Ali Ahmadi’s Reviews > پنج فیلمنامه آندری تارکوفسکی > Status Update

داشت یک نفر را با زحمت از توی یک استخر عمیق و بزرگ پر از کثافت می‌کشید بیرون و خودش هم تقریبن خفه می‌شد. اما جانش را به‌خطر انداخت و یارو را کشید بیرون. خلاصه آمدند بیرون و نفس زنان نشستند. هر دو خسته شده بودند. بلاخره آنکه بیرون کشیده شده بود با نگاهی مسخره می‌پرسد برای چی این کار را کردی؟ آن یکی حیران می‌گوید یعنی چی چرا؟ خب من نجاتت دادم. نجات‌یافته دلخور جواب می‌دهد احمق جان، آنجا خانه من من است.

از «نوستالگیا»

فقط که شما نیستید. نه، همه‌ی ما منتظر چیزی هستیم. مثلا خود من. تمام زندگی‌ام را در انتظار گذرانده‌ام. همیشه احساس کسی را داشته‌ام که در ایستگاه انتظار می‌کشد. راستش هنوز هم همین احساس را دارم! و همیشه فکر می‌کردم آنچه اتفاق می‌افتد زندگی واقعی نیست، بلکه انتظار زندگی‌ست. انتظار چیزی واقعی و پراهمیت! شما احساس مشابهی نداشته‌اید؟ کم‌‌وبیش به دلایلی فکر می‌کنم که همه همین احساس را دارند.

از فیلمنامه‌ی ایثار

هنگامی که آدمی زاده می‌شود، لطیف است و سازگار
و هنگامی که می‌میرد، محکم و سخت.
هنگامی که درخت می‌روید، لطیف است و سازگار
اما هنگامی که خشک و سخت شد، می‌میرد.
سختی و قدرت یاران مرگ‌اند
و نرمی و لطافت تجسم زندگی،
که آنچه سخت شد، پیروز نخواهد بود.

لائوتسه – تائوت چینگ (از فیلمنامه‌ی استاکر)

– وقت کسی خوشبخت است به ندرت درگیر معنای زندگی و مضمون‌های ازلی و ابدی دیگر می‌شود. جای آنها در آخر عمر است.
– اما وقتی این آخر سر برسد راهی برای دانستن نداریم. پس فقط با سرعت به سمتش می‌رویم.
– خب عجله نکن، خوشبخت‌ترین آدم‌ها کسانی هستند که هیچ وقت با این سوال‌های لعنتی خودشان را آزار نمی‌دهند.
– فکر کردن درباره‌اش دانستن روز مرگت است. ندانستنش عملا فناناپذیرمان می‌کند.

از فیلمنامه سولاریس