گیتی’s Reviews > بینوایان: جلد دوم > Status Update

یعنی بالغ بر ده بیست بار ژولی و گرانتر باعث شدن سرم رو توی بالشت فرو کنم. شرم کو؟ نجابت کو؟ این کار ها چیه؟

آنژولراس، خوشگیله‌پیسر
من هنوز که هنوزه کورفراک رو بیشتر از بقیه‌شون دوست دارممم. بوسوئه توی مستی هم مغزش کار می‌کنه، پسر قند‌عسل.

بعد از بینوایان متوجه شدم نباید بین کتابها، فیلم و سریال، کار و زندگی وقفه انداخت. انگار تمام مدت داشتم طناب سستی رو با قیچی ریش‌ریش می‌کردم و بعد می‌گفتم: اِ! چرا همچین شد؟

پس از سالیان سال (منظور وی دو ماه است) برگشتم به بینوایان :)))))))
درسته تناردیه‌ها انسان نبودن ولی بچه‌هاشون درست از آب دراومدند. من دلم برای گاوروش و اپونین کبابه. اپونینی که جلوی باباش ایستاد و گاوروش... وای گاوروش.

خیدایا، دیگه دویدن و ترن‌هوایی‌سواری بسه. من دارم بینوایان می‌خونم، دیگه چیزی اهمیت نداره برام.

بعد از یه مدت نبودن سلام.
اجازه تخلیه احساسات بهم بدین.
دو هفته سمت کتاب نرفتم. دو هفته با خودم و فلسفه کلنجار رفتم. تا دم در خونه شوپنهاور و نیچه و اورلیوس رفتم و برگشتم. زدم زیر همه چیز. تا اینکه دیروز پریروز اتفاقی یه حرفی به گوشم خورد. بهم گفت: گیتی، چه اهمیتی داره؟ خب که چی؟

و من الان اینجام. بعد از مدتی، خسته کوفته، با کوله‌باری از شرایط نامطمئن و لرزش دست برای سمت بینوایان و کتاب رفتن.

هی ریویو نوشتن برای جلد یک رو عقب انداختم. الان مویه‌کنان فهمیدم چه کار اشتباهی کردم.
هیچی دیگه، دو ساعت نشستم برای خودم مشخص کردم از کجای جلد یک بگم، چجوری بنویسم و هزار دردسر. کل بخش میریل رو دوباره خوندم و کیف کردم. نفهمیدم چجوری انقدر درگیرش شدم. کل داستان یادمه‌ها ولی برای نوشتن نقد و تحلیل باید همش رو موبه‌مو بخونم، یه چیز جانانه بنویسم.

گریانم. یکی نیست بگه عجله‌ات برای چی بود فرتی جلد یک رو خوندی.

- داشت می‌افتاد. مرد جوان او را گرفت و بی آنکه بفهمد چه می‌کند در آغوشش فشرد.
- چه شد که لب‌هایشان بهم رسید؟ یک بوسه، و دیگر هیچ.

پودر شدم. مچاله شدم. دیوانه شدم. نابود شدم.

ای‌وایِ‌من. بالاخره بعد از ۱۴۰۰ صفحه این صحنه رسید. ژان‌والژان کجایی که دزد از راه رسید. ای خیدای من. خیییییدا.