Nima ُShoa > Recent Status Updates

هُزوارش:

مثلاً کلمه آرامی مِن (MN) به معنی از (حرف اضافه به خط پارتی یا پهلوی یا سغدی نوشته می‌شود و در تلفظ به ترتیب اَژ، از و چَن تلفظ می‌شد.

هُزوارش:
پس از دوران هخامنشی زبان آرامی به عنوان زبان مکاتبات به تدریج در ایران منسوخ شد و زبان‌های دوره ایرانی میانه جای آن را گرفت، ولی این زبان‌ها بیشتر به خطوطی که مقتبس از خط آرامی بود نوشته می‌شد.

در این خطوط (پهلوی، پارتی، سُغدی و خوارزمی) تعدادی از کلمات آرامی الاصل همراه با تغییراتی نوشته می‌شد ولی در تلفظ معادل معنایی آن‌ها در زبان‌های ایرانی به کار می‌رفت.
این کلمات را در زبان پهلوی، هُزوارش می‌نامیدند.

اما «غبار عادت» مانع دیدار است: «غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست.» عادت است که همه چیز را پیش پا افتاده می‌کند.
آدمی که بر سبیل عادت زندگی می‌کند از چیزی در شگفت نمی‌شود، در چیزی درنگ نمی‌کند و به همین دلیل از فطرت انسانی خود دور می‌شود پ در گله بشری فرو می‌شود.

بنیادگرایی ایدئولوژی سیاسی تئوکراسی است و از این رو طبعا با ایدئولوژی دموکراسی یعنی لیبرالیسم می‌ستیزد.

در صورتی که قانون الهی در همه حوزه‌ها حاکم تلقی شود، دیگر جایی برای قانونگذاری و مشورت و رقابت باقی نمی‌ماند. حکومت دینی اساسا تساهل‌ناپذیر است و رای و اندیشه عموم مردم را خطری برای حوزه مقدس سیاست تلقی می‌کند.
به علاوه در حکومت دینی بر تمایز میان مومنان و غیرمومنان تاکید می‌شود، در حالی که دموکراسی نمی‌تواند چنین تمایزی را بپذیرد.

«تفرد» ممکن است چنان به تضعیف فردیت بینجامد که افراد به سهولت دستخوش سلطه افکار عمومی و حتی گرفتار حکومت مطلقه جبارانی شوند که صرفا وعده برابری اجتماعی و اقتصادی به آن‌ها می‌دهند.

دموکراسی نیازمند پیوندهای مدنی و اجتماعی واسط میان فرد و حکومت است. در غیاب جامعه مدنی و انجمن‌های اجتماعی، وضعی مستقر می‌گردد که توکویل آن را «تفرد» می‌نامد و منظورش نه فردیت، بلکه انزوا و ذره‌گونه شدن فرد در جامعه‌ای است که بعدها جامعه توده‌ای خوانده شد.

میان تقید به قانون اساسی و دموکراسی ممکن است تعارض پیدا شود، به این معنی که هیات حاکمه نمی‌تواند در عین حال هم در مقابل آرا و افکار عمومی فعلی مسئول باشد و هم به قانونی مقید گردد که پیشینیان وضع کرده‌اند. از چنین لازمه دموکراسی امکان تغییر مستمر قانون اساسی به وسیله مردم است. اگر قانون اساسی به قانونی تغییرناپذیر، کلی و مقدس تبدیل شود، خصلتی غیردموکراتیک می‌یابد.

از نمایشنامه آرش:

به یاد آور که آن چشمه سنگ شد؛ و آن چشم بسته ماند. که از دیوار پی نماند؛ و از باغ شاخه‌ای.

از سوی دیگر باید گفت که جوهر دموکراسی بیشتر در رقابت نمایان می‌شود تا در مشارکت. حتی مشارکت صد درصد مردم در انتخابات تضمین‌کننده وجود دموکراسی نیست. چه بسا بسیار نظام‌های غیر دموکراتیکی که در قرن بیستم موفق به احضار اکثریت قریب به اتفاق مردم در صحنه انتخابات شده‌اند. در مقابل جوهر دموکراسی در رقابت و کثرت گرایی نهفته است.

جامعه توده‌ای خود نیاز به ایدئولوژی فراگیر و توتالیتر را ایجاد می‌کند. چنین جامعه‌ای امنیت را در ایدئولوژی می‌جوید، در حالی که جامعه مدنی با ایجاد حس امنیت و همبستگی از درون نیازی به ایدئولوژی‌پردازی سراسری به وجود نمی‌آورد و این خود یکی از شرایط گذار به دموکراسی است.

نمی‌توان در یک چشم بر هم زدن بر وحشت غلبه کرد. روندی است کند و پر پیچ و خم، درست مثل خود حافظه.

گاهی کار درست این است که رویای ناممکن را در سر بپرورانیم، ناممکن را بخواهیم، برای ناممکن فریاد بزنیم.

اگر آدم به اندازه کافی عمر کند می‌بیند که هر پیروزیی روزی به شکست تبدیل می شود...

جین شارپ به عنوان یک متخصص برجسته‌ی مطالعات خشونت پرهیزی خاطر نشان می‌سازد که اولین کاری که مردمانی ستمدیده باید انجام دهند، غلبه بر ترس فلج‌کننده‌ای است که موجب شده آنان زیر سلطه بمانند.

استبداد تنها آزادی‌های مردم را از آنها می‌گیرد، در حالی که حکومت توتالیتر روابط انسانی را از میان می‌برد و می‌کوشد تا همه مردم را در یک موجود خلاصه کند و روابط میان انسانها را ویران سازد. هراس توتالیتری وقتی به توفیق کامل دست می‌یابد که بتواند با توسل به ایدئولوژی مستقر که به عنوان اندیشه‌ای کافی برای توضیح همه چیز تبلیغ می‌گردد، اراده فرد را برای اجبار خودش بسیج کند و به این ترتیب روابط انسان با واقعیت را مخدوش سازد

وسیله اجرای این قانون کلی حکومت هراس است. بر این اساس انسانیت نه در محضر قوانین مثبته بلکه در دادگاه قانون تاریخ یا طبیعت و یا مذهب محاکمه می‌شود. حکام خود تنها مدعی اجرای قوانین کلی هستند؛ بنابراین حکومت آن‌ها حداقل از لحاظ نظری با حکومت خودکامه و قدرت استبدادی فرق اساسی دارد.

به نظر آرنت باید میان توتالیتریسم برخاسته از جنبش توده‌ای و استبداد به مفهوم سنتی تمیز داد. استبداد، به معنی اِعمال قدرت خودکامه‌ای است که محدود به قانون نیست. اما توتالیتریسم بر اساس مفهوم تقسیم حکومت‌ها به خودکامه و قانونی قرار ندارد زیرا توتالیتریسم غیرقانونی یا خودکامه نیست بلکه مدعی پیروی از قوانین کلی طبیعت یا تاریخ است که منشا قوانین دیگر هستند.

هانا آرنت ویژگی‌های عمده دولت‌های توتالیتر را که از درون جنبش‌های توده‌ای برمی‌خیزند روشن ساخته است. به نظر او دولت‌های توتالیتر از هر نوع، جامعه مدنی و سنن سیاسی و حقوقی جاافتاده را از میان می‌برند و با از بین بردن تشکلات گروهی و طبقاتی که ضامن زندگی عمومی شهروندان هستند جامعه‌ای مرکب از توده بی‌شکل ایجاد می‌کنند. جنبش توده‌ای خود جای نظام سیاسی را می‌گیرد.

انقلابیون اغلب درباره شرایط بسیج ساده‌انگارند، اما هیچ‌گاه پیدایش انقلابیون به معنی وقوع انقلاب نیست. انقلاب نیازمند شرایطی است که ایجاد آن خارج از توان انقلابیون است. انگلس درباره شرایط بسیج انقلابی گفته است:
«چه ساده انگاری کودکانه‌ای است اگر بی‌تابی و بی‌صبری انقلابیون به عنوان استدلالی قانع‌کننده عرضه شود».

به طور کلی ایدیولوژی‌های بسیج در زمینه سه جهان‌بینی کلی طرح شده‌اند: جهان‌بینی آزادی‌خواهانه بورژوایی، جهان‌بینی برابری‌طلبانه سوسیالیستی و جهان‌بینی اشرافی-فاشیستی و یا ترکیبی از این سه.

پیتریم سوروکین متفکر روسی تبار، سرکوب «غرائز» را موجب پیدایش شرایط انقلاب می‌دانست. به نظر او: «علت بلافصل انقلاب همواره افزایش سرکوب غرائز اصلی اکثریت جامعه و عدم امکان کسب حداقل ارضا لازم برای آن غرائز است. علت دورتر هر چیزی است که چنین افزایش سرکوبی را موجب می‌گردد».

برای وقوع انقلاب کافی نیست که توده‌های استثمار شده و ستمدیده عدم امکان زیستن به شیوه قدیم را دریابند و خواستار تغییر باشند؛ برای وقوع انقلاب ضروری است که استثمارکنندگان دیگر نتوانند به شیوه قدیم زندگی و حکومت کنند. تنها وقتی که طبقات پایین، شیوه قدیم را نمی‌خواهند و زمانی که "طبقات بالا" نمی‌توانند به شیوه قدیم ادامه دهند، در این صورت انقلاب به پیروزی می‌رسد.

بنیاد نظریه انقلاب در اندیشه ارسطو مربوط به نظام مالکیت و منازعه طبقاتی است. از نظر او ارضاناپذیری طبع انسان ریشه اصلی انقلاب را تشکیل می‌دهد، و این ویژگی طبع انسان به منازعه‌ای دائمی میان برابری و نابرابری می‌انجامد. بنابراین «علت فتنه‌انگیزی را همواره می‌بایست در نابرابری جستجو کرد: آرزوی برابری به این ترتیب ریشه انقلاب را تشکیل می‌دهد.»

....ایرانی‌ها وابسته بودند به اصالت حضور. سعی‌شان بر این بود که ثابت کنند که از زمان پیدایش زمین اولین انسان‌ها بوده‌اند، اولین تمدن‌ها بوده‌اند. در هر شهر و دیاری که زندگی می‌کردند می‌خواستند ثابت کنند از قدیمی‌ها هستند، اصیل هستند و زمان زیادی از حضورشان می‌گذرد. اما برای افغان‌ها یک‌جانشینی امتیازی نیست؛ اصالت در جنگندگی است؛ این‌که ثابت کنند اهل آن طایفه و قومی هستند که پیروز جنگ است...

... برای اینکه که یک انقلاب اجتماعی موفق شکل بگیرد، باید پنج عامل علی باهم ترکیب شود:
۱)توسعه‌ی وابسته؛ ۲)حکومت سرکوبگر، انحصارگرا و متکی به شخص؛ ۳)شکل‌گیری و تبلور فرهنگ سیاسی مقاومت و بحران انقلابی همراه با ۴)رکود اقتصادی؛ و ۵)ارتباط باز با نظام جهانی (یعنی امکان نفوذ خارجی).

تلاش‌های آمرانه کشورهای توسعه‌یافته برای وادار کردن کشورهای در حال توسعه به جلوگیری از استفاده از جنگل‌ها، معادن زغال و آب، نتیجه خوبی به بار نیاورده است، درک این که تخریب منابع همراه با افزایش جمعیت، بی‌ثباتی سیاسی به دنبال دارد، شاید رهبران جامعه‌های در حال توسعه را متقاعد کند که روش‌های توسعه پایدار و احیاکننده [منابع] را در پیش گیرند.

سرانجام، مجموعه این شرایط مادی، باعث فعال شدن آرمان‌های مخالفت می‌شوند و راه را برای رشد آرمان‌هایی باز می‌کند که مدت‌ها موجودیت خود را حفظ کرده‌اند تا در زمانی مناسب، محور فکر اجتماع‌هایی شوند که به مخالفت با نظام سیاسی حکومتی موجود برمی‌خیزند.

افزایش جمعیت، به ویژه اگر با کمبود اشتغال، رشد سریع شهرنشینی و جوانی جمعیت همراه باشد، با احتمال بیشتر، بر تعداد افرادی می‌افزاید که به استقبال خطر رفته و به دنباله‌روی از نخبگان وارد میدان مبارزه می‌شوند.