Nafiseh’s Reviews > از این اوستا > Status Update

شب خسته بود از درنگ سیاهش
من سایه ام را به میخانه بردم
هی ریختم خورد ،هی ریخت خوردم
خود را به آن لحظه عالی خوب و خالی سپردم

با گروهي شرم و بيخوشي وضو كردم.
مست بودم،مست سرنشناس،پا نشناس،اما لحظه پاك و عزيزي بود.
برگكي كندم
از نهال گردوي نزديك
و نگاهم رفته تا بس دور.
…با تو دارد گفتگو شوريده مستي.
–مستم و دانم كه هستم من–
اي همه هستي ز تو ،آيا تو هم هستي؟

شب که می آید چراغی هست؟
من نمی گویم بهاران شاخه ای گل در یکی گلدان
یا چو ابر اندهان بارید، دل شد تیره و لبریز
ز آشنایی غمگسار آنجا سراغی هست؟
آه