Уладзімір Караткевіч > Quotes

“Жыццё кароткае, як захад. Вось сонца над вадою, а вось – у Дняпры.”
― Уладзімір Караткевіч, Ладдзя роспачы

“Чалавек носіць сваё неба з сабою.”
― Уладзімір Караткевіч, Ладдзя роспачы

“Людзі бываюць бруднейшыя за свінню і чысцейшыя за анёла. Дабрэйшыя за жыццё і ў сто разоў страшнейшыя за Смерць.”
― Уладзімір Караткевіч, Ладдзя роспачы

“І няма ніякай розніцы паміж беларусам і ўкраінцам, калі над спіной вісіць бізун.”
― Уладзімір Караткевіч, King Stakh's Wild Hunt

“І яшчэ кахаць. Той, хто кахае - бессмяротны. Ён у кожную хвіліну перажывае стагоддзе. І ён - вораг смерці. Таму, што смерць не для кахання, не для маці тваіх дзяцей. А ўжо для дзяцей, для твайго бяссмерця - менш за ўсё... Толькі кахаць.”
― Уладзімір Караткевіч (Uladzimir Karatkievich)

“Калі чалавек, кожны чалавек, вельмі захоча зрабіць другому хоць маленькае дзіва — свет зробіцца светам дзіваў.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Рабі нечаканае, рабі, як не бывае, рабі, як не робіць ніхто, – і тады пераможаш.”
― Уладзімір Караткевіч, Ладдзя роспачы

“Раптоўна абуджаная імі ўва мне злосць патрабавала выйсця. Але крык у такой спрэчцы - апошняя справа. Трэба было ўзяць на ўзбраенне самую моцную зброю: крыху брахлівы сарказм і крыху разбэшчаную іронію.”
― Уладзімір Караткевіч, Чорны замак Альшанскі

“- Вы дваранін, капітан Леановіч, вы павінны паважаць традыцыі...

Леановіч ускіпеў:

- А адкуль маё дваранства ідзе, вы ведаеце? Чаму ў мяне да прозвішча прыдомак «Пора», ці, па-простаму, «Пара»?

- Не, не ведаю.

- Таму што ад бандзюкоў паходзім, міл-свет Юрый Аляксандравіч... У цараванне, здаецца, цара-цяляці горад Магілеў аддаўся ва ўладу баганоснага маскоўскага воінства*. Заўважце, сам. Ну, на знак удзячнасці жыхароў уганорылі трымаць гарнізон коштам самога ж вялікага града. І сталі тут нашы лабідуды думу думаці. «Гэта каб яшчэ батагамі, дык згода была б - усё жыццё з-пад батагоў не вылазім. А грошыкі - тут ужо не. Дудкі».”
― Короткевич Владимир, Паром на бурнай рацэ

“А гэта на тое вам вочы і дадзены, каб разабрацца, дзе вас крытыкуе крытык, а дзе зладзюга ці чокнуты, дзе чалавек хоча выправіць справу словам, а дзе хоча пайсці на недастойны прыклад.”
― Уладзімір Караткевіч, Чорны замак Альшанскі

“Ён звяртауся цяпер да ракі, як роуны да роунага. Цяпер перад абодвума была вечнасць. Косці стануць зямлёй, і вирастуць дрєви, і пацякуть з іх кроплі дажджу. Проста туды, у раку. І ён стане ракою, а рака - ім. І нават самы мудры, нават Бог, іх не адрозніць.

Бо тады я усё адно не змагу гасіць па чарзе зорныя светы: адзін за другім.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Рабі нечаканае, рабі, як не бывае, рабі, як не робіць ніхто, - і тады пераможаш. Нават калі ты слабы, як камар пасярод варожага мора. Таму што толькі дурні разважаюць заўсёды па правілах здаровага сэнсу. Таму што чалавек толькі тады чалавек, калі ён дзёрзка рве панылае наканаванне і плюе на «спрадвечны» закон.”
― Уладзімір Караткевіч, Ладдзя роспачы

“І гєта неяк страшнавата наблізіла яго, Алеся, да усіх людзей, нават да тых, чые курганы стаяць вось ужо колькі стагоддзяу па берегах вялікай ракі. Ягоны курган зблытаюць з іхнімі. Пройдуць вялікія тысячы год, і людзям будзе усё адно. Таму, відаць, і трєба трымацца за тых, каму не усё адно, і вельмі-вельмі любіць іх.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Вы спрабавалі калі-небудзь спаць седзячы, прыціснуўшы спіну да мура або, лепей, да дрэва? Паспрабуйце. Вы пераканаецеся, што пачуццё падзення, якое вы часам адчуваеце, лежачы пад цёплай коўдрай, ёсць шостае пачуццё, што перайшло нам у спадчыну ад продка нашага, малпы, што яно было ёй неабходна, каб не ўпасці з дрэва. І, седзячы ля дрэва, вы ў сне будзеце падаць вельмі часта, і адкрываць вочы, і зноў засынаць. І нарэшце дзіўныя сны авалодаюць вашай душой, знікне мільён год чалавечага існавання, і вам здасца, што пад дрэвам дапатопны мамант ідзе на вадапой і вочы пячорнага мядзведзя гараць з-пад скалы.”
― Уладзімір Караткевіч, King Stakh's Wild Hunt

“Я казала яму: не ідзі, не забівай мядзведзя. У яго босыя ногі. Ён быў галодны і ратаваў сваё жыццё. Як мы... Усё ратуе сваё жыццё... Усё было балюча. Жыць — балюча, жывіцца — балюча, дыхаць — балюча.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“А можа, мы не чуем? Можа, калі красуе жыта, яно адчувае тое, што і мы, кахаючы, і ў радасці хістаецца з канца ў канец і мяняе колер на лілаваты, бо ўбіраецца, і шуміць-шуміць само сабе. Ты ведаеш, што адчуваюць каласы пад сярпом? Толькі яны не могуць ні ўцячы, ні крычаць. Не дадзена ім. Ну і што? Нам паляцець таксама не дадзена. А мы, глушцы, кажам: мо-ожна, бо яны нямыя. І каласы нямыя, і звяры. А адсюль не так ужо далёка і да дзікіх людзей. Яны таксама нямыя, мармычуць невядома што. І мы іх, моцныя, бяром, як трусяня, ды – далонню за вушамі.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Зло, якое цярпліва выносілі, як штосьці непазбежнае, робіцца нясцерпным пры думцы, што можна ад яго вызваліцца.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Старку польскую ведаеш, гарэлку ведаеш, хахлацкі спатыкач таксама, а нашага «Трыс дзівінірыс» не ведаеш. Гэта, браце, па-літоўску «тройчы дзевяць», гарэлка на дваццаці сямі травах. Мы яе сакрэт у літоўцаў выведалі стагоддзі таму. Зараз яе і самі літоўцы забылі, а мы яшчэ памятаем. Пі на здароўечка, пасля я цябе стаўным мёдам пачастую.”
― Уладзімір Караткевіч, King Stakh's Wild Hunt

“Калі няма Бога, калі няма справядлівасці ў начальнікаў - я сам буду і богам і суддзёю.”
― Уладзімір Караткевіч, King Stakh's Wild Hunt

“Мы нават да любові да радзімы ў большасці не дараслі. І таму тут больш за ўсё патрэбны людзі, якія прайшлі ўсе ступені. Бываюць такія, багатыя любоўю і нянавісцю. У іх увесь свет узарваны і перакулены. Яны любяць чалавецтва больш, чым радзіму, радзіму больш, чым родны дом, а ўсё гэта разам — больш за саміх сябе. Яны, разумееш, свабодна аддаюць жыццё і дом і ўсё — для краіны і чалавецтва.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Многім холадна жыць на зямлі, пані. Вінаваты ў гэтым людзі, якія прагнуць улады, непасільнай, немагчымай для чалавека. Вінаваты таксама і грошы, з-за якіх людзі хапаюць адзін аднаго за глотку. Але мне здаецца, што не паўсюль так сіратліва, як тут. Там, за лясамі, ёсць цёплыя лугі, кветкі, буслы на дрэвах. Там таксама галеча і забітасць, але там людзі неяк шукаюць паратунку ад гэтага. Людзі прыкрашаюць хаты, жанчыны смяюцца, дзеці бегаюць. А тут усяго гэтага мала.”
― Уладзімір Караткевіч, King Stakh's Wild Hunt

“Людзі не ўмеюць жыць і таму кажуць пра заўтра, якога не будзе. Сёння мы верым і мучым сваё беднае цела, а заўтра затое будзем жыць. Сёння мы адмаўляемся ад сэрца ў імя велічы, але заўтра нам дадуць узнагароду. Сёння вырываем з сэрца любых, бо нам трэба ўзвялічыць каралеўства, але заўтра мы будзем кахаць.”
― Уладзімір Караткевіч, Ладдзя роспачы

“Далікатны чалавек ведае, што ў кампаніі ветлівых трэба быць ветлівым, а ў кампаніі грубіянаў вышэйшая далікатнасць - плаціць ім той самай манетай.”
― Уладзімір Караткевіч, King Stakh's Wild Hunt

“— Свет як здзек? — спытала яна.
— Падобна на тое.
— А хто казаў мне, што дзівы павінны заўсёды збывацца?
— Ну,— нявесела засмяяўся ён.— Не я. Нехта іншы. Нейкі адзінаццацігадовы хлапчук.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“- І вырашылі рэзаць кроўных братоў. Калі ваш продак сярод іх быў, дык я яму не пазайздрошчу. Таму што некалькі тысяч іх было, і ніхто не ўцёк... Пачалося з таго, што нехта са стральцоў на кірмашы пірог у бабы ўхапіў. І тут мой продак, як хрысціянін, не вытрымаў, выбег з ратушы з крыкам «Пара!..».

...Увесь Мікалаеўскі спуск касцямі закідалі - адсюль і пайшла новая назва: Касцярня... Колькі стральчыхі па іх пагаласілі, колькі дзеці! Нічога не зробіш, любоў да брата... А з-за чаго? З-за пірага ўсё, родненькі, з-за пірага...

...З пірага і дваранства наша пачалося. Кароль польскі - бац, прывілей: даць Леановічам прыдомак «пара», а як на іхняй мове гэта дрэнна гучыць, то перарабіць яго на «пора». Весяліся, Марцэля! А потым у горад польскае войска, ды кожнага дваццатага - на слуп: няма чаго зламысныя змовы з Масквою заводзіць. Э-ех, павесяліліся.”
― Короткевич Владимир, Паром на бурнай рацэ

“Лягчэй за ўсё скончыць так. Але людзям трэба ісці. Каб жыць. Жыццё — даброта. Найвялікшая даброта, якая дадзена кожнаму, нягледзячы на ўвесь боль.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“— То навошта было ісці ў ноч? Чалавеку нельга быць аднаму.
— Чалавеку, які ненавідзіць, нельга быць з людзьмі. Яго трэба цурацца, як заразнага. І я не маю права на паблажлівасць людзей.
— Чаму?
— Я сёння забіў двух чалавек... Ці то я не забіў... Але я ўявіў сабе, як я гэта буду рабіць.
— Такое злачынства ёсць у кожнага.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Звычайна ў людзей так. Першае — гэта я, другое — сям’я, родны дом, трэцяе — родны горад, чацвёртае — родная краіна, пятае — родная Зямля, роднае Чалавецтва. І кожны любіць сам сябе, амаль усе — сям’ю, большасць — родны горад, частка — радзіму. І толькі адзінкі любяць чалавецтва. Па-сапраўднаму, а не на словах...”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Гэта быў страшны і цяжкі час.
Уся неабдымная імперыя дранцвела і дубела ад жахлівага палітычнага марозу, які вось ужо дваццаць шэсць год вісеў і кашлата варочаўся над яе абшарамі. Кожны, хто спрабаваў дыхаць на поўныя грудзі, адмарожваў лёгкія.
Казаць — дазвалялася толькі ману, любіць — толькі праваслаўе ды імператара, ненавідзець — толькі вальнадумцаў (якіх ніхто не бачыў, так іх было мала).
Літаратура трымалася на нейкім дзесятку смельчакоў, якіх гналі і распіналі ўсе, пачынаючы ад усерасійскага квартальнага і канчаючы квартальным звычайным. Ды і смельчакі гаварылі часцей за ўсё прыглушаным голасам, бо на кожнага адносна сумленнага было па дваццаць ланцужных псоў, здатных на ўсё.
Большасць не вытрымлівала і, сказаўшы смелае слова, адразу пачынала дыгаць нагою і прасіць прабачэння, жахацца са сваіх былых перакананняў. «Мёртвыя душы» назвалі «тройчы маною, паклёпам на расійскую рэчаіснасць і ганьбаваннем асноў».
Вялікія заваёвы чалавецтва імперыя аб’явіла лухтой, праўду — злосным падкопам, іншамысных — злачынцамі, што не хочуць велічы айчыны.
Бог быў падобны на будачніка, а будачнікі — на разбойнікаў.
Шпіцрутэны і смугастыя будкі сталі сімвалам.
Шчаслівых не было.
Усё прыносілася ў ахвяру ідалу дзяржаўнай моцы.”
― Уладзімір Караткевіч, Каласы пад сярпом тваім

“Колькі разоў сабе казаў: не звязвайся з начальствам, не чапай, Гервасій, дзярма.”
― Уладзімір Караткевіч, Ладдзя роспачы