Mahi’s Reviews > خرداد بود که خلیج یخ زد > Status Update

این روزها زندگی‌م کاملا مختل شده و کلا دارم یه‌جور دیگه می‌گذرونم. و تا دیروز نتونسته بودم کتاب بخونم. دیروز که داشتم «از زمین آمد» رو می‌خوندم با خیلی از قسمت‌هاش یاد خودمون و روزگارمون افتادم و می‌خواستم بعضی‌هاشون رو یه جا ثبت کنم. و تصمیم گرفتم به جای نوشتن جملاتی که ازش دوست داشتم توی چندتا آپدیت (کاری که با داستان‌های قبلی کرده بودم) این‌دفعه این یکی جملات رو بنويسم.
و این شد که آپدیت قبلی‌م به وجود اومد.

این جمله‌ها از داستان «از زمین آمد» من رو به‌شدت یاد این‌روزها انداختن:
• تو لایق این محدودیت‌ها نیستی.
• در برخورد اول هرگز نمی‌فهمی به چه دنیای بی‌رحمی قدم گذاشته‌ای و این خودش یک‌جور خاصی از بی‌رحمی است.
• هرچه گذشت سخت‌تر شد.
• آن‌موقع امید داشتم و روزگار خوش پیشین را برای آینده تصور می‌کردم.
• آدم‌ها همه‌شان دارند درد می‌کشند و هیچ‌وقت زندگی‌شان بدون درد نیست.
• پاسخ امید است. امید مکار!

پشیمانی هم از آن چیزهایی‌ست که نباید اسیرش شد. بندبند وجودت را می‌شود و لحظه‌به‌لحظه‌ی زندگی را برایت تلخ می‌کند. اگر که چیزی از زندگی برایت مانده باشد.

در باب پاراگراف آخر:
قایقی خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از این خاک غریب

نومیدی را بکش که امید منتظر است.

درد که از حد بگذرد، همه‌چیز تمام می‌شود. پوسته‌ای پوچ می‌شوی. تکه‌ای گوشتِ ساکن و صامت. من چنین شدم.

از پاراگراف آخر ابهت می‌باره🤝😩

نمی‌تونی همه رو نجات بدی. این‌جا و اون‌جای راه بعضی‌ها جا می‌مونن، بعضی‌ها می‌افتن. ما که نباید همراهی‌شون کنیم.

هیچ‌وقت همه‌ی آدم‌ها نمی‌تونن از یه چیزی مثل آدم لذت ببرن؛ برای چاپیدن همدیگه هم که شده یه‌هو ازش متنفر می‌شن.

از آدم‌های خیابون شاید فقط یک نفر یا دو نفر دقیقا همون چیزی هستن که باید باشن، همون چیزی که می‌خوان باشن. بقیه همه به مرض‌های گوناگون زندگی دچارن.