Constance Lapsati

“Το δάχτυλό της έδειξε το σκεπασμένο άγαλμα.
«Τι είναι αυτό;» τον ρώτησε.
Ο Αρταξέρξης αναστέναξε και το χέρι του τράβηξε απαλά το λεπτό ύφασμα. Το άφησε να πέσει στο πάτωμα, αποκαλύπτοντας το γυμνό, μαρμάρινο σώμα μιας γυναίκας. Στα μαλλιά της είχε ένα στεφάνι μυρτιάς και στο χέρι κρατούσε μια σφαίρα. Στα μάτια τους φάνηκε πάνω από τον δεξί ώμο του αγάλματος να αρχίζει τη νυχτερινή περιπλάνησή του ένας από τους τέσσερις βασιλικούς φρουρούς του ουρανού, η Καρδιά του Σκορπιού, ο αστέρας που έφερνε καλοτυχία.
«Πέρασαν πολλά χρόνια που κάποιος Έλληνας μου το έκανε δώρο για την τελετή ανάρρησής μου στον θρόνο, στην πρώτη πρωτεύουσα των Αχαιμενιδών, στην Πάθραγκαντα, στο αρχαίο Οχυρό των Περσών. Ήμουν πολύ νέος τότε, σχεδόν παιδί, αν και είχα σύζυγο και παιδιά».
Ο Αρταξέρξης κοίταξε με λατρεία τη μαρμάρινη γυναίκα. Το βλέμμα του ταξίδεψε στο στιλπνό λευκό δέρμα της.
«Το μόνο που φορά επάνω της είναι ένα στεφάνι από ηδονική μυρτιά. Η σφαίρα που κρατά με τα δάχτυλά της συμβολίζει τον κόσμο πάνω στον οποίο ηγεμονεύει και τον τυραννά με τον ευτράπελο έρωτα, αυτό το σκληρό, πονηρό παιδί που διαιωνίζει τη ζωή με την ανίκητη δύναμή του».
Λέγοντας αυτά τα λόγια, στράφηκε και κοίταξε την Δάειρα με βλέμμα που έλαμπε.
«Έχεις μπροστά σου το άγαλμα της Ουράνιας Αφροδίτης, εκείνης που σαν αυγό περιστεράς έπεσε από τον ουρανό στον ποταμό Ουφράτου και από τα κύματά του πρόβαλε στη γη. Είναι από λευκό μάρμαρο Πάρου κι αν την κοιτάξεις καλύτερα, θα δεις ότι είναι σαν να σμίλευσε το δικό σου πρόσωπο ο περίδοξος Φειδίας, επειδή αυτός είναι που τη δημιούργησε. Εξαίσιο κάλλος, δεν ξεχωρίζω το δικό σου πρόσωπο από το δικό της. Είστε ίδιες».
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά γρηγορότερα. Οι επόμενες λέξεις βγήκαν από μέσα του με αφάνταστη τρυφερότητα.
«Ήσουν πάντα ενωμένη με μένα. Σε ονειρευόμουν, προτού καν σε δω. Σε γνώριζα, προτού καν σε συναντήσω. Σε ερωτεύθηκα, προτού καν σε φιλήσω. Και σε περίμενα».”
― Constance Lapsati, Πάρσα

“«Νομίζεις ότι σε φοβάμαι;»
«Με τρέμεις, γιατί ξέρεις πόσο μεγάλο ήταν το λάθος που πήγες και έκανες.
Και μαζί με αυτό, έκανες τον εαυτό σου λεία μου».
«Το ίδιο θα έκανα, ξανά και ξανά» του εξομολογήθηκε σοβαρή.
«Αυτό μου δίνει τότε το δικαίωμα, όταν θα σε βρω, να σε κάνω να το μετανιώσεις.
Ξανά και ξανά».”
― Constance Lapsati, Νυχτερινοί ψίθυροι

“Amare et sapere vix deo conceditur.
Amantes sunt amentes.
Even a god finds it hard to love and be wise at the same time.
Lovers and lunatics
Ακόμα και ένας θεός βρίσκει δύσκολο να συμβαδίζει ο έρωτας με την λογική.
Εραστές και τρελοί.”
― Constance Lapsati

“Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο.
Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή το νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.”
― Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα