Status Updates From توکای آبی

وانگمی بچه اش را از دست میدهد اما بعد از چندی پی خونخواهی می افتد و دست نمی کشد . هر روز پرس و جو میکرده تا بداند پسرش کجا و به دست چه کسی کشته شده است . او شکایت میکند . همه جا می رود . به دادگاه نامه مینویسد . از قضات تقاضای ملاقات می کند . با ارتشیها حرف می زند . از آنها می پرسد چطور تا روزهای قبل در آغوش هم بودید و در روز سوم ژوئن با فراغ بال پشت تانک ها نشستید و شلیک کردید .

او قبول دارد گاهی جای ظالم و مظلوم در شکایت کردن عوض میشود . به جای آنکه بر ظالم بتازی به مظلوم خرده میگیری که چرا به موقع ساکت نشده است .

آن وقت اگر آدم بخواهد نفرتش را بیزاری اش را اندوهش را در این تنهایی جیغ بکشد فریاد کند آن هم از این راه دور بهتر است به جای مزخرفاتی چون فیس بوک و امثالهم سرش را در بشکه ای چیزی فرو بکند و آن قدر نعره بزند تا هم صدایش خش بردارد و خفه شود هم دلش را با خودش صاف کند.

آدم نمی تواند مردن مادرش را جار بزند . اگر بخواهد در شبکه های اجتماعی هم بغض کند ممکن است دو خط بنویسد « مادرم مرد . خانه خراب شدیم . » یا « ای وای مادرم . » بعد ریسه‌ی کامنتها و تسلیتها و بعضی هم که پرتند و لایک می زنند
.
.
.