Fahime’s Reviews > کلت ۴۵ > Status Update

در دوره ی آموزشی وقتی مربی اسلحه شناسی ذوق و شوق بچه ها را موقع دست گرفتن اسلحه دیده بود تقریبا با فریاد گفته بود: آهای! این آبنبات قیچی نیست! لیس لیسک هم نیست. تفنگ است. آدم می کشد. خون می ریزد. خون ریختن ذوق ندارد.

زمان نزدیک ترین آدم ها را بی اندازه از هم دور می کند.

کاش سکوت هم آوای خاصی داشت. آدم کاستش را می گذاشت تو دستگاه، از این گوشی ها می گذاشت روی گوشش تا فقط سکوت بشنود...

اگر آدم ها می دانستند فردا چه کارهایی ازشان بر می آید، هیچ وقت غصه ی دیروز را نمی خوردند.

آدم ها همیشه فکر می کنند که اتفاقات بد فقط مال دیگران است. اما چرخ زندگی می چرخد و بالاخره روی تلخش را به همه نشان می دهد. درست وقتی حواست به خوشی هاست، بلا یک حفره در زندگی ات پیدا می کند. آن وقت خودش را مثل خون مسموم توی رگ های زندگی می دواند و همه عضلات کاری را فلج می کند.