جَنّات’s Reviews > کتاب آه؛ بازخوانی مقتل حسین ابن علی علیه‌السلام > Status Update

پسر زیاد در نامه به عمر سعد: و اگر حسین را بکشتی، سینه و پشت او را زیر سم اسبان بسپار. سخنی بر زبان من رفته است که چون او را بکشتم ، این عمل با پیکر او کنم.
نمیدونستم این کار از پیش تعیین شده بوده... لعن الله علی قوم‌الظالمین.

نافع بن هلال جمله برخاست و گفت: به خدا سوگند که ما لقای پروردگار را ناخوش ندانیم و دوست داریم هر که تو را دوست دارد و دشمنیم به هر که دشمن تو باشد.
شاید بگین خب اره... امام حسینه. بایدم اینو بگیم. باید دوست داشته باشیم براش بمیریم. ولی اینجوری نیست. امام حسین اون موقع مثل یه ادم‌معمولی بوده براشون. یکی از خودشون.
ترسیدم یه ذره... من جزو کدوم دسته‌م؟ نصیحت گر امام و گذشتن...یا یاری گر امام و ماندن...فعال یا منفعل؟

جدی؛
اگه من بودم، وقتی میدیدم امام حسین داره راه میفته بره کوفه، مثل ابن عباس و محمد حنفیه و ابن زبیر نصیحتش میکردم نرو کوفه! یا همینجا بمون یا برو یمن و از مردمشون بیعت بگیر یا برو تو بیابون‌ها فعلا باش تا ببین چی میشه؟ یا وقتی میدونستم امام حسین می‌دونه داره میره که کشته بشه چون خدا اینو خواسته؛ باهاش میرفتم اصلا؟ یا بهترش؟ همون موقع میرفتم یا میگفتم کار و زندگیم رو بسپرم میام؟ ولله که همراهان امام کار بزرگی کردن..

در حیرتم. آنقدر متن عالیه که با هر صفحه که ورق میزنی انگار داری روزهای سال شصت هجری رو ورق میزنی...همونقدر شفاف و واضح. و خوبیش اینه که از بالا نمی‌بینی وقایع رو. با کاروان امام حسین از مکه راه می‌افتی به سمت کوفه. با مسلم تو کوچه‌ها تنها میشی و بی‌کس و درمونده. حیله و حرام‌زادگی ابن زیاد رو از نزدیک میبینی. و باعث میشه فکر کنی. که داستان‌هایی که شنیدیم اونقدری که فکر میکنیم ازمون دور نیستن.

فقط قسمت مقدمه و پیش‌گفتارش خودش یه دنیاست.

کاش میشد تمام صفحاتش رو یا میشد حفظ کرد، یا همشو زد به در و دیوار که جلوی چشممون باشن که یادمون باشه چی شد، یادمون باشه ما اگه حواسمون به امر ولی‌مون و جهت‌گیری‌ش نباشه، فاصله‌ای با معاویه و یزید و مردم ترسوی کوفه نداریم.