Status Updates From باور کن تو فوجیکو نیستی

نقطۀ قوت داستان «متاستاز» توصیف مؤثر و پردازندۀ شخصیت هاست که باعث میشه در ذهن ترسیم و دیده بشن. این نکته که در بسیاری از داستان های معاصر غایبه، اثر رو خواندنی میکنه. و حاصل مشاهده گری دقیقه؛ که به نظرم یکی از مهمترین اصل هاست برای هر نویسنده ای: خوب دیدن و خوب شنیدن.

داستان‌های ناتمام و نیمه‌کاره‌ی زیادی دارم. چون معمولاً وقتی به جایی می‌رسند که باید اوج بگیرند یا گره‌ی داستان باز شود، همه‌چیز به نظرم مسخره می‌شود. احساس می‌کنم تمام دنیا بی‌عیب و نقص است و داستان من تنها نقطه‌ی حقارت‌آمیزش.

اغلب چیزهایی که می‌دانم تقریباً هیچ فایده‌ای ندارند جز اینکه ذهنم را تلنبار کنند و حساسیتم را نسبت به بعضی از مسائل بالا ببرند.

نمی‌پرسد چرا. از چرایی‌ها بدش می‌آید و حتی از چگونگی‌ها. بودن در قانون، آدم را از کنجکاوی می‌اندازد.

گرد مرگ در همه داستانها پاشیده شده

تا اینجا
معصوم: 16
روح مسخ شده کتایون: 15
متاستاز: 17

جالب بود داستان متاستاز ولی من بودم قطعا زن راوی و رابطه ش با شوهرش را کمی تیره تر در می آوردم تا ظرفیت تحول در داستان بیشتر باشد.

آپدیت نوشتن زیر دید و تیر مولف سخت است :)

کار خاصی که نویسنده در توصیفاتش انجام میده برام جدید و جالب بود. اول درست متوجهش نمی شدم. اما توی داستان ها تکرار شد، و حس می کنم به نوعی سبک شخصی نویسنده است.

به این ترتیب که توصیفات و تشبیهات داستان، همه حول تصویری تخیلی-اسطوره ای هستن که در داستان وجود نداره.داستان در فضای زندگی روزمره اتفاق می افته و ظاهراً واقعه معناداری در جریان نیست، اما راوی با این تشبیهات و توصیفات از لایه معنایی پنهان داستان خبر میده.مثلاً

متاستاز: انتقال سرطان، از نقطه‌ای از بدن به نقطه‌ای دیگر که پیوند مستقیمی میان آنها وجود ندارد.

در داستان متاستاز هم، بیماری نهفتهٔ زن راوی، ترس پیوسته از پیری و زندگی تهی، با دیدن شخصیت هایی که همچون آینه ای در مقابلش قرار می گیرند، تبلوری فیزیکی پیدا می کنند و به شکل سرطان سینه در می آیند.