Mouhammad Karimi

“هر کس روزنه ای است به سوی خداوند، اگر اندوهناک شود. اگر به شدت اندوهناک شود.”
― مصطفی مستور, روی ماه خداوند را ببوس

“نیشتمانم!
تۆ وەک تانەی لەسەر چاوم.
تۆ وەک تەمی، لە گشت لاوە دەورەت داوم.
تۆ ئاوێنەی-
لە ناو تۆدا هەموو دنیا بەدی ئەکەم.
تۆ تەیمانی-
بە هۆی تۆوە هیچ نابینم:
نە کەل دەبینم، نە زەوی.
نە خوا دەبینم، نە ئاسمان.
جا نازانم
نە جیهان وەک تۆ بچووکە،
نە تۆ گەورەی بەقەد جیهان.
نیشتمانەکەم - ک و ر د س ت ا ن!”
― Abdulla Pashew

“قرآن نه کتاب علم است و نه کتاب تاریخ و نه کتاب نظریه سیاسی چیزی است که رویکرد نوزایی به دنبال اثبات آن است.
قرآن کتابی معنوی و اخلاقیِ هدایت است، که قصه‌ها را برای نیل به این هدف به کار می‌گیرد. به تعبیر دیگر، قصه‌های قرآنی روایت‌هایی ادبی است که برای اهداف اخلاقی، معنوی و دینی به کار گرفته می‌شود.
بنابراین، این خطای روش‌شناختی مهلکی است که با قصه‌های قرآنی به مثابه واقعیات محض تاریخی برخورد شود.”
― نصر حامد ابوزید- یاسر میردامادی

“انگار می‌خواهی با یک میل بافتنی، دو رنگ کاموای سیاه و سفید را به هم ببافی و نمی‌شود. پیچ می‌خورند؛ گره‌های کور. ناخن‌هات به بدن‌هاشان کشیده می‌شود و خون می‌پاشد بیرون؛ انگار دو رج - کاموای خونی.. شال گردن را کور می‌کنی و می‌اندازی در حوض سیمانی سه طبقه؛ که سه دایره است از بزرگ به کوچک، روی هم. میله‌ای عمودی از مرکزشان گذشته و انتهای میله که نازک‌تر شده‌است، مجسمه‌ی عریان فرشته‌ای هست که چنگ می‌نوازد و از دهان نیمه‌بازش آب می‌پاشد روی اولین دایره، که کوچکتر است. و آب سرریز می‌شود چکاچک، روی دایره‌های زیرین.. شال را درست می‌اندازی روی دهان نیمه‌باز فرشته‌ی عریان. انگار بی‌هوا قطره‌ای جوهر توی لیوان آب انداخته‌باشی، همه‌چیز داخل همه‌چیز می‌پیچد و پخش می‌شود و حل.
( از داستانِ " انگار دو رج کاموای خونی" مجموعه داستان" لیتیوم کربنات" - نوشته ی بهاره ارشدریاحی)”
― بهاره ارشدریاحی, لیتیوم کربنات