Ahoura.7 > Recent Status Updates

ایرانیانِ قدیم می‌گفتند:

"پُر کن قدح
تا بر دلِ غمگین و خسته‌ام
امید آرَد
آن پیاله‌ای که مستی زاید."

پ.ن مترجم: بنا بر ترجمهٔ انگلیسی، اشاره به بیت دوم رباعی ١٣ [خیام] دارد:

رو با خبرا تو آبِ انگور گُزین
کان بی‌خبران به غوره مِیْویز شدند

همه‌جا پر از جاسوس بود، پر از آدم‌هایی که ترس در دلِ دیگران می‌انداختند و مردمی که با پیش‌دستی‌شان در فرمانبرداری، دست‌آموزِ ترس شده بودند.

مدت‌ها بود می‌دانستم ترسی که حکومت از مرگ در دلت می‌اندازد چگونه زیرِ پوستت می‌خزد. مدت‌ها بود دشمن حکومت بودم، در معرضِ شکار. اما هیچ‌کدام از بستگانم یک‌بار هم از من نپرسید که آیا از فروپاشیدن می‌ترسم یا نه. با این‌که خودشان هم زخم‌هایی قدیمی داشتند، نمی‌دیدند که من هر روز ویرانی را بر پوستم حس می‌کنم.

بزدل‌ها حتی از خوشبختی هم می‌ترسند. از پنبه هم زخم می‌خورند. از خوشبختی هم جراحت می‌بینند. پس قبل از اینکه زخمی شوند، عجله می‌کنند تا زودتر از آن وضعیت بگریزند و خود را با دلقک‌بازیِ معمول استتار کنند.

گاهی فکر می‌کنم اگر انباشتِ مصیبت و بدبختی برای من ده‌تا باشد و یکی از این ده‌تا بر دوشِ یکی از همین آدم‌های دوروبَرم بیفتد، آیا همین یکی به اندازهٔ کافی زندگیِ آنها را تباه نخواهد کرد؟ نمی‌دانم. جنسِ درد و نوع و مقدارِ رنج و سختیِ دیگران چیزی است که نمی‌شود برآوردش کرد.

‌‌

یک شاعر در جایی گفته است: «درد هیچ‌گاه به درد اضافه نمی‌شود بلکه چند برابر می‌شود.»

«چرا شاعران بر این باورند
که جهان را می‌توانند عوض کنند؟
من اگر همت کنم
یک زندگی را فقط نجات خواهم داد
مال خودم را.» ص۱۲

«آدمی که قرار است وحشت‌زده شود باید تمامیِ حس‌هایش را نسبت به زمان و مکان از دست بدهد.» ص۱۷

«آدم وقتی آن‌همه مدت تنها باشد خواه‌ناخواه به تفکر می‌پردازد و وقتی هم که فکر کند، تئوری می‌بافد و نظریه‌پردازی می‌کند تا به حسابِ خودش جهان را تفسیر کند.» ص۲۶

چکارش کنم این زندگیِ گُه را که شب و روز یخه‌م را گرفته و ولم نمی‌کند؟... دیگر تا کی آخر؟...

من یکی حقِ شِکوه و آه و ناله نداشتم، هرگز!... زار زدن و الم‌شنگه به‌پا کردن حقِ انحصاریِ پدر مادرم بود... بچه‌ها چیزی نبودند جز یک دسته لاتِ وحشیِ نمک‌نشناسِ تن‌لشِ ولنگار!... همین که لب باز می‌کردم که از چیزی اظهار ناراحتی کنم هر دوشان خون به چهره می‌آوردند... یعنی که داشتم کفر می‌گفتم! به خدا و پیغمبر ناسزا می‌گفتم! به همهٔ مقدسات اهانت می‌کردم!...

تلاش برای اصلاحِ سیاسی علتِ بیداریِ جامعه نبود، بلکه به‌عکس، اصلاحِ سیاسی نتیجهٔ نهاییِ آن بیداری بود.

پس می‌توان جریانِ پایانِ جنگ را چنین تصور کرد: برای کشته‌شدن دیگر کسی نبود.

می‌دانیم که بشر مسلماً باز در ده یا بیست سال دیگر موفق خواهد شد جنگِ بزرگتری برپا کند، زیرا بشریت در این زمینه از پیشرفتِ خود باز نمی‌ایستد.

برادر ۱ قرن پیش همه‌چی رو دیده:

من فقط به مطالعه و مشاهده قناعت می‌کنم. خرتوخرِ عجیبی است. مثلاً نشریه‌های منتسب به روحانیون مدعی‌اند که در این عصرِ پرآشوبِ مذهبی، این فتنه‌ها با مهارتِ شیطانی به وسیله فراماسون‌ها برپا شده است. روزنامه‌های ناسیونالیست جهودها را متهم می‌کنند. دست‌راستی‌ها دست‌چپی‌ها را مسئول می‌دانند. آدم از خنده روده‌بر می‌شود. ولی بدان که هنوز اولِ شلوغ‌پلوغی‌ است و موقعِ خرتوخریِ واقعی نرسیده است.

من می‌دانم که خداوند از سیاست، پول، خردمندی و خودبینی بیزار است.[...] خدا دِمُکراتی تمام‌عیار است.
😆😆😆

«خدا آخر و عاقبت این کسادی را به خیر کند. عجب وضعِ رقت‌آوری! و به چه جورِ مضحکی هم رقت‌آور!»

نمی‌دانم که کی گفته که خوشبختی مدرسه و مکتبی است. رنج روح را می‌خشکاند و از زمینِ خشک چیزی نمی‌رویَد جز علف هرز و احساس خشم...

آن‌قدر درد کشیده‌ای که نمی‌دانم چطور تا به‌حال دوام آورده‌ای، چطور زنده مانده‌ای. دیگر خسته شده‌ای. دیگر می‌خواهی به هر قیمتی که شده از دست این زجر، از دست این مردم، از دست هر چیزی که اسمش زندگی است به استراحتی ابدی پناه ببری. چون که زندگی تو چیزی جز درد نبوده، هیچ‌کس نمی‌تواند یک همچه مدت طولانی‌ای زجر بکشد. دیگر کاسهٔ صبرت لبریز شده، اساسِ وجودت به‌هم ریخته.

درواقع ایدئولوژی یکی از ستون‌های استحکام و پایداریِ نظام است. اما این ستون روی زیربنای بسیار سستی ساخته شده است. ستونی ساخته‌شده بر پایهٔ دروغ‌ها. این ساختمان تا زمانی دوام خواهد آورد که مردم حاضر باشند زیر سقف دروغ زندگی کنند.

نظام با مالکیت دولتی و هدایت متمرکز تمام ابزارهای تولید به‌مراتب پرنفوذتر و تأثیر گذارتر شده است. همین امر به ساختار قدرتْ توانایی بی‌سابقه و مهارنشدنی‌ای می‌دهد که هرچه می‌خواهد خرجِ خودش کند ( مثلا در حوزهٔ تشکیلات اداری یا امنیتی) و نیز در مقام کارفرمای انحصاری بتواند به آسانی بر هستی و معاش روزمرهٔ همهٔ شهروندان مسلط شود.

افقِ سیاستِ بین‌المللی سخت تیره و تار است. عواقبِ وخیمِ جنگ را کسی نمی‌تواند پیش‌بینی بکند

اما ظاهراً به همه رنگ در میآمد و حرفهای ضد و نقیض می‌زد. برای اینکه به‌قول خودش: « از نان خوردن نیفتد.» چون حاجی معتقد بود که زندگی یعنی: تقلب، دروغ، تزویر، پشت‌هم‌اندازی و کلاه‌برداری. زیرا جامعهٔ او روی این اصول درست شده بود و هرکس بهتر می‌توانست کلاه بگذارد و سمبل‌کاری بکند، بهتر گلیم خود را از آب بیرون می‌کشید.

مسئله این است که همه‌چیز زیادی عادی بود. حقیقت ریزریز شده بود. مثل پازلی با قطعه‌های گم‌شده‌ی فراوان و پر از خیال‌پردازی.

زیادی حساس بود. وقتی کمی بیش از معمول بیرون می‌مانْد، نگران ناپدید شدنِ اتاق می‌شد و نمی‌توانست با خیال راحت بیرون برود. آرام‌آرام میلِ خانه‌نشینی‌اش شدیدتر شد. کار به جایی رسید که خود را در خانه حبس کرد و دیگر پایش به بیرون باز نشد. در آخر هم گرسنگی یا طنابِ دار جانش را گرفت. وقتی شنیدم که هیچ‌کس تا امروز جنازه‌اش را شناسایی نکرده است تعحب نکردم.

تمامِ سرمستی‌ها جایی به سَر می‌رسند و در نهایت به بیزاری ختم می‌شوند.

اگر امیدی هم در کار باشد، آن‌قدر ریز و ناچیز است که با دقیق‌ترین میکروسکوپ‌ها هم دیده نمی‌شود.

واقعاً عجیب است که تا درآمدِ شما از حدِ معینی کم‌تر شد، مردم کاملاً به خودشان حق می‌دهند شما را موعظه کنند و برای آمرزشتان دعا بخوانند.

ساعت یک و نیم آخرین قطره‌های لذت هم بخار شده بود و چیزی نمانده بود جز سردرد. کم‌کم می‌فهمیدیم که ما ساکنانِ محشرِ یک دنیای محشر نیستیم، بلکه یک‌سری کارگریم که حقوقِ بخور و نمیر می‌گیریم و به طرزِ فلاکت‌بار و غم‌انگیزی مست می‌کنیم.