Status Updates From پرده‌ی نئی

زن: به شما چه باید گفت که هریک نیمی از خود را کشته‌اید؟ شما که آب و نان و خواب را با مردمان شرط می‌کنید؛ و شما که بر آبروی خود ترسانید و آبروی دیگران را هیچ می‌شمرید؟ دادگری چه؟ و اگر شما درمان شوید آیا همانید که بودید؟

زن: بیماری تو بی‌انصافی است قاضی. دردی که دیگران بیش از خود تو از آن رنج می‌برند و نشانه‌های آن ستبری گردن است و فربهی شکم و سرخی چهره و رگ‌های برآورده و تنگ دم زدن و ترش‌رویی و بسته نفسی!

«باشد روزی که آب و نان به شرط ندهند
و بیداد از دهان دادگری سخن نگوید
و دانش مرد و زن نشناسد.»

پایان: 6 تیرماه 1402
و مثل همیشه چنان سرشارم از لذت بیضایی‌خوانی که توان نوشتن ندارم.
قطعا می‌نویسم اما وقتی هیجانم فروکش کرد.

«دعا می‌کنم برای هر بیگناهی که چون من بر لب این پرتگاه است.
دعا می‌کنم برای هر دادخواهی که التماسش برای دادگری شنیده نشد.
دعا می‌کنم خداوند نیم‌گناهان شما را ببخشد، که برای هرکدام از نیم دیگر سزاوار چندین جهنمید.»

و فریاد از قاضی و جان‌هایی که به بیداد گرفت...

جز رویاهایمان چیزی در این جهان نیست که به کوشش بیارزد!

لعنتی!
چرا یک کارگردان درست‌وحسابی که ممنوع‌الکار نباشه تو این کشور نیست تا این فیلمنامه‌های زیبا رو بسازه؟!
تاکی فیلم‌نامه‌های چرت کپی شده از سریال‌های چرت‌تر ترکیه‌ای باید ساخته بشن؟!

«- دیوان بیگی: قاضی به قطع گفت مادر گیتی چون منی نخواهد زاد!
- امیر: این بهتر! شاید مردمان چندی نفس بکشند.»

شاید مردمان چندی نفس بکشند...

بیماری تو از بی انصافی است قاضی. دردی که دیگران بیش از خود تو از آن رنج می برند. و نشانه های آن ستبری گردن است و فربهی شکم و سرخی چهره و رگ های برآورده و تنگ دم زدن و ترش رویی و بسته نفسی!

پیش درآمدی بر سگ‌کشی و مروری بر تاریخ نرسالاری... با نثر معرکه‌ی بیضایی.