Kimia’s Reviews > مجموعه اشعار حسین منزوی > Status Update

پر گشودیم و به دیوار قفس ها خوردیم
وه که در حسرت یک بال پریدن مردیم
مشت حسرت به نوازش نرسیده خشکید
ناتمامیم که در غنچه خود پژمردیم
تا چه آریم به کف وقت درو ما که به خاک
جز تنی خسته و قلبی نگران نسپردیم
زهرخندی که نچید از لب‌مان دوزخ نیز
آه از این میوه تلخی که به بار آوردیم

من خسته‌ام ز خواندن‌تان دیگر، ای فصل های باطل بی تعطیل
کی می‌‌رسد به صفحه‌ی پایانش، ای داستان تلخ پریشانی؟
از شادمانی، ای قلم تقدیر ! بیش و کمی رقم زده‌ای این بار؟
یا تا همیشه خط غم و محنت، ما را نوشته است به پیشانی؟

ستم‌کاران چنین بنیاد مظلومان نمی‌کندند،
به جای آه اگر از مشت اینان بیم می کردند

نشان هوشیاری بود آن عصیان ابلیسی
زمانی که ملایک خاک را تعظیم می کردند


Being back to poetry after almost 2 years sure feels strange.
I mean I couldn't even type this in persian so. That strange.

من تو را
برای شعر بر نمی گزینم
شعر، مرا
برای تو برگزیده است
در هشیاری
به سراغت نمی آیم
هر بار
از سوزش انگشتانم
در می یابم که باز
نام تو را، می نوشته ام.

آیا
به جای پر سیمرغ
موی کدام اهریمن را
در آنش
افکنده بودیم؟

محکوم جاودانه ی رفتن
بی وعده رسیدن
سنگی که در حوالی مقصد هر بار
از شانه ام
می افتد
و باز
تا ابتدای آغاز
در می غلتد
و کرکسی که سیری نشناس
اما بی اشتها
محکوم وار
از جگرم می خورد
انگار هر دو
بیشتر از من
از راز دوره کردن این باطل
آگاه‌اند
__________
خواب خالی مرا گرفت و
پهن کرد
روی شهر و آسمان سیاه شد...