فریبا شمس کیا

“دعوای من و جهان
به پایان رسیده
زیرا از ما دو تا
فقط جهان مانده است”
― بیژن جلالی

“همه چیز در هم نشت کرده بود؛ حتی خاطراتی که فکر می‌کرد برای همیشه دست‌نخورده در ذهنش باقی خواهد ماند بی‌رنگ شده بود و گاهی با «حال» جا عوض می‌کرد. انگار که بادی بوزد و همۀ بوها را در هم بریزد و آدم نداند حالا دقیقاً چندساله است و یا دست‌کم کجا باید دنبال آن بوی ثابت و قدیمی بگردد.”
― هوشنگ گلشیری

“آدم گاهی دلش می‌خواهد بنشیند و با یکی در مورد کتابی که خوانده است حرف بزند، درست انگار دارد دوره‌اش می‌کند. اما کو تا یکی این‌طور و آن‌همه اخت پیدا شود؟ خواهید گفت پیدا می‌شوند. بله، می‌دانم. من هم داشتم، یکی دوتا. آن‌قدر با هم اخت بودیم که اگر یکی نمی‌آمد، سروقت به پاتوقمان نمی‌رسید، دلشوره می‌گرفتیم. بعدش، خوب، معلوم است، یکی زن می‌گیرد، یکی سفر می‌رود، یکی می‌رود مذهبی می‌شود، یکی هم غیبش می‌زند، خودکشی می‌کند. دست آخر وقتی خوب زیر و بالای ‌کار را ببینی، متوجه می‌شوی که آدم‌ها، بیشترشان، نمی‌توانند تا آخر خط تاب بیاورند.”
― هوشنگ گلشیری, بره گمشده راعی

“موجی سهمگین تر میخواهم
و صخره ای سخت تر
تا در شکوه بیشتری
بنگرم شکستن خود را”
― بیژن جلالی