Mohammad Hanifeh’s Reviews > پ‍ن‍ج‌ ف‍ی‍ل‍م‍ن‍ام‍ه‌: ک‍ودک‍ی‌ ای‍وان‌، س‍ولاری‍س‌، اس‍ت‍اک‍ر، ن‍وس‍ت‍ال‍گ‍ی‍ا، ای‍ث‍ار > Status Update

[تا انتهای فیلمنامۀ نوستالژیا]

خدا را سپاس می‌گوییم به‌خاطر وجودِ آن‌ها که خود را پیشِ روی جمعیتِ مردمِ ساکت و بی‌درد، به آتش می‌کشند.

- از خاطرات روزانۀ تارکوفسکی

این فیلمنامه، نسخۀ نهایی نیست و تغییرات زیادی روش اعمال‌شده که به نظرم همه‌شون هم تغییرات مثبتی بوده‌ن. چه رؤیاهایی که به فیلم اضافه شده‌ن و چه دیالوگ‌هایی که از فیلم کم شده‌ن و جای خودشون رو به اشاره‌هایی داده‌ن که به مقصود فیلم خیلی نزدیک‌تر هستن.

(تا انتهای فیلمنامۀ استاکر)

چه بود؟ یک سنگ آسمانی یا ملاقاتی از دنیایی دیگر؟ هرچه بود، در سرزمین کوچک ما رخ داد؛ معجزۀ معجزه‌ها: منطقه.

چند سالی می‌شه که استاکر محبوب‌ترین فیلممه. نه فقط از بین کارهای تارکوفسکی؛ کلاً!
اما این فیلمنامه، کامل نیست و خیلی کمتر از خودِ فیلمه؛ هم دیالوگ‌ها و هم بسیاری از توصیف‌های صحنه، تو کتاب نیومده‌ن. با این حال، از خوندن فیلمنامه و تماشای مجدد فیلم لذت بردم.

(تا انتهای فیلمنامۀ سولاریس)

همیشه نادیده خیال می‌کردی که سولاریس رو از بقیۀ فیلم‌های تارکوفسکی کمتر دوست خواهم داشت. بعد از تماشای فیلم هم تو همین کتاب خوندم که خودِ کارگردان هم این فیلم رو کمتر از بقیۀ آثارش دوست داره. اما من دوستش داشتم و دیدنش برام جذاب بود... تا چند روز بعد از تماشا هم درگیرش بودم.

[تا انتهای فیلمنامۀ کودکی ایوان]

کاش کتاب این فیلمنامه جداگونه چاپ شده بود و می‌شد براش ریویو نوشت.
خوندن فیلمنامه‌های تارکوفسکی، لذتی چند برابر داره برای آدم. چون از لحن و نثر شاعرانه‌ای استفاده کرده که تو هیچ فیلمنامۀ دیگه‌ای پیدا نمی‌شه.
سال‌ها پیش، فیلم کودکیِ ایوان رو دیده بودم و بعد از خوندن کتاب، دوباره دیدمش. ولی این‌بار خیلی بیشتر باهاش کِیف کردم.