Ebrahim Refaghat

“_ به هرحال، باید این را قبول کرد: همیشه برای همه‌چیز توضیحی علمی هست.. شعر را هم روزی به شیوه‌ی علمی توضیح خواهندداد؛ به عنوان یک پدیده‌ی مترشح داخلی.. دانشمندان به زودی وزن دقیق، درجه‌ی غلظت و سرعت عروج روح را هم اندازه خواهندگرفت.. وقتی آدم فکر میلیاردها روح را می‌کند که از آغاز تاریخ تا امروز پریده و رفته‌اند، گریه‌اش می‌گیرد: یک منبع عظیم نیرو به هدر رفته‌است. اگر سدهایی ببندند تا آنها را هنگام عروج جذب کنند، نیروئی به دست می‌آید که با آن می‌توان سراسر زمین را روشن کرد. به زودی انسان تماماً قابل استفاده خواهدشد.
( پرندگان می روند در پرو می میرند – رومن گاری )”
― رومن گاری

“در آغوش من خفته‌ای

می‌بینم که خفته‌ای
خدا می‌آید و می‌گوید:
داری چکار می‌کنی؟
بهش می‌خندم و می‌گویم:
دیدی باز نفهمیدی که ما دو نفریم؟

به نگاهت راضی‌ام
به صدات
به بودنت
آنقدر راضی‌ام
که تکه‌های خوشبختی‌ام را
پیدا می‌کنم؛
یک سنجاق سر
یک دگمه
یک آینه
یک پنجره
و یک مرد
که در آغوش تو
خواب تو را می‌بیند...”
― عباس معروفی

“نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن.
هرکی هرچی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن.
آدم‌ها عقیده‌ات را که می‌پرسند نظرت را نمی‌خواهند.
می‌خواهند با عقیده‌ی خودشان موافقت کنی.
بحث کردن با آدمها بی‌فایده است.”
― زویا پیرزاد, چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم

“وای به حال مملكتی كه من بزرگ‌ترین نویسنده‌اش باشم.”
― Sadegh Hedayat