Elif Cakici

“Sana büyük caddelerin birinde rastlasam
Elimi uzatsam tutsam götürsem
Gözlerine baksam gözlerine konuşmasak
Anlasan

Elimi uzatsam tutamasam
Olanca sevgimi yalnızlığımı
Düşünsem hayır düşünmesem
Senin hiç haberin olmasa
Senin hiç haberin olmaz ki
Başlar biter kendi kendine o türkü

Yağmur yağar akasyalar ıslanır
Bulutlar uçuşur geceleyin
Ben yağmura deli buluta deli
Bir büyük oyun yaşamak dediğin
Beni ya sevmeli ya öldürmeli

Yitirmeli büyük yolların birinde ne varsa
Böcekler gibi başlamalı yeniden
Bu Allahsız bu yağmur işlemez karanlıkta
Yan garipliğine yürek yan
Gitti giden”
― Gülten Akın, Deli Kızın Türküsü

“Certainly the most destructive vice if you like, that a person can have. More than pride, which is supposedly the number one of the cardinal sins - is self pity. Self pity is the worst possible emotion anyone can have. And the most destructive. It is, to slightly paraphrase what Wilde said about hatred, and I think actually hatred's a subset of self pity and not the other way around - ' It destroys everything around it, except itself '.

Self pity will destroy relationships, it'll destroy anything that's good, it will fulfill all the prophecies it makes and leave only itself. And it's so simple to imagine that one is hard done by, and that things are unfair, and that one is underappreciated, and that if only one had had a chance at this, only one had had a chance at that, things would have gone better, you would be happier if only this, that one is unlucky. All those things. And some of them may well even be true. But, to pity oneself as a result of them is to do oneself an enormous disservice.

I think it's one of things we find unattractive about the american culture, a culture which I find mostly, extremely attractive, and I like americans and I love being in america. But, just occasionally there will be some example of the absolutely ravening self pity that they are capable of, and you see it in their talk shows. It's an appalling spectacle, and it's so self destructive. I almost once wanted to publish a self help book saying 'How To Be Happy by Stephen Fry : Guaranteed success'. And people buy this huge book and it's all blank pages, and the first page would just say - ' Stop Feeling Sorry For Yourself - And you will be happy '. Use the rest of the book to write down your interesting thoughts and drawings, and that's what the book would be, and it would be true. And it sounds like 'Oh that's so simple', because it's not simple to stop feeling sorry for yourself, it's bloody hard. Because we do feel sorry for ourselves, it's what Genesis is all about.”
― Stephen Fry

“Adalara, gemilerin binde bir uğradığı, insan ayağının binde bir bastığı adalara benzer Ece Ayhan. Bir de Ortaçağ kalelerine, şatolarına, o surlar, hendekler, kuleler, mazgallar, asma köprülerle çevrili, nerden ve nasıl gidileceği belli olmayan, bu yüzden de yanına pek yaklaşılmayan ancak karşıdan görülen, bakılan Ortaçağ kalelerine, şatolarına. Gerisinde yol iz bırakmamıştır çünkü, görünmek yetmiş gibidir. Hem niçin bıraksın? Kendisi de öyle gelmemiş midir buraya. Kimsenin elini tutmadan, kimseye yaslanmadan, yalnız kendi külünü yaka yaka.”
― İlhan Berk, Requiem

“Kendini birdenbire üniversitede bulmak, Selim'e dokunuyordu. "Üniversiteye girişimin hikayesi aslında daha aptalca olduğu için, bu açıklamaya şükretmelisin gene. Gerçek durum daha acıklı: lisede iyi bir öğrenci olduğum için zor bir meslek seçmeliydim. Bu nedenle mühendis olmaya mecburum. Bu açıklamayı daha çok mu beğendin ?" Bütün ümidi, Dostoyevski gibi, mühendis olduktan sonra istifa etmekti. Hangi görevden istifa edecekti? Bilmiyordu. Babasıyla her gün kavga ediyordu. Üniversiteye girişinden onu sorumlu tutuyordu. "Dağlara kaçacağım" diye bağırıyordu babasına: "Hepinize bu üniversiteyi bitirebileceğimi, hem de kırıntılarımla bitirebileceğimi göstereceğim. Siz de, onlara da göstereceğim." Kimdi onlar? Bilmiyordu. "Böyle olmama sebep olanlar," diyordu. "Her çağımda isimleri değişen ve aslında hepsi birbirinin aynı olanlar. Onlar işte!”
― Oğuz Atay, Tutunamayanlar