Latif Joneydi’s Reviews > آویزه‌های بلور > Status Update

دوازده، "باران":
بلاخره هر مجموعه متفاوتی باید داستانی با تِم یا نامِ باران داشته باشد.
چیزِ خاصی نداشت، شبیه تغزلِ نابهنگامی که تَهِ یک مجموعه‌ متفاوت، نهالی در حال بالا رفتن پیش از رسیدن به درِ زنگ زده آهنی، صدایِ جارویِ پاکبانِ اولِ صبح...چنین چیزی بود، همین.

یازده، "زندگی خوب جنوبی":
راوی اول شخصی که کارش "وصل کردن تلفنهای مردم است."
شبیه داستانِ پنجمِ مجموعه "یک جای خوب" اینجا هم در عنوان و هم در تِم آیرونی داریم.
آنگونه که توصیف و شرح ها مینمایاند "خوب"ای که عنوان داستان است در روایت روزمرگی و گفت-و-گو هایِ پوچ و روشنفکر مآبیِ تو خالی است. رخداد ویژه ای هم پیش نمی آید و داستان به گفت-و-شنود هایِ راوی با پدر و دوستش و گفته های خودش میگذرد.
چنگی به دل نزد.

نُه، "آقایان":
راویِ دانای کل و بنیاد روایت بر گفتگویِ سه مرد دور میزی پیرامون سیاست و جنگ و از هر دری سخنی، با این پایان بندی:
"صدای بم زن آقای طهمورثی از داخل اطاق بگوش میرسید،: مرده شور برده ها خوابشونم نمیبره که اقلا خفه شن."
نامِ داستان و تنظیماتِ روایت و پایان بندیِ آن با وجودِ کلیشه ای بودن معنادار و هماهنگ است.
داستانی قابل توجه!

هفت، "گرما در سال صفر":
پارسی پور مانند امیرشاهی توانِ درآوردنِ لحن های گوناگون و تجربه فُرم های متفاوت را داراست. "گرما..." را جدی نگیریم به طرحی بی بُن میماند ولی دقت در جزئیاتِ "گرما..." کیفیت پرداختِ ساده اما با جزئیات داستان دستمان می آید. "گرما..." روایتِ کوتاهی از بندر است و زنانگیِ در تعلیق. انسانیتی که کیفیتِ وجودی اش بر ماهیت اش در روایت‌ برتری جُسته و داستانی را استوار کرده است.
خوب بود.

شش، "کشتار گوسفند ها":
راوی اول شخص از رفیقی خوب می‌گوید که عادتِ بدِ آشنایی با مشاهیر خبیث دارد. تنظیمات روایت در آغاز ما را به دیوانگی رفیقِ خوب راهبر می‌شود ولی در پایانِ داستان نظرِ مخاطب می‌تواند تغییر کند.
اِلِمان ها در عینِ آشفتگی به خوبی چفت درآمدند و داستانِ کوتاهِ بدی نبود.

پنجم، "یک جای خوب":
راوی دانای کل سوم شخص با لحنی با فاصله و خنثی. آیرونیِ نامِ داستان با توصیفِ موقعیتی که شخصیت اصلیِ داستان به نامِ "قشنگه" از پنجره همسایه پیشنهاد پذیرفتنِ نوزادی را ناگهانی دریافت می‌کند و با نپذیرفتنِ کودک مردِ همسایه کودک را در سرمایِ کوچه می اندازد و قشنگه اسیرِ بویِ پوسیدن و اضمحلال جنازه کودک می‌شود.
پیامد هایِ انتخاب. انتخابی که خواسته نشده بود. "یک جای خوب"؟

چهارم، "آویزه های بلور":
راویِ اول شخصی که مادربزرگش مُرده و پیرامون مجلس عزا با کس/چیزی، (شاید سایه ای، سایه خودش؟ سایه مادربزرگ؟) دیدار میکنه.
چندان برام گیرا نیومد، شایدم نفهمیدمش کلا، نمیدونم.
باید دوباره بخونم.

سوم، "همکاران":
راویِ دانایِ کل سوم شخصِ محدود. بنیاد داستان بر دیالوگ هایِ همکارانی هست که در اتوبوسی به سمتِ خانه رهسپار اَند. کوتاه و دقیق بود با پایان بندیِ به جا، اینو دوس داشتم. اینکه پارسی پور فُرم هایِ رواییِ متفاوتی رو نو به نو به کار میبره رو دوست دارم. هر داستان ساختار ها و تنظیماتِ فُرمی متفاوتی داره. تاکیدش بر نُو پردازی ستایش برانگیزه.

دوم، "همزاد":
زبانِ پوئتیک، نثری شعرگون و راوی ای اول شخص با پایانی برانگیزاننده.
یه چیزی تو قلم این پارسی پور هست که خوندنش رو با وجودِ غرابتش نسبت به روایت‌ هایِ دیگه خواندنی میکنه، پلات و شخصیت پردازی و تِم خاصی نداره، ولی میشه دنبالش کرد.

اولی، "بهارِ آبی کاتماندو":
با تاکید راوی بر حضورِ با جزئیات در اتاق و تمامِ آگاهی اش از بیرون به میانجیِ روزنامه و وجودِ جسدی در اتاق، خواننده گُمانمند می‌شود به چرایی ها و پایانی غافلگیر کننده ولی تمام‌ روایت‌ همین است و تفسیر پذیریِ بسیار را ممکن می‌کند.
راوی را دوست داشتم و احتمالا با زنی قاتل روبروییم که امیدوار است دو کوچه آن طرف تر آدم ها عاشق باشند.