Jaargang 2, aflevering 21, donderdag 25 januari 2018

AFWIJKING

  ‘Eenmaal Nasi Speciaal en eenmaal Shu Mai. Extra kroepoek!’

De verwend kijkende jongen, in zijn vorige leven ongetwijfeld een mooie Oosterse prins, riep de bestelling af op een manier of het een zangwedstrijd voor doven betrof: je weet wel wat er gezongen wordt wordt maar het klinkt als reciteren met lettervermicelli.

‘Ja!’

De man naast mij, een belegen veertiger met het korrelige uiterlijk van iemand die vroeger gepest werd om zijn jeugdpuistjes ging staan, maar nam na zijn dwaling te hebben ingezien weer plaats.

‘Foutje mijnerzijds. Ik dacht even dat ben ik maar u hebt Bami Speciaal,’ meldde hij ongeadresseerd, want afgezien van wij tweeën en een dame aan wie te zien was dat ze voor het eerst bij de afhaalchinees kwam, zat er niemand.

Ik knikte.

‘Dame, Nasi Speciáál, was u dat?’ giste hij in de richting van de vrouw.

Aan haar make-up was te zien dat ze net daarvoor nog had gehuild. Van de outillage rond haar ogen zat, waar daarvoor nog een kunstwerk moet hebben gezeten iets waar alleen Alice Cooper nog heil in zou hebben gezien.

Ze keek op.

‘Dan moet u naar de balie, want dit is een afhaalchinees en ze komen niet naar u toe hoor,’ liet hij haar nog onopgemerkt weten. ‘Dat kost méér.’

‘O, oké,’ sprak ze. ‘Ik dacht dat het zo hoorde. Neem me niet kwalijk.’

Bij het zien van de zwarte droesem op haar wangen schrok hij zichtbaar even, maar wist zich te herstellen.

‘Ach, ach, ach,’ begon hij op de toon van een hondenbezitter die net de ontdekking deed dat zijn Bambina of Bonnie net een boeboe op de mat had gedaan. ‘Wat is dat nou? Zie ik daar tranen? Wie heeft u geslagen? Zeg het! Geef me zijn naam en ik sla ‘m op zijn bakkes.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Niemand,’ antwoordde ze zachtjes.

‘Weet u het zeker? Was het uw vriend?’

‘Nee. Echt niet. Het gaat wel weer, dank u.’

Bij het met haar bestelling naar buiten lopen probeerde ze voorzichtig een glimlach, maar die mislukte.

‘Dat wordt straks een tafel voor één voor die dame, dat voel je gewoon,’ gaf mijn buurman te kennen. ‘Jammer hoor, van zo’n vrouwtje. Ze leek me wel lief. En beschaafd. Kom daar maar eens om tegenwoordig. Een beetje beschaving erbij mag van mij wel. Het is alleen maar gejou en gejij tegenwoordig, zelfs op de TV en het wordt steeds erger als u het mij vraagt. Alsof je op de markt staat. Daar heb ik toch zo’n hekel aan hé.’

Hij zei het met een stelligheid alsof het de kleur van mijn stropdas betrof.

‘Vooral dat jonge grut dat zo nodig met hun kneiter op de buis mot. En het zijn steeds dezelfde kneiters die je iedere avond ziet, de hele week door, soms zelfs elke dag zodat ik er moe van wordt. Vooral die, hoe heet hij… die gladjanus met zijn “joehoe!” Dan vraag ik hem of-tie me kan komen helpen met de afwas maar ik krijg nooit antwoord terug. Gek hé? Noem het een afwijking.’

Omdat ik het wel met hem eens was maar ook afwijkingen bezit hield ik wijselijk mijn mond.

‘Het is ook net of ze het van iemand moeten, dat ordinaire gedoe,’ sprak hij verder. ‘Ik vind het juist wel wat hebben, dat beetje stijve. Het heeft iets mysterieus en zo valt er nog wat te raden. Maar kennelijk is juist dat niet “in” genoeg. Ik heb er geen behoefte aan om binnen een minuut de zieleroerselen van een vreemdeling te weten te komen. Eerst gooien ze hun hele hebben en houwen bij je naar binnen en als je daar dan vervolgens commentaar op levert dan ben je een betweter. Nee, ik hou mijn sores liever voor mezelf. Dan maar stijf. Dat is me van jongs af aan bijgebracht. Als ik een vriendin zou hebben -ik zeg als, want ik woon al sinds Nederland Europees kampioen werd op mezelf- en we zouden gaan stappen maar dat doe ik uit bepaalde overwegingen ook niet meer, dan hoef ik er nooit bij na te denken hoe het hoort. Dat heb ik zo geleerd. Ik presenteer haar mijn arm, koop een blommetje, houd de deur voor haar open, loop voor haar de trap op en betaal alles.’

Op mijn vraag waarom het stappen dan nu niet meer wilde lukken zuchtte hij en trok zijn schouders op.

‘Kennelijk ben ik te ouderwets voor deze wereld. Soms krijg ik wel eens te horen dat ze het niet willen omdat ze het gevoel hebben met hun opa uit te zijn. Goed, dan niet, zeg ik dan op mijn beurt. Even goeie vrienden. Dus bewaar ik mijn waardigheid liever voor mezelf. Maar of ze willen of niet: een medemens hoor je te respecteren en dat is nou net waar het vaak aan schort. Ieder mens is van vlees en bloed, heeft bijna dezelfde dingen in het leven doorlopen als u of ik. Moeten leren lopen, op de bek gaan, jarenlang gekoeioneerd worden door jan en alleman. Dat is niet leuk. Dat ik dus “u” tegen u zeg, geeft aan dat ik u als mens respecteer en ik verwacht eerlijk gezegd dat de ander, u dus ook, dat bij mij doet. Maar dat gebeurt niet, u daargelaten. Hetzelfde heb ik met snotneuzen die zich behangen met neusringen, ringen door hun lippen en wenkbrauwen, piercings door hun tong en op plekken waar ik bij mezelf nog niet eens het levende daglicht op durf te laten schijnen. Noem het een afwijking. Moet ik daar respect voor hebben? Ze kennen mekaar amper of er komt binne de kortste keren heibel van. En altijd is het de vent die zijn pote niet thuis kan houwe. Zo’n gast moeten ze voor een paar jaar naar Siberië sturen, naar de strafkampen. Daar raakt hij zijn kapsones wel kwijt. En zijn pote, want die vriezen der wel af in no-time.’

Het gezicht dat ik erbij opzette moet indruk op hem hebben gemaakt want hij sprak met hernieuwde geestdrift verder.

‘En ik kan ‘t weten hoor! Twee keer vastgezeten wegens zware mishandeling. Niet van een vrouwtje, want die zijn me heilig. Een vrouw sla je niet. daar blijf je met je tengels vanaf.’

‘Eenmaal Nasi Speciaal, eenmaal Cha Siu Bao met extra kroepoek,’ oreerde de Oosterse prins verveeld.

‘Lekker! Deze is wel voor mij,’ sprak de man gehaast en stond op.

‘Even kijken of ik haar nog kan inhalen, die Nasi Speciaal van daarnet. Voor als mijn Cha Siu Bao zich straks ongelukkig voelt. Nog een prettige avond.’

Wil je nog meer van dit soort verhalen lezen? Abonneer je dan op de nieuwsbrief door hier te klikken.

Vind je het leuk te worden voorgelezen? Ben Midland is op YouTube! Klik hier om naar zijn kanaal te gaan.