و اهمیت همه‌چیز را تغییر می‌داد؟

چقدر تجسمش مشکل است که «من بودن» در گذشته‌های دور چطور بوده. بسیار متعجبم از اینکه هنوز همان فرد آن زمان هستم. همچنین وحشتی عمیق دارم از اینکه زمانی توانستم بسیار دور از خودم باشم، چنانچه امروز هستم. چطور امکان داشت آن زمان احساس کنم خودم هستم؟ یا در نهایت هیچ این گونه نبود؟ آیا، بدون اینکه احساس کنم در جایی هستم زندگی میکردم یا به عبارتی فقط در فضای خالی درونم بودم؟ به اشتباه گمان میکردم در خودم هستم، چون آخر آدم با

🥲

اصلا به‌طور کلی چه پاسخی می‌شود به پرسش‌های انسانی داد؟

زیبایی گل‌ها غم‌انگیز است، چون گل‌ها، البته مثل هر چیز دیگری در کره زمین، شکننده‌اند و محکوم به مرگ. اما گل‌ها به‌خصوص شکننده‌اند و مثل حیوانات جسدشان چیزی نیست جز تقلید مسخره عجیبی از حیاتشان و نعششان مثل لاشه حیوانات بو می‌هد.

🥲

از استفانی خوشم میاد. خیلی جسوره.