Kanitha

“ฉันอยากปลอบเขาว่าเขาคิดถูกเพียงไรในการที่จะหยุดคิดถึงฉันเสีย ทั้งนี้เผื่อคนที่น่าสงสารคนนั้นจะสบายใจขึ้น แต่ฉันบอกไม่ได้ บอกอย่าให้เขารักในเมื่อเขาเองก็ยังไม่ได้บอกรัก บอกรักมัลลิกามาก่อนซีธนู”
― ยาขอบ

“ลมหายใจสุดท้ายใกล้จะลับ
เจียนชีพดับแล้วลาจันทาพี่
เราคงต้องร้างไกลในวันนี้
ท่วมทุกข์แผดผลาญฤดีให้อาดูร

สำลักเลือดร่ำไห้หทัยเศร้า
โศกใดเท่าร่างทุรนจนสิ้นสูญ
แต่ทุกข์แท้เท่าใดไม่เปรียบปูน
เจ้าจะพูนเทวษท้นถึงพี่ยา

เพียงพีชพรรณเขาพรากให้จากน้ำ
นทีต่ำเหือดแห้งแล้งวัสสา
พี่เหือดแห้งแล้งใจยิ่งใดมา
เพราะรู้ว่าจันทาระทมใจ

เช่นฝนพรำพรมพนาไม่ราร้าง
สุชลพร่างพรมพักตร์ไม่หักหาย
โศกของพี่ครั้งนี้ยิ่่งกว่าโศกใด
เพราะเจ้าทุกข์ระทมใจถึงพี่ยา”
― Srisurang

“คนเราพอเจียมตัวแล้วดูน่ารัก ถ่อมตัวไว้ดีเสมอ แม้การประกาศศักดามันดูเป็นเรื่องเท่ แต่เรื่องแปลกมากนะ ยิ่งอยู่สูงเท่าไหร่แต่ถ้ายิ่งถ่อมตัว จะยิ่งน่ารัก มันใช้ได้หมดเลย ไม่สูงส่งถ่อมตัวก็ดูน่ารัก
คนที่ไม่อยากได้อะไรเลยจะได้ทุกสิ่ง
การถ่อมตัวนี้เรียกว่าเป็นการให้รูปแบบนึง
เป็นการให้เกียรติคนอื่นมากกว่าตัวเอง”
― อุดม แต้พานิช

“สมาชิกและอาสาสมัครของฉือจี้ จะถูกฝึกให้มองส่วนดีของผู้อื่นเป็นหลัก และชื่นชมมากกว่าตำหนิ เพราะการชื่นชมนั้นจะช่วยบ่มเพาะความดีให้งอกงามขึ้นในใจของผู้อื่น รวมทั้งดึงเอาศักยภาพด้านบวกของเขาออกมา หากความดีงามเบ่งบาน และศักยภาพด้านบวกถูกกระตุ้นอยู่เสมอ ก็จะมีพลังเหนือความชั่วและศักยภาพด้านลบได้...การมองเห็นแง่ดีของคนอื่นอยู่เสมอ ทำให้จิตใจฉับไวต่อด้านดีของสิ่งต่างๆ เจออุปสรรคหรือความยากลำบาก ก็เห็นข้อดีของมัน เมื่อเจ็บป่วย...หรือประสบกับสิ่งที่ไม่น่ายินดีก็ไม่ทุกข์ เพราะใจยังมองเห็นสิ่งดีๆ ที่มีอยู่...ยังมีข้าวสวยหอมกรุ่นกินทุกวัน ทุกคืนยังได้นอนบ้านที่อบอุ่น...ความสูญเสียทำอะไรเขาไม่ได้ เพราะจิตใจของเขาฉลาดในการมองเห็นด้านดีของชีวิต...ความฉลาดดังกล่าวเกิดขึ้นได้ ก็เพราะถูกฝึกให้มองเห็นด้านดีของผู้คนอยู่เสมอ.”
― พระไพศาล วิสาโล