Aylar’s Reviews > مسخ و داستان‌های دیگر > Status Update

نمیدونم چرا خودمو مجبور کردم برای هر داستانی شده در حد یک جمله ریویو بنویسم.
داستان " هنرمند گرسنگی" فقط برام یک سوال باقی گذاشت:
«آیا معنا فقط وقتی معناست که دیگران بفهمنش؟»

داستان "گزارشی به فرهنگستان"
یه سوگواری خونسرد بود برای هویتی از دست رفته...

داستان بعدی که توی این کتاب خوندم "در سرزمین محکومان" بود. خواستم راجع بهش یه ریویو هرچند کوتاه بنویسم.
بخوام توی یک جمله خلاصه کنم یه داستان کوتاه، اما با تأثیر بلندمدت.
مفهوم ها و نمادگرایی های این داستان چیزی نبود که از اول مشخص باشه و نتیجه ای بود که خواننده با روند داستان و همراه شدن با داستان بهش میرسه. از اون دسته داستان ها که با تموم شدنش تورو ساعتها به فکر وادار میکنه.

تا اینجا داستان مسخ رو خوندم:
اولش که خوندم «گرگور سامسا یه روز صبح بیدار شد و دید تبدیل به یه حشره‌ی غول‌پیکر شده»... با خودم گفتم: خب؟ یعنی چی؟
ولی هر چی رفتم جلوتر، فهمیدم موضوع اصلاً اون سوسک لعنتی نیست...این کتاب عجیب بود، ناراحت‌کننده، اما واقعی.
یه جایی توی وجود آدمو می‌خارونه که خودت هم نمی‌دونی چرا.
فقط می‌فهمی:
گاهی وقتا، مسخ نمی‌شی... فقط بالاخره خودتو اون‌جوری می‌بینی که دنیا از اول می‌دید.