جَنّات > Recent Status Updates

اینم از اون‌کتاباییه که از ترس اینکه اخرش‌چی باید درباره‌ش بگم، نمیخوام تموم شه.

کريستف کلمب رو کاشف قاره آمریکا معرفی کردن. پوکوهانتس رو نمادی از پل زدن دو فرهنگ بین بومیان آمریکا و استعمارگران معرفی کردن و... و ما چقدر ساده بودیم...

صفحه ۳۶۱
کاش همیشه با من مثل یک بچه رفتار نمی‌کرد. بچه ای که گهگاه نوازشش می‌کرد و هر وقت حالش را نداشت ، میگفت برود دنبال بازی...
کاش اتفاقی می‌افتاد تا باعث شود پخته‌تر به نظر بیایم. در آینده هم وضع همینطور بود؟ او همیشه جلوتر از من بود؛ با حالت‌هایی که در آن شریک نبودم و گرفتاری‌های پنهانی که از آن هیج نمی‌دانستم؟ هیچوقت میشد که با هم‌باشیم؟ شانه به شانه بایستیم، دست در دست یکدیگر بدون هیج فاصله‌ای در میان‌مان؟

از صفحه ۳۶۱ چیزی رو باید اینجا بنویسم.

هیج اتفاقی نیفتاد و من همانجا ایستادم و در انتظار رویدادی ماندم. اما تیک تاک ساعت دیواری مرا به خود آورد، چهار و بیست و پنج دقیقه بود. تیک تاک ساعت آرامبخش بود و آدم را به منطقی بودن دعوت می‌کرد، زمان حال را به یاد می آورد....

پسر زیاد در نامه به عمر سعد: و اگر حسین را بکشتی، سینه و پشت او را زیر سم اسبان بسپار. سخنی بر زبان من رفته است که چون او را بکشتم ، این عمل با پیکر او کنم.
نمیدونستم این کار از پیش تعیین شده بوده... لعن الله علی قوم‌الظالمین.

نافع بن هلال جمله برخاست و گفت: به خدا سوگند که ما لقای پروردگار را ناخوش ندانیم و دوست داریم هر که تو را دوست دارد و دشمنیم به هر که دشمن تو باشد.
شاید بگین خب اره... امام حسینه. بایدم اینو بگیم. باید دوست داشته باشیم براش بمیریم. ولی اینجوری نیست. امام حسین اون موقع مثل یه ادم‌معمولی بوده براشون. یکی از خودشون.
ترسیدم یه ذره... من جزو کدوم دسته‌م؟ نصیحت گر امام و گذشتن...یا یاری گر امام و ماندن...فعال یا منفعل؟

جدی؛
اگه من بودم، وقتی میدیدم امام حسین داره راه میفته بره کوفه، مثل ابن عباس و محمد حنفیه و ابن زبیر نصیحتش میکردم نرو کوفه! یا همینجا بمون یا برو یمن و از مردمشون بیعت بگیر یا برو تو بیابون‌ها فعلا باش تا ببین چی میشه؟ یا وقتی میدونستم امام حسین می‌دونه داره میره که کشته بشه چون خدا اینو خواسته؛ باهاش میرفتم اصلا؟ یا بهترش؟ همون موقع میرفتم یا میگفتم کار و زندگیم رو بسپرم میام؟ ولله که همراهان امام کار بزرگی کردن..

در حیرتم. آنقدر متن عالیه که با هر صفحه که ورق میزنی انگار داری روزهای سال شصت هجری رو ورق میزنی...همونقدر شفاف و واضح. و خوبیش اینه که از بالا نمی‌بینی وقایع رو. با کاروان امام حسین از مکه راه می‌افتی به سمت کوفه. با مسلم تو کوچه‌ها تنها میشی و بی‌کس و درمونده. حیله و حرام‌زادگی ابن زیاد رو از نزدیک میبینی. و باعث میشه فکر کنی. که داستان‌هایی که شنیدیم اونقدری که فکر میکنیم ازمون دور نیستن.

فقط قسمت مقدمه و پیش‌گفتارش خودش یه دنیاست.

کاش میشد تمام صفحاتش رو یا میشد حفظ کرد، یا همشو زد به در و دیوار که جلوی چشممون باشن که یادمون باشه چی شد، یادمون باشه ما اگه حواسمون به امر ولی‌مون و جهت‌گیری‌ش نباشه، فاصله‌ای با معاویه و یزید و مردم ترسوی کوفه نداریم.

داستانش خوبه.
خوب نپرداخته...

شروعش خیلی تکراری بود...شبیه شروع رمان‌های زرد دهه‌ی هفتاد.
تا صفحه‌ی ۲۰ خوندم. اومدم کتاب رو ببندم دیدم پایین صفحه نوشته جلد اول. فهمیدم جلد ۲ هم داره😶
تا اینجا که پشیمونم ولی چون کسی بهم داده و در نهایت باید نظرمو بگم برای یک دوره کتابخوانی... مجبورم تمومش کنم. ولی خیلی ابتداییه.

نکنه بابا لنگ دراز همون جیمی مک برایده؟

توکل به خدا
ما خودمون تازه خونه دار شدیم. و واقعا خونه‌مون رو دوست دارم. تصور اینکه یکی بیاد به زور از اون خونه رویاییم‌بیرونم کنه واقعا عذاب اوره...تو آشپزخونه‌م ، آشپزی کنه...یا از پنجره به اون دید انداز قشنگ نگاه کنه...فکرش هم عذاب اوره...و اینکه بدونی اون خونه دیگه بهت برنمیگرده و باید بری تو خرابه زندگی کنی...دیگه باغی نداری ثروتی نداری...
حسرتی که توی کلام شخصیت بی بی زینب هست، رنج اوره، دهشتناکه...!

عشق، با احترام و قدردانی ادامه می‌یابد!
بهم بگین که آقای دارسی فقط مال قصه‌ها نیست... :))

میشه تموم نشی؟

چقدر الیزابت و جین ،بابت خانواده‌شون و تربیت و فرهنگشون مورد اذیت هستن... و خیلی نارحت کننده‌س!