Poonachi Quotes

“They talk about the highs of toddy and liquor, but those are not highs at all. Real intoxication comes from talking. The moment it crosses a limit, we forget everything.”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“Once, in a village, there was a goat. No one knew where she was born. The birth of an ordinary life never leaves a trace, does it?”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“Everyone was well versed in how they were expected to behave towards the regime. They had mouths only to keep shut, hands only to make obeisance, knees only to bend and kneel, backs only to bend, and bodies only to shrink before the authorities.”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“Speak softly, sir. The regime has ears on all sides.'
'There's an old saying that the regime is deaf.'
'It's deaf only when we speak about our problems. When we talk about the regime, its ears are quite sharp.”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“All the love the couple showed her had shrunk to the length of this rope, Poonachi thought.”
― பெருமாள் முருகன் [Perumal Murugan], Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“He lifted the kid and placed her in the old man's hands. At first, it felt as if a hammer had grazed his hand; the next moment, he found a flower on his palm.”
― பெருமாள் முருகன் [Perumal Murugan], Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“What lay there was not Poonachi, but a stone idol.”
― Perumal Murugan, The Story of a Goat: A Novel

“The unfortunate lesson that I’ve learnt from my experience of living all these years is that people are not that good or straight.”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“The birth of an ordinary life never leaves a trace,”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“Speak softly, sir. The regime has ears on all sides.’ ‘There’s an old saying that the regime is deaf.’ ‘It’s deaf only when we speak about our problems. When we talk about the regime, its ears are quite sharp.”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“None of the sheep had their neck and forelegs bound together with a rope. That was only done to the proud goats, who were forced to look at the ground as they walked. Goats always tried to break free of their shackles. Sheep had none, so they didn’t need to make the effort. If it was in your nature to bow down, why would anyone shackle you? And yet, they were fortunate, these sheep. They had no inkling that to bow was to be shackled.”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“The regime had the power to turn its own people, at any moment, into adversaries, enemies and traitors.”
― பெருமாள் முருகன் [Perumal Murugan], Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“People keep destroying everything and shoving every last bit into their mouths. How then can anything or anyone survive here apart from human beings? In the end, can even people survive for very long?' she remarked with a sigh.”
― பெருமாள் முருகன் [Perumal Murugan], Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“No matter how much you give to this heart, it will never be enough.”
― பெருமாள் முருகன் [Perumal Murugan], Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“The old couple was so overwhelmed by their own good fortune that they were unable to sleep, Grief-stricken at having lost all her kids at one stroke, Poonachi couldn't sleep either.”
― பெருமாள் முருகன் [Perumal Murugan], Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“Miracles and exhibitions were meant for when people were relaxing after a sumptuous meal.”
― பெருமாள் முருகன் [Perumal Murugan], Poonachi: Or the Story of a Black Goat

“നമ്മുടെയൊക്കെ വായടച്ചിരുന്നാലേ ജീവിക്കാനാവൂ. പുറത്ത് അടി കിട്ടിയാല്‍പ്പോലും വായ്ക്കുള്ളില്‍ത്തന്നെ മോങ്ങിക്കോളണം. അടുത്തിരിക്കുന്നവര്‍ക്ക് കേള്‍ക്കുന്ന വിധത്തില്‍ ശ്വാസം വിടാന്‍ പോലും പാടില്ല. ഇത്ര കാലം ജീവിച്ചിട്ടും നിനക്കിതൊന്നും അറിഞ്ഞൂടെ?”
― Perumal Murugan, പൂനാച്ചി അഥവാ ഒരു വെള്ളാടിന്റെ കഥ [Poonachi Adhava Oru Velladinte Katha]

“ആ ഭരണകൂടത്തിലേത് അധികവും വെള്ളയാണ്. കുറച്ച് ചെമ്പന്‍ നിറത്തിലുള്ളതും കാണും. കറുത്തത് ഇല്ലേയില്ല. ഒരു കാലത്ത് നിറയെ കറുത്തവയായിരുന്നുവെന്നും അവറ്റകള്‍ വല്ല കുറ്റവും ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഇരുട്ടത്ത് തിരിച്ചറിയാനാവാതെ പോകുന്നതിനാല്‍ ഭരണകൂടം പദ്ധതിയിട്ട് അവയെ ഉന്മൂലനം ചെയ്‍തതാണെന്നും പറയാറുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, അങ്ങിങ്ങായി കറുത്തവ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുക തന്നെ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. കറുത്തവയെ കാണുന്നതു തന്നെ വെറുപ്പാണ്. ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍ ശ്രദ്ധിക്കും.”
― Perumal Murugan, പൂനാച്ചി അഥവാ ഒരു വെള്ളാടിന്റെ കഥ [Poonachi Adhava Oru Velladinte Katha]

“പൂനാച്ചിക്ക് കാതു കുത്തുന്നതിലെ പ്രധാന പ്രശ്നം അവളുടെ ജനനം എവിടെയായിരുന്നു, ആരാണ് തള്ള, തള്ളയെ ആരാണ് വളര്‍ത്തിയിരുന്നത്, എത്ര രൂപയ്ക്കാണ് വാങ്ങിയത് എന്നീ ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം ചോദിക്കും എന്നതാണ്. അവയെല്ലാം പറഞ്ഞ് ഒപ്പിക്കേണ്ടി വരും. ദാനം കിട്ടിയ ആട്ടിന്‍കുട്ടിയാണ്, ഒരു ഭഗാസുരന്‍ കൈമാറ്റം ചെയ്‍തതാണ് എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍ കള്ളക്കഥയാണെന്നും പറഞ്ഞ് കേസാക്കും. ആ ഭഗാസുരനെ കൈയ്യോടെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വാ, അവന്‍റെ കാതു കുത്തിയിട്ടുണ്ടോ, അവന്‍ അയല്‍ നാട്ടിലെ ഒറ്റുകാരനാവാം, നീയും ആ ഒറ്റു കാരന്‍റെ സഹായിയായിരിക്കും എന്നെല്ലാമുള്ള കുറ്റങ്ങള്‍ ചുമത്തും. കാതു കുത്തില്ലാതെ ആട്ടിന്‍കുട്ടിയെ വളര്‍ത്തുന്നവന്‍ ഭരണകൂടത്തിന് എതിരായിരിക്കും എന്നും അവര്‍ പറയും. അവനുമായി നിനക്കെങ്ങനെയാണ് പരിചയമായത്, അവനില്‍ നിന്നും നീ എന്തെല്ലാം കൈപ്പറ്റിയിട്ടുണ്ട് എന്നെല്ലാം ചോദിച്ചാല്‍ പറയാന്‍ മറുപടിയുണ്ടാകില്ല. തന്‍റെ പ്രജകളെ ഏതു നിമിഷവും ശത്രുവും വിരോധിയും ദ്രോഹിയായുമാക്കി മാറ്റാന്‍ കരുത്തുള്ളതാണ് ഭരണകൂടം.”
― Perumal Murugan, പൂനാച്ചി അഥവാ ഒരു വെള്ളാടിന്റെ കഥ [Poonachi Adhava Oru Velladinte Katha]

“ജനങ്ങള്‍ എല്ലാത്തിനെയും നശിപ്പിച്ചു നശിപ്പിച്ച് കൈ കൊണ്ട് വടിച്ചു നക്കി വായിലാക്കുകയാണ്. പിന്നെ ജനങ്ങളൊഴികെ മറ്റാര്‍ക്കാണ് ഇവിടെ ജീവിക്കാനാവുക? അവസാനം ജനങ്ങള്‍ക്കു തന്നെ ജീവിക്കാനാവുമോ?”
― Perumal Murugan, പൂനാച്ചി അഥവാ ഒരു വെള്ളാടിന്റെ കഥ [Poonachi Adhava Oru Velladinte Katha]

“തന്‍റെ പ്രജകളെ ഏതു നിമിഷവും ശത്രുവും വിരോധിയും ദ്രോഹിയായുമാക്കി മാറ്റാന്‍ കരുത്തുള്ളതാണ് ഭരണകൂടം.”
― Perumal Murugan, പൂനാച്ചി അഥവാ ഒരു വെള്ളാടിന്റെ കഥ [Poonachi Adhava Oru Velladinte Katha]

“Once he was released, Kaduvayan entered the herd and stood rubbing himself against the doe’s body. He never turned to look at his own herd again. His mother cried out to him. He didn’t look back. Peethan cried. He didn’t respond. Porumi cried out. He didn’t look back for her sake, either. Seeing someone who belonged with them going away, Poonachi too gave a feeble cry. He never turned. The doe’s call outweighed all their cries.”
― Perumal Murugan, Poonachi: Or the Story of a Black Goat