Mahmoud

“هر روز می‌پرسی که: آیا دوستم داری؟
من جای پاسخ بر نگاهت خیره می‌مانم
تو در نگاه من، چه می‌خوانی، نمی‌دانم
اما به جای من، تو پاسخ می‌دهی: آری
ما هر دو می‌دانیم
چشم و زبان، پنهان و پیدا، رازگویانند
و آنها که دل به یکدیگر دارند
حرف ضمیر دوست را ناگفته می‌دانند
ننوشته می‌خوانند
من «دوست دارم» را
پیوسته در چشم تو می‌خوانم
ناگفته می‌دانم
من آنچه را احساس باید کرد
یا از نگاه دوست باید خواند
هرگز نمی‌پرسم
هرگز نمی‌پرسم که: آیا دوستم داری
قلب من و چشم تو می‌گوید به من: آری”
― فریدون مشیری, گزیده اشعار فریدون مشیری

“یکی از گرفتاری های ما این بوده است که در صد سال اخیر باسوادهایمان خواسته اند راه را نزدیک کنند و علمی بیاموزند که هر چه زودتر اثری در فن و صنعت بر آن مترتب شود. آنها نمی خواسته اند وقت را تلف کنند و حتی شاید به علوم نظری مثل فیزیک هم کم اعتنایی کرده اند. شیوع این فکر چنان لطمه ای به روح و روحیه ما زده است که در طی صد سال کسی نپرسیده است که چرا راه نزدیکی که برگزیدیم به مقصد نرسید.”
― رضا داوری اردکانی, ما و راه دشوار تجدد

“ترلان نیاز به حرف زدن در مورد کتاب را از همان موقع شناخت. نیازی ساده است ولی به سختی برآورده می‌شود. نمی‌شود با کسی حرف زد که فقط علاقمند است و با تایید سرش را می‌جنباند. نمی‌شود فقط با تعریف کردن، کسی را در تجربه‌ی غیرقابل وصف آن سهیم کرد. هر کتاب جهانی است که باید هر دو به آن سفر کنند. آن را کشف کنند و با فهم اشاره‌ها و نشانه‌ها در لحظه‌های لذت‌بخش هم‌زبانی زندگی کنند.”
― Fariba Vafi, ترلان

“وقتی زیاد به رفتن فکر می‌کنی، سفر را آغاز کرده‌ای. خودبه‌خود از جایی که هستی فاصله گرفته‌ای. نمی‌شود از راه رفته بازگشت. حتی اگر بدانی چیزهای بدی در انتظارت است.”
― Fariba Vafi, ترلان