Αλκυόνη Παπαδάκη > Quotes

“Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.”
― Alkyoni Papadaki

“«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»”
― Alkyoni Papadaki

“Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.”
― Alkyoni Papadaki

“Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ' όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες.”
― Alkyoni Papadaki, Αν ήταν όλα... αλλιώς

“Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας…
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει…
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε…
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι… Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες…
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση…
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν… Αν…
Αν ήταν όλα… αλλιώς!
Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;”
― Alkyoni Papadaki

“Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν. Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.”
― Alkyoni Papadaki, Το ταξίδι που λέγαμε...

“Κάνει τόση παγωνιά.
Κι αυτή η ψυχή μου,τι μανία.
Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί.”
― Alkyoni Papadaki

“Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν...”
― Alkyoni Papadaki

“Λένε πως όταν φτάσεις στον πάτο του πηγαδιού, δεν έχεις αλλού να πας. Αναγκαστικά, αν δεν πνιγείς, ανεβαίνεις. Λάθος! Υπάρχουν μερικοί που κάνουν και γεώτρηση!”
― Αλκυόνη Παπαδάκη

“Μήπως πρέπει...Μήπως...Μια γνώμη λέω.
Να βάλεις "φραγή" σε ορισμένα πρόσωπα που σε περικυκλώνουν
και ισχυρίζονται ότι αποτελούν το πλαίσιο σου;
Την κορνίζα σου, και καλά.
(Και τι κορνίζα Θε μου! Όλο χρυσόσκονη!)
Μήπως πρέπει να απενεργοποιήσεις ορισμένα συναισθήματα,
που αποδείχτηκαν υπερβολικά και ανώφελα;
Η γενναιοδωρία, φίλε, έχει κάποια όρια. Κάποια στοπ.
Όταν τα ξεπεράσεις ξέρεις που οδηγείσαι;
Στο διασυρμό και στην αυτοκαταστροφή.
Έτσι είναι. Κι ας μη σ αρέσει να το δεις.
Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου,
πως οι "άλλοι" κάποτε θ αλλάξουν.
Ξέχνα την, να χαρείς.
Οι "άλλοι" την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα.
Εσύ ν αλλάξεις ρότα. Τώρα. Αν μπορείς.
Αν δεν μπορείς τουλάχιστον μη θορυβείς.
Έχεις ακούσει μήπως για τη μητέρα Τερέζα;
Καμία σχέση!”
― Αλκυόνη Παπαδάκη, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

“Συχνά όταν βρίσκομαι σε πανηγύρια, σε γλέντια,
σε πολύβουες χαρές, αισθάνομαι σα να μην έχω "εισιτήριο".
Σαν να χω βρεθεί εκεί λαθραία.
Μέχρι που μου ρχεται να το βάλω στα πόδια.
Είν αυτή η κατάρα που με δέρνει, να διαβάζω ανάποδα τον κόσμο.
Να επικεντρώνω την προσοχή μου στα υστερόγραφα.
Να μην βάζω τίτλους στα κεφάλαια.”
― Αλκυόνη Παπαδάκη, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

“Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.”
― Alkyoni Papadaki”
― Alkyoni Papadaki

“Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να πικραίνεσαι.
Γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν
στους πάγκους τους το μέλλον σου.
Γέμισε ο τόπος καταπατητές, που μεταμφιεσμένοι
σε σωτήρες ακολουθούν σαν τα σκυλιά τα βήματά σου.
Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να μπλοκάρεις.
Σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες.
Ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου.
Να κρεμάσουν τα σχέδια σου ανάποδα, σαν νυχτερίδες,
στους πασσάλους που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου.Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.
Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς.
Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου, υπεράσπισέ τα.
Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί.
Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της.Και κάτι άλλο. Ίσως πιο ποιητικό.
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου.Κι ύστερα βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε.
ν απολαύσεις τ άρωμά τους.
Α! Κι αν θέλεις μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι
που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο!”
― Αλκυόνη Παπαδάκη, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

“Είναι μερικοί....εκεί κοντά στα μεσάνυχτα, που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουνε κομμάτια φως.”
― Alkyoni Papadaki, Το χρώμα του φεγγαριού

“Άκου να δεις! Αν δεν χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δεν θα καμάρωνες το σχήμα τους. Έτσι δεν είναι; Στοιχίζει ακριβά η πείρα, αγόρι μου. Στοιχίζει πανάκριβα η σοφία της ψυχής.”
― Alkyoni Papadaki, Το χρώμα του φεγγαριού

“Σήμερα πάντως ζω. Ξέρεις πόσο σπουδαίο είναι αυτό; Τώρα είμαστε μαζί! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις, το Σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένοι Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!”
― Alkyoni Papadaki, Το χρώμα του φεγγαριού

“- Να ονειρεύεσαι. Μού 'λεγε ένα φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα συνήθως προδίνουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.
- Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω.... Έχει κι άλλο.... Προχώρα λοιπόν. Ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!”
― Αλκυόνη Παπαδάκη, Βαρκάρισσα της χίμαιρας

“Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα όμως πολλές φορές αυτούς που μου φώναζαν να γυρίσω πίσω για να μου δώσουν μια ομπρέλα.”
― Αλκυόνη Παπαδάκη, Βαρκάρισσα της χίμαιρας

“-Τι χρώμα έχει η λύπη; [..]
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα, την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ, άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.”
― Alkyoni Papadaki, Το χρώμα του φεγγαριού

“Ήμουν ακόμα μικρή για να ξέρω πως κάποιοι πληγωμένοι είναι επικίνδυνοι. Πως την ώρα που εσύ προσπαθείς να δέσεις την πληγή τους, αυτοί λιμάρουν τα νύχια τους για να στα καρφώσουν.”
― Αλκυόνη Παπαδάκη, Βαρκάρισσα της χίμαιρας

“Περπατώ ολομόναχη στην πλαγιά των λύκων.
Αν ακούσω το κλάμα τους, θα κρυφτώ στις φτερούγες εκείνου του μικρού πουλιού που τραγουδάει, γιατί ονειρεύεται ένα κόκκνο τσαμπί σταφύλι.
Αν συναντήσω έναν χείμαρρο, θα γίνω φεγγάρι και θα μπερδευτώ στα κλωνάρια εκείνης της λεύκας, που ψιθυρίζει τα μυστικά της στα περαστικά σύννεφα.
Αν συναντήσω τη λύπη, θα της ζωγραφίσω ένα χρωματιστό καραβάκι.
Αν συναντήσω ένα θαλασσοπούλι, θα κρεμάσω στο πόδι του ένα ραβασάκι να το πάει σε εκείνον που αγαπώ.
Αν συναντήσω το θάνατο, θα χαζέψω τη χαίτη του αλόγου του, ώσπου να με σηκώσει στη αγκαλιά του. [... ]
Αν συναντήσω το Θεό, θα του χαρίσω δύο ερωτευμένα χρυσομάμουνα.”
― Αλκυόνη Παπαδάκη, Σκισμένο ψαθάκι

“Κι έφυγε.
Όπως φεύγουν όλα σ'αυτόν τον κόσμο.
Τα πλοία, τα όνειρα, τα πουλιά, οι δακρυσμένοι Αύγουστοι.”
― Alkyoni Papadaki, Το χρώμα του φεγγαριού

“Άκου να σου πω και να το θυμάσαι αυτό.
Η ζωή είναι ωραία!
Φτάνει να μην την πάρεις ποτέ σοβαρά.
Τρελή αυτή; Δυο φορές τρελή εσύ!
Μόνο έτσι βγαίνει, καμάρι μου.”
― Αλκυόνη Παπαδάκη

“Γιατί έτσι είμαι εγώ...Ή αδειάζω το ποτήρι μου...Ή δεν το λερώνω καθόλου...”
― Αλκυόνη Παπαδάκη

“Άστραφτε και βροντούσε.
Και σέρνονταν πύρινα φίδια ανάμεσα στα γένια του Θεού.”
― Alkyoni Papadaki, Το χρώμα του φεγγαριού

“Αυτό το κόκκινο σημάδι στον ορίζοντα
είναι από το πληγωμένο φεγγάρι
που κρύφτηκε στην ανάσα τ' ουρανού.
Αυτό το κόκκινο σημάδι στο χιόνι
είναι από το πληγωμένο μου όνειρο
που κρύφτηκε στον ίσκιο της ψυχής μου”
― Αλκυόνη Παπαδάκη