Βαγγέλης Ιωσηφίδης’s Reviews > Η οργή του Θεού και άλλες ιστορίες > Status Update

Το τέταρτο διήγημα, "Η παράσταση", έχει πάλι έναν εξομολογητικό τόνο, παρουσιάζοντας μια σκοτεινή όψη της παιδικής ηλικίας. Δε με ενθουσίασε όσο οι υπόλοιπες, αλλά η ιδέα ήταν έξυπνη και η εκτέλεση είχε ζωντάνια.

Βαθύ και συναισθηματικό το επόμενο διήγημα, με τίτλο "Τραγούδι γενεθλίων", αλλά με έναν φίλο του τρόπο. Για κάποιον λόγο, μου θύμισε τη Μουσική του Έριχ Ζαν, του Λάβκραφτ, αν και θεματικά δεν έχουν καμία σχέση.

Συνταρακτικό το διήγημα "Γράμμα δίχως παραλήπτη". Στο πρώτο μισό διηγείται την καθημερινότητα ενός ατόμου που βασανίζεται από καθημερινά βάρη, ενώ στο δεύτερο μισό, μέσα από έναν ευρηματικό τρόπο αφήγησης, κάτι πολύ βαθύτερο. Πυκνογραμμένο και γεμάτο, το διάβασα αργά αργά για να το νιώσω.

Το πρώτο διήγημα, το ομώνυμο του βιβλίου, φέρνει έντονες αναμνήσεις από 2020. Μου άρεσε που τα πάντα ήταν on steroids, ενώ το καλύτερο στοιχείο του διηγήματος για μένα ήταν ο λυρικός τόνος στις περιγραφές. Άνετα θα μπορούσε να γίνει μεγαλύτερο.