Mahtab > Recent Status Updates

انتظار این حجم از سیاسی بودن رو ازش نداشتم. لذت دارم میبرم.

خیلی وقت بود که این سبک رمان رو دنبال نکرده بودم، فکرکنم بزرگ شدن درباره انتخاب کتاب حسابی حساس و افاده‌ایم کرده.
اما یه دوست قبل سفرش، با ذوق درباره معمایی بودن این کتاب بهم گفت و قرضش داد تا بخونمش. منم بعد چندماه اومدم تا بخونمش و خوشم اومده. همه داستان های آبکی و عامه‌پسند جهان هم کاملاً قراضه نیستن.

ما تنها از طریق یک عمر ارتباط عاشقانه در مسیر سرنوشتی که با دیگران شریک شده‌ایم می‌توانیم به نحوی شفاف تبدیل به خود شویم.

هیجان های ما نیز جزئی از زمینه هستند؛ یعنی احساسات کنونی ما می‌توانند بر خاطرات ما از گذشته تاثیر بگذارند.

چون تابحال در سه‌شنبه های بیمارستان روزبه حضور نداشتم، همین گزارش های موردی رو میپذیریم. هرچند با اشکالات نگارشی فراوان که به شدت روی اعصاب مغزیم راه می‌رفت.
مقاله های مطرح شده در پایان هر مورد هم خالی از لطف نبود، زا این حال معتقدم بهتر هم می‌شد نوشته بشه.
بگذریم که من با دیدن اسمش هیجان‌زده شدم و خریدمش.

داستان خوبیه. در عین روزمره بودن، غیرقابل پیش‌بینیه

زیرا آدمی هرچه از درون بیشتر مایه داشته باشد، از بیرون کم‌تر طلب می‌کند و دیگران هم کمتر می‌توانند چیزی به او عرضه کنند. از این رو بالابودن شعور به دوری از اجتماع منجر می‌گردد




انسانی که به قدر کافی غنای درونی دارد و برای تفریح به چیزی از بیرون نیاز ندارد یا فقط اندکی‌نیاز دارد، سعادتمند است، زیرا واردات بهایی گزاف دارند، وابسته می‌کنند‌

آسیابان: هرچه ما داریم از پادشاه است.
زن: چه می‌گویی مرد، ما که چیزی نداریم.
آسیابان: آن نیز از پادشاه است.

آشتی با کتاب های پژوهش محور روانشناسی و همچنین کتاب های الکترونیک

لیدی مکبث از عجیب ترین زنانی که شکسپیر به تصویر کشیده هست، احتمالاً!

من دوباره گریز ریزی به لیست کتاب هایی که باید بخونم زدم و کتاب های رندوم انتخاب می‌کنم تا تعطیلات سپری شه.
این یکی داستان غمناکیه، دارم غصه میخورم

عاشق شخصیت‌پردازی این کتابم! و غیر از این جمله‌ای به ذهنم نمیرسه

یک ویدئو در یوتیوب دیدم که خانم علیزاده، چشم ها و سرشان را با یک روسری سیاه، بستند و روی مبل دراز کشیدند و ساعد بر پیشانی به فکر فرورفتند. چندی بعد، گویی که شخصیت ها زیر گوششان دیالوگ ها را زمزمه کنند، در فضایی اسرارآمیز که خالی از بُعد روانکاوانه منویات نویسنده نبود، شروع به سراییدن کتاب "خانه ادریسی ها" کردند و خانم دیگری آن را نوشت.
فضای غریبی رقم خورد. فضای غریبی.

گمان می‌کردند آزادند، حال آنکه تا موقعی که بلا هست، آزادی دیگر وجود ندارد