Agir(آگِر)’s Reviews > The Decameron > Status Update

در این جهان فانی تنها فقر و ناداری است که از شرِ رشک و حسد در امان مانده است

آغاز چهارمین روز دکامرون

در روز فرمانرواییِ فیلوستراتو سخن درباره‌ی عاشقانی است که عشقشان به ناکامی انجامیده است

قصه‌ها با اینکه ساده به نظر میان اما چی اینقدر لدتبخش‌شون کرده!؟
بعد تموم شدن هر قصه، لبخند میزنی و از ته دل راضی هستی...
اینجاست که میگن هرچیزی جدیدش خوبه، اما راوی قدیمیش!!!

پشیمانی از کرده خوش‌تر از آن
که ناکرده انگشتِ حسرت گَزان

گروهی را عقیده بر این است که خود تجاربی عمیق از زندگی دارند و بسیار دانا هستند، ولیکن دیگران فاقد تجاربند و لذا چیزی نمی‌دانند. این گروه به گمان خود دیگران را فریب می‌دهند و حال آنکه بعدا برایشان معلوم می‌شود که خود در دام فریب افتاده‌اند. بر این روال، من کسانی را که بی‌جهت می‌کوشند تا فهم و هوش دیگران را به محک آزمایش بزنند دیوانه‌ی محض می‌دانم

__
در شطرنج هم این اصل وجود داره که هیچوقت بر اساس حماقتِ حریف

به تدریج که از اُمید و اعتمادِ آدمی به آینده می‌کاهد بر شدتِ عشق و علاقه‌اش افزوده می‌شود

یکی از خوبی‌های ترجمه قاضی اینه که وقتی مجبور به سانسوره، پنهانش نمیکنه. مثلا قراره فیلوستراتو اولین داستان رو بگه اما تو ترجمه اثری از این داستان نیست چون یه داستان اروتیک در مورد صومعه مذهبی هستش. در داستان دوم قاضی این قسمتی که در پایین میارم رو حذف نمیکنه تا خواننده به حذف داستان اول پی ببره و بره سراغ کتاب زبان اصلی یا ترجمه حبیب شنوقی

شنوندگان از داستان فیلوستراتو چنان خجلت‌زده شدند که سرخی شرم بر

با آوازی زیبا روز دوم به پایان می‌رسد

اگر منی که به همه‌ی آرزوهای خود رسیده‌ام
آواز نخوانم
پس کدام زن بخواند؟

من تو را می‌طلبم، ای عشق،
تویی که مایه‌ی همه‌ی شادی‌های منی
مایه‌ی همه‌ی امیدها و همه‌ی خوشبختی‌هایی

بیا تا صدای خود را بهم درآمیزیم
و لحظه‌ای چند آواز بخوانیم،
آوازی نه از آه و ناله‌های من...
بلکه از آتشی که مرا مشتعل می‌کند و می‌سوزاند

چاه‌کن آخر خود در تهِ چاه است

راوی ضرب المثل بالا را بر زبان می‌آورد و بعد از توضیحی اندک، قصه را شروع می‌کند. همچین روشی رو در خیلی از کتابها و فیلم‌های مدرن هم می‌بینیم که همان اول خواننده یا بیننده را با پیام اصلی درگیر می‌کنند

آلاتی‌یل که شاید بیش از هزار بار با هشت مرد مختلف خوابیده بود به عنوان دختری باکره با پادشاه مغرب همخوابه شد و بکارت خود را به او تلقین کرد...گویند این ضرب المثل از آنجا پیدا شده است:

دهانی که بارها بوسه داده است
از طراوت نخواهد افتاد
چه، هربار مانند ماه، نو خواهد شد