“چگونه می‌توان مرگ را نصف کرد؟
نیمی را در آغوش کشید و نیم دیگر را گذاشت برای بعد
و آنگونه مُرد
که مردن، تعویق مردن باشد
ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻧﻰ ﻧﻮ
چگونه می‌خندی ﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺎﺭﻩ‌ﺍﺕ؟
ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺳﺮﺥ، ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺕ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻯ
ﺑﺎ ﺩﻭ ﺧﻮﻥ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ
ﮐﻪ ﻧﺸﺖ ﻣﯽکند ﺍﺯ ﺷﮑﺎﻑ ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎﺕ
ﺍﺯ ﺩﺭﺯﻯ ﻋﻤﻴﻖ، ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ
ﻣﻴﺎﻥ ﺳﻴﻨﻪ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ
ﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺷﮑﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽﮔﯿﺮﯼ؛
ﮐﻪ ﺑﺪﻥ، ﻇﺮﻑ ﻧﺤﯿﻒﺍﺕ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎﻣﺖ ﺁب
ﻓﺮﺩﺍ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﻦ ﻣﯽﺭﯾﺰﯼ؟
ﺍﯼ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺨﺘﺎﺭﯼ!
ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﮐﺸﺘﻨﺪ
ﻳﮏ ﺑﺎﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺯﺩﻳﺪﻧﺪ‬”