قطعاتی از منظومه‌ی بلندِ شعر امیر اور ترجمه‌ی رُزا جمالی به خاطرِ تو صبحدم چنگ را بیدار می کنم. ۱ غرقه در آبِ زندگی نرگسم سرِِ آخر تو به آن عادت خواهی کرد، ‌جوانه‌هایت را باز کرده‌ای در بناگوشهایت وهمچنان که به پائین می‌لغزی می‌لغزی. میانِ ساقه‌ها و آب پخش می‌شود و پژواکش موجی شُد و بازتابش جایی نگاه کرد و نگاه کرد و نگاه کرد به سمتِ خطِ آب و بیرون جهید باز به سمتِ من. و تندر به سکوت برگشت آب صفحه‌ای شد چشم- مرمر.