Aylar > Recent Status Updates

خیلی سرعت کتاب خوندنم همیشه پایینه چون نمیتونم تمرکز کنم برای همین کتابای خیلی طولانی همیشه خیلی حوصلمو سر میبرن و بعد از ۱۰۰ صفحه از خوندنش تقلا میکنم واسه ادامش. ولی این کتاب واسم طوریه که هر چقدر هم با سرعت پایین دارم میخونمش و ممکنه هفته ها طول بکشه تا تموم شه حسابی دارم از پروسه خوندنش لذت میبرم.

بعد از مدت‌های طولانی کتاب نخوندن امروز بالاخره تصمیم گرفتم این کتابو ادامه بدم. واقعا دارم لذت میبرم از خوندنش از فضای شاعرانش.

شروعش طوری بود که به دلم نشست که ادامش بدم. از همون خط اول متوجه شدم بعد از این کتاب قرار نیست روان سالمی داشته باشم. شایدم اشتباه میکنم. بریم ببینیم.

نمیدونم چرا خودمو مجبور کردم برای هر داستانی شده در حد یک جمله ریویو بنویسم.
داستان " هنرمند گرسنگی" فقط برام یک سوال باقی گذاشت:
«آیا معنا فقط وقتی معناست که دیگران بفهمنش؟»

داستان "گزارشی به فرهنگستان"
یه سوگواری خونسرد بود برای هویتی از دست رفته...

داستان بعدی که توی این کتاب خوندم "در سرزمین محکومان" بود. خواستم راجع بهش یه ریویو هرچند کوتاه بنویسم.
بخوام توی یک جمله خلاصه کنم یه داستان کوتاه، اما با تأثیر بلندمدت.
مفهوم ها و نمادگرایی های این داستان چیزی نبود که از اول مشخص باشه و نتیجه ای بود که خواننده با روند داستان و همراه شدن با داستان بهش میرسه. از اون دسته داستان ها که با تموم شدنش تورو ساعتها به فکر وادار میکنه.

تا اینجا داستان مسخ رو خوندم:
اولش که خوندم «گرگور سامسا یه روز صبح بیدار شد و دید تبدیل به یه حشره‌ی غول‌پیکر شده»... با خودم گفتم: خب؟ یعنی چی؟
ولی هر چی رفتم جلوتر، فهمیدم موضوع اصلاً اون سوسک لعنتی نیست...این کتاب عجیب بود، ناراحت‌کننده، اما واقعی.
یه جایی توی وجود آدمو می‌خارونه که خودت هم نمی‌دونی چرا.
فقط می‌فهمی:
گاهی وقتا، مسخ نمی‌شی... فقط بالاخره خودتو اون‌جوری می‌بینی که دنیا از اول می‌دید.