Mehrdad’s Reviews > شاهنامه؛ از داستان کاموس کشانی تا پایان پادشاهی کیخسرو > Status Update

پایان داستان بیژن و منیژه
آقا چندتا نکته:
دوباره عاشقانه‌های رستم و کی‌خسرو که این قسمت فقط کی‌خسرو عاشقانه گفت و رستم بنده خدا خسته بود و فقط تایید می‌کرد:
جهاندارخسرو گرفتش به بر
که ای بیخِ مردی و کانِ هنر
به خورشید مانَد همه کار تو
به نیکی به هرجای دیدار تو

و البته این بخش جنتلمن بودن کی‌خسروی عزیز هم بیشتر معلوم شد: می‌شینه بیژنو نصیحت می‌کنه و می‌گه این جواهرات رو ببر برای منیژه که اینجا تو کشور غریب، مهمونمونه

شروع داستان بیژن و منیژه
چند نکته رو راجع به این داستان جذاب براتون بگم. بر شما باد خوندن این داستان:
- احتمال می‌دن که آقام فردوسی، این داستان رو قبل از سایر داستان‌ها گفته. چرا؟ هم از لحاظ سبکی (داخل متن به وضوح قابل مشاهده‌ست) و هم محتوایی با بقیهٔ داستان‌ها فرق داره. اولش میاد می‌گه که شب بی‌خوابی به سرم زده که یار خوشگلم اومده گفته برات داستان می‌گم تا بخوابی!
نکتهٔ بعدی هم که آقای گیو!! خیلی ازت خوشم میاد....

چو رستم بجمبید بر خویشتن
چنین گفت اکوان که ای پیلتن
یکی آرزو کن که تا از هوا
کجات آید افکندن اکنون هوا؟
سوی آبت اندازم ار سوی کوه؟
کجا خواهی افتاد دور از گروه؟
اینجا همونجاییه که اکوان‌ دیو، رستم همیشه خواب رو بلند می‌کنه، می‌گه بندازمت تو دریا یا کوه؟
رستم هم برعکس جواب می‌ده و نجات پیدا می‌کنه.

- پایان داستان رستم زال با اکوان دیو

سر آوردم این رزم کاموس نیز
درازست و نگشاد ازو یک پشیز
گر از داستان یک سخن کم بُدی
روان مرا جای ماتم بدی
دلم شادمان شد ز پولادوند
که بفزود بر بند پولاد، بند

- پایان داستان کاموس کُشانی
(بریم کم کم آماده شیم برای بیژن و منیژه)

این نکته که رستم موقع نبردها خودشو معرفی نمی‌کنه، همیشه برام جای سوال و ابهام بوده. اگه از دوستان کسی، مطلبی جایی خونده، ممنون‌دارش می‌شم که در جریان بذاره.

بالاخره رستم اومد! (وی نفس راحتی می‌کشد، گویی جنگ پدرش است).
ولی واقعاً سوای همهٔ ماجراها، همین بودن اسم رستم کنار سپاه ایران، خودش دلگرمی بزرگیه. من از اینجا پشتم گرم شد، چه برسه به سپاه ایران!
همین اول کار اومد اَشکِبوس رو پرپر کرد اونم پیاده و کلاً با دوتا تیر! (اگه دبیرستان فقط کتاب ادبیاتتونو خونده باشین، احتمالاً شرح این نبرد یادتونه)
مرا مامِ من، نام، مرگِ تو کرد
زمانه مرا پتکِ ترگِ تو کرد

این داستان، عاشقانه‌های کی‌خسرو و رستم
کی‌خسرو
تویی پرورانندهٔ تاج و تخت
فروغ از تو گیرد جهانداربخت
بکندی دل و مغز دیو سپید
زمانه به مهر تو دارد امید
تو تا برنهادی به مردی کلاه
بدایران نکرد ایچ دشمن نگاه
رستم
به پاسخ چنین گفت رستم به شاه
که بی تو مبادا نگین و کلاه
که با فر و برزی و با رای و داد
ندارد چو تو شاه، گردون به یاد
تو شاه جهان هستی و من رهی
میان بسته‌ام، چون تو فرمان دهی
کی‌خسرو
بدو گفت بی تو نخواهم جهان
و..

بالاخره طلسم جلد دوم شاهنامه هم شکست و وارد داستان کاموسِ کُشانی شدم.
کی‌خسروی عزیزم نشون داد در عین درایت و مهربونی، وقتی سیم‌هاش قاطی کنه، جوری فاتحهٔ طرفو می‌خونه و بددهن می‌شه که اصلاً آب‌نبات..
حرفاش به طوس: (وجدانا اینجا دلم برای طوس سوخت دیگه)
به گیتی نباشد کم از طوس کس
درست از درِ پای‌بندست و بس
نه در سرْش مغز و نه در تنْش رگ
چه طوس فرومایه پیشم، چه سگ!!!!!!