Sara Kasraee’s Reviews > آخر بازی، در انتظار گودو > Status Update

همه دیوونه به دنیا می‌آییم. بعضی‌ها دیوونه باقی می‌مونن.

بیا تا فرصت داریم کاری کنیم!هرروز که به وجود ما احتیاجی نیست.درواقع حالاهم به وجود ما احتیاجی نیست.دیگرون هم،اگه نه بهتر،حداقل به اندازه ما از عهده‌ این وضع برمیان.اون فریادهای کمکی هم که هنوز تو گوشهامون زنگ می‌زنه،خطاب به همه بشریته!اما اینجا،دراین لحظه،خواه و ناخواه،ما کل بشریتیم.بیا قبل ازاینکه دیر بشه،حداکثر استفاده رو ازش ببریم!

ولادیمیر: شاید بشه همه رو از نو شروع کرد.
استراگون: باید آسون باشه.
ولادیمیر: اون چه که سخته، شروعه.
استراگون: از هرچی میشه شروع کرد.
ولادیمیر: آره، اما باید تصمیم گرفت.

استراگون: به من دست نزن! از من سوال تکن! با من حرف نزن! پیشم بمون!
ولادیمیر: هیچ وقت از پیشت رفتم؟
استراگون: تو گذاشتی من برم.

به احتمال زیاد همه عوض می‌شن. فقط ما نمی‌تونیم.

آدم وقتی تنها به سفر می‌ره، راه به نظرش طولانی می‌آد

به خودم می‌گم زمین خاموشه، هرچند هیچ وقت روشن ندیدمش. کار راحتیه. وقتی به زمین بیفتم از شدت شادی گریه می‌کنم.

به خودم می‌گم - گاهی وقتا، کلاو، اگه میخوای یه روز از تنبیهت خسته بشن، باید بهتر از این تحمل کنی. به خودم می‌گم - گاهی وقتا، کلاو، اگه میخوای یه روز بذارن بری، باید بهتر از این باشی. اما حس می‌کنم که بیش اون پیر و دورافتاده‌ام که عادت‌های تازه یاد بگیرم. خب، این هیچ‌وقت تموم نمی‌شه. من هیچ‌وقت نمی‌رم. بعدش یه روز، یهو تموم می‌شه. عوض می‌شه. نمی‌فهمم. اون می‌میره، یا اون خود منم. اون رو هم نمی‌فهمم.

کلاو: این‌جا چیه که من رو نگه داره؟
هام: گفتگو.

ما هم یه وقت جذاب بودیم - یه وقتی. کم پیش می‌آد که آدم جذاب نبوده باشه - یه وقتی.