Latif Joneydi’s Reviews > من هم چه گوارا هستم > Status Update

داستانِ آخر و هشتم، "میعاد":
داستانِ بدی نبود. موتیفِ "نویسنده شدن" و درونمایه مرگ و اضمحلال و پوسیدگی و جدال با زمان.
راوی لحن و زبانِ خود را داشت برعکس داستان هایِ پیشین گرچه این گزاره تحمیلیِ نویسنده که "با خودم می‌گویم که این زن هنوز نمی‌داند که من چقدر با بچه های کودن و معمولیش فرق دارم، که من نویسنده ام و نقشه های عالی دارم." ص۱۴۸ اینجا هم ذهنِ راوی را کنترل می‌کرد و از یکتاییِ روایت میکاست.
بد نبود.

هفت، "ضیافت":
"ولی این مرد هنوز باور نمیکند. هنوز قبول نمی‌کند و نمیفهمد."ص۱۳۶
پرسش اَم از داستان های ترقی این است که اگر قرار بر روایتِ چنین گزاره هایی است، چرا داستان نویسی؟ چرا شخصیت پردازی؟ چرا پلات؟ چرا درآوردنِ لحن؟
در اینجا هم به راوی ای وراج طرفیم که معلوم نیست چرا زنِ مردِ دیگری را به زنی گرفته و چرا از زندگی بیزار است و چرا و چرا و چرا؟
گویی همین که راوی بگوید حالش بد است و بقیه دعوا کنند کافی است!

ششم، "درخت":
راوی شبیه روشنفکرِ داستانِ دوم(زندگی) خانه نشینی است که با انعام زن و دوستش روزگار میگذراند و بی هیچ کاری به معشوقه اَش سر می‌زند و به رنج مادرش بی توجه است.
روایتِ با جزئیات، تیپ هایِ سرِدستی و پایان بندیِ کلیشه ای. تصویرِ بدیع و پرسپکتیوِ نوینی نداشت، داستانی است که نباشد هم تغییری در تاریخِ داستان کوتاهِ ایرانی حاصل نمیشود، فقط تاریخِ داستان نویسیِ ترقی را کمتر مترقی می‌کند.

پنجم، "یک روز":
مادری که پس از هفت سال بچه هایش را می‌بیند و قرار است آن ها معنیِ زندگانی اَش باشند. مادر که راوی است با زاویه دیدِ اول شخصِ نامحدود باعث می‌شود روایت در سطحِ مطالعه گلایه هایِ ذهنی در خودمانده بماند، توانِ خواننده در کشف و تفسیر گرفته شده و اینجا نیز مانند داستان هایِ پیشین به جایِ فُرمِ روایتی که پُرسش بیافریند با حدیثِ نفسی با اندکی دستمالیِ مضامینِ فلسفی روبرو هستیم.
تغییر زاویه دید دوا بود، شاید.

چهارمی، "تولد":
داستان امضایِ سالِ ۴۸ دارد و روایت خانه ای است با پدری نظامی و مرد سالار و زورگو، مادربزرگی سجاده نشین و امیدوار به خدا و بچه هایی رنجور و بچه ای که قرار است متولد شود از درونِ مادری در عذاب، که بر علیه "مادر" بودنِ خود در حالِ زاییدن می‌خواهد بِشورد.
روایت تناظرِ رِندانه ای میان خانه و شهر بَرمیسازد، به همین بسنده میکنم. داستانی است تفسیرپذیر و قابل بحث، به خواندن می اَرزد با تمام کلیشه هایش.

دومی، "خوشبختی":
راویِ اول شخص، زنی که هفت سال پس از شوهر کردن به مردی روشنفکر که میگوید:"باید فکر کرد در ویتنام چه خبر است."ص۳۵ میبیند که از زندگی جدا از مردمِ عادی اَش خوشنود نیست. داستان حدیثِ نفسِ گونه ای که در مونولوگ بودنش وا میماند. "لحظه" ای نمی‌سازد و سترون و بی بَر تنها به کنار هم گذاشتن یا مقابل هم قرار دادنِ تیپ هایِ کلیشه ایه توده و روشنفکر بسنده میکند.
این یکی که هیچ.

داستانِ اول، "من هم...":
این فُرمِ روایت رو زیاد دیدم، (مثلا عصیانِ روت) ولی باز هم منو سرِ شوق آورد چون خوب درونمایه و ساختار در هم تنیده شده بود و ضربه آخرو به درستی وارد کرد.
از ترقی همین داستان رو هم بخونید بُردید.