Status Updates From کلت ۴۵

وقتی کار آخر یه نویسنده رو می خونین و بعد میاین سراغ کار اولش همین می شه. هر چقدر کار آخر پخته تر بود و به سلیقه ی من نزدیک تر، این کار ماجرا محوره و نثر نثر روایت کننده است بیشتر و به دلم نمی شینه. شاید هم تعلق خاطری به موضوع کتاب ندارم. در هر صورت کند و بی میل پیش می رم برعکس تذکره ی اندوهگینان که تند و بی وقفه و سیری ناپذیر خواندنی بود.

با این که نوع زاویه ی دیدش رو نمی پسندم و ایرادهای ویرایشی زیادی به چشمم میان اما ماجرا و روایت انقدری جذابن که فعلا می خوام ادامه بدم ببینم به کجا قراره برسم.

شکنجه فقط شلاق نیست... گاهی احساسات آدم، آدم را شکنجه می کند...

در دوره ی آموزشی وقتی مربی اسلحه شناسی ذوق و شوق بچه ها را موقع دست گرفتن اسلحه دیده بود تقریبا با فریاد گفته بود: آهای! این آبنبات قیچی نیست! لیس لیسک هم نیست. تفنگ است. آدم می کشد. خون می ریزد. خون ریختن ذوق ندارد.

زمان نزدیک ترین آدم ها را بی اندازه از هم دور می کند.

کاش سکوت هم آوای خاصی داشت. آدم کاستش را می گذاشت تو دستگاه، از این گوشی ها می گذاشت روی گوشش تا فقط سکوت بشنود...

اگر آدم ها می دانستند فردا چه کارهایی ازشان بر می آید، هیچ وقت غصه ی دیروز را نمی خوردند.

آدم ها همیشه فکر می کنند که اتفاقات بد فقط مال دیگران است. اما چرخ زندگی می چرخد و بالاخره روی تلخش را به همه نشان می دهد. درست وقتی حواست به خوشی هاست، بلا یک حفره در زندگی ات پیدا می کند. آن وقت خودش را مثل خون مسموم توی رگ های زندگی می دواند و همه عضلات کاری را فلج می کند.

اينكه جلو جلو ميگه قراره چي بشه البته ن خيلي روشن خوووبه

اينكه جلو جلو ميگه قراره چ اتفاقي بيفته البته ن خيلي روشن خوووووب بود