Mohammad > Recent Status Updates

در نوزده سالگی این کتاب رو در دو روز خونده بودم، فقط احساساتش مثل بوی یه خونه‌ی قدیمی تو شامه‌م جا مونده بود. باقی کتاب انگاری که تازه‌س!

هر وقت خسته می‌شدم، یا اگر قبض آب و برق می‌آمد که باید می‌پرداختم و نداشتم، احساس بدی پیدا می‌کردم. به خود می‌گفتم، زندگی‌مان به این صورت پیش نمی‌رود. بعد فکر کردم، نیمی از مردم دنیا هم همین‌طور فکر می‌کنند.

خداروشکر کتاب صوتی خوبی داره و می‌شه کف اتاق دراز کشید یا در تاکسی حین تکیه دادن سر به پنجره‌های سرد یا حین قدم زدن تو خیابون‌ها داستان رو پیش برد. دنیاهای فانتزی همیشه برام همین حس رو دارن، جادویی که فقط عده‌ی خاصی متوجه حضورش می‌شن.

می‌دونم قراره خیلی اذیت بشم سر کتابش ولی خب یجورایی دوست دارم مجموعه‌ای که این‌قدر شروعش رو به دلم نشست رو لااقل تا آخر دوره اولش بخونم.

این قصه‌ی جمع‌و‌جور کردن گروهی از آدم‌های نخبه و تمرین دادنشون برای جنگ با فضایی‌ها فکر کنم پیرنگ موردعلاقه علمی‌تخیلی‌نویس‌ها بوده. چقدر دور بودم از آثار فانتزی و علمی تخیلی امسال! امیدوارم در این نیمه‌ی دوم سال بتونم یه کام‌بکی بزنم.

یه لیستی برای خودم درست کردم که ده کتاب از ده نویسنده‌ی زن بخونم. و خب حس کردم این کتاب خانم وولف مقدمه‌ای بشه برای ورودم به این مسیر و تجربه!

داستان فرعی‌های کتابش اصلا به دلم نمی‌نشینن اما هرجا سانچو و دون کیشوت حضور دارن برام بامزه‌س!

از همخوان‌هام به شدت عقبم و دارم سعی می‌کنم برسم اما بعضی اوقات کلی می‌خندم با شخصیت‌هاش و حماقت‌شون.

نثر گوگول برام مثل نقشه راه نویسنده شدنه تا استمرار نویسنده بودن. یعنی انگار تو هم با یه فانوس توی دست در همون فضای سرسبز و بین صدای کالسکه‌ها و آدم‌های شنل‌پوش رمان‌هاش داری تقلای چطور نوشتن رو طی می‌کنی. تقلای قشنگ و زیباییه. نثر و شخصیت‌های بامزه داره به شدت اما داستان از ریتم افتاده‌س.

دلتنگ لی‌لا بودم، دیر پیوست ولی به موقع. ناپل رو چشم انتظار بودم این مدت. همه‌ی جوون‌های سردرگمش رو می‌شناسم خیلی وقته.

«و اصلاً شاید خاک برای همین منتظر مرده‌هاست، که زنده‌ها هم به هوای مرده‌‌ها برگردند.» با امضای خود خانم مرعشی از نمایشگاه گرفتمش. ذوق دارم کلی. کی دست می‌کشم از ناامید شدن؟ دنبال چی می‌گردم در بیراهه‌‌های ادبیات معاصر؟ شاید خودم.

خودش و موخره‌ش تموم، فقط من موندم و دست‌هام و کلماتی که باید برای نوشتن از این کتاب پیدا کنم.

بعد از ماه‌ها برگشتم که از سر بگیرمش. هرچقدر که با دقت می‌خونمش انگار کافی نیست، واقعا این کتاب چیزی جز نتیجه سال‌ها تحقیق بیش‌ از اندازه با جزئیات نیست.

متاسفانه حذفیات و عقب‌و‌جلو بودن یه سری دیالوگ‌ها در ترجمه این‌قدر اذیتم کرد که حس کتاب رو از دست دادم و شاید بعدها دوباره برای خوندن دیدرو برگردم.

حذفیات ترجمه سرسام‌آور بوده تا این‌جا، یه چیزی شنیدم ولی این‌قدر باورم نمی‌شد دیگه.

چقدر منظمه و هدفمند، بدون کم‌و‌کاست. می‌گن استیونسن ابتدا خوابش رو دیده و بعد شروع به نوشتنش کرده. امیدوارم آغاز‌کننده سفرم به بیشتر خوندن از ادبیات انگلستان بشه.

امیدوارم مثل قبلی از آب در نیاد فقط.

«...که زندگی‌اش پر از ماجراهای احمقانه و متنوع بود درست مثل زندگی من، این‌که زمان بدون هیچ مفهومی، به سادگی از دست‌مان لیز خورده بود و تنها خوبی‌اش این است که گاهی همدیگر را ببینیم تا پژواک طنین دیوانه‌وار مغز یکی را در طنین دیوانه‌وار مغز دیگری بشنویم.»

تقریباً آخراشم، خوندن کتاب در حاشیه خیلی بهم در نثری که فرانته خواسته بسازه و فرم نوشتاری که پیدا کرده و انتخاب نوع راویش برای این‌ مجموعه بهم کمک کرد. این‌که فرانته اصلی‌ترین دغدغه‌ای که هر نویسنده‌ای باهاش مواجه می‌شه رو از سر گذرونده برام جالبه: نثر خودت را پیدا کردن.

خوشحالم لابه‌لای مجموعه می‌تونم بخونمش و موضوعش در مورد دوتا کار موردعلاقه‌م در زندگیه.

کتاب تموم شد و مقدار زیادی خوشحالم که سه جلد دیگه داره، یحتمل ریویوش رو حین تماشای فصل اول سریال نم‌نمک بنویسم.

کاش تمومت که کردم بتونم اون‌طور که باید ازت بنویسم.

بعد چند روز مشغول بودن به کار دوباره آخر شبی برگشتم بهش. همچنان خیلی ملموسه واسم داستان. جالبه که نیویورک‌تایمز یه لیست با ۱۰۰ عنوان از بهترین کتاب‌های قرن ۲۱ تهیه کرده که این کتاب تو صدر لیست قرار گرفته.

اون ارتباطی که باید رو گرفتم و پیشاپیش خوشحالم که قراره زمستون خودم رو با این مجموعه سر کنم. فرم روایت یکم تکه پاره هستش که باعث می‌شه آروم‌آروم با فضای شهر و شخصیت‌ها آشنا بشی و پرداخت به‌طرز درستی توی ذهنت ته‌نشین بشه.

امتداد معاصری بود بر ادبیات اگزیستانسیال فرانسه. تا الان که نتونستم کلمات لازم برای ریویوش رو پیدا کنم.
«وجودم اندازه ساحلی در زمستان تهی بود، شغلم زیاد خواستنی نبود، روی هیچ دوستی نمی‌توانستم حساب کتم و اگر امروز یا فردا ناپدید می‌شدم، هیچ‌کس متوجه نمی‌شد.»

اوایلش رو که دوست داشتم، رویای گم‌و‌گور شدن، کودکی و شیطنت، عطر و بوهای پراکنده توی هوای ناپل، صدای گمشده خاطرات و نثر روون.

سر کار یکم اومدم ورق بزنمش دیدم بیشترش رو خوندم،‌ شاید چون قدر هدایت این روزها تاریک‌اندیشی دارم. هدایت هم گویا عاشق شده در پاریس، دختری فرانسوی به نام اودت، طبق انتظار عشقی نافرجام.
«حس می‌کردم این دنیا برای من نبود. برای یک دسته آدم بی‌حیا، پررو، گدامنش، معلومات‌فروش، چاروادار و از چشم‌و‌دل گرسنه بود.»

انگار روزنامه‌ای طولانی از یه جنایت رو دارم می‌خونم که شبیه قصه‌اس.

بوی نعش درخت‌ها زنده است، درست برعکس نعش آدم‌ها.