گیتی’s Reviews > بینوایان: جلد دوم > Status Update

به خداوندیِ خدا، من بزرگ‌منش‌تر و قلبی دست‌نیافتنی‌تر از ژان‌والژان ندیدم. ای کاش یکی بار سنگین قلب این مرد رو به دوش بکشه. ای کاش یکی قدر تنهایی‌ها و زجر‌هایی که کشیده رو بدونه. ای خیدااااای من. دیوانه شدم.

به قول تئودور توی آلوین و سنجاب‌ها: کورفراک، نابودم کردی. نابود.

برای اینکه داغ دلم رو تازه کنم، هِی می‌رم از صفحه‌های پیشین باز می‌خونم تا طول بکشه. از پایانش می‌ترسم‌. از اشک و گریه و تاب نداشتن می‌ترسم.

قبلا بارها گفته بودم من اهل گریه و زاری نیستم. ولی از صفحه ۴۴۹ تا ۴۶۸ انقدر اشک ریختم و مچاله شدم که محض احتیاط از این به بعد به هنگام خواندن بینوایان، جعبه دستمال کاغذی می‌ذارم کنارم.

ای خدای من، اپونین، بائورل، کورفراک، پدر مابوف، ماریوس، ماریوس، ماریوس...

اگه این‌دفعه باز سر و گوشم جنبید و بینوایان رو گذاشتم کنار، امیدوارم آنژولراس با نگاهی دهشتناک دنبالم کنه-

در باب داستان تا اینجا، بسیار پسندیده. دل تو دلم نیست برسم به بخش ماریوس و ژان.

ژاور موهاش جوگندمی شده. 🤭

یعنی بالغ بر ده بیست بار ژولی و گرانتر باعث شدن سرم رو توی بالشت فرو کنم. شرم کو؟ نجابت کو؟ این کار ها چیه؟

آنژولراس، خوشگیله‌پیسر
من هنوز که هنوزه کورفراک رو بیشتر از بقیه‌شون دوست دارممم. بوسوئه توی مستی هم مغزش کار می‌کنه، پسر قند‌عسل.

بعد از بینوایان متوجه شدم نباید بین کتابها، فیلم و سریال، کار و زندگی وقفه انداخت. انگار تمام مدت داشتم طناب سستی رو با قیچی ریش‌ریش می‌کردم و بعد می‌گفتم: اِ! چرا همچین شد؟

پس از سالیان سال (منظور وی دو ماه است) برگشتم به بینوایان :)))))))
درسته تناردیه‌ها انسان نبودن ولی بچه‌هاشون درست از آب دراومدند. من دلم برای گاوروش و اپونین کبابه. اپونینی که جلوی باباش ایستاد و گاوروش... وای گاوروش.

خیدایا، دیگه دویدن و ترن‌هوایی‌سواری بسه. من دارم بینوایان می‌خونم، دیگه چیزی اهمیت نداره برام.

بعد از یه مدت نبودن سلام.
اجازه تخلیه احساسات بهم بدین.
دو هفته سمت کتاب نرفتم. دو هفته با خودم و فلسفه کلنجار رفتم. تا دم در خونه شوپنهاور و نیچه و اورلیوس رفتم و برگشتم. زدم زیر همه چیز. تا اینکه دیروز پریروز اتفاقی یه حرفی به گوشم خورد. بهم گفت: گیتی، چه اهمیتی داره؟ خب که چی؟

و من الان اینجام. بعد از مدتی، خسته کوفته، با کوله‌باری از شرایط نامطمئن و لرزش دست برای سمت بینوایان و کتاب رفتن.

هی ریویو نوشتن برای جلد یک رو عقب انداختم. الان مویه‌کنان فهمیدم چه کار اشتباهی کردم.
هیچی دیگه، دو ساعت نشستم برای خودم مشخص کردم از کجای جلد یک بگم، چجوری بنویسم و هزار دردسر. کل بخش میریل رو دوباره خوندم و کیف کردم. نفهمیدم چجوری انقدر درگیرش شدم. کل داستان یادمه‌ها ولی برای نوشتن نقد و تحلیل باید همش رو موبه‌مو بخونم، یه چیز جانانه بنویسم.

گریانم. یکی نیست بگه عجله‌ات برای چی بود فرتی جلد یک رو خوندی.

بچه‌ها کمک.

اسم ژان‌والژان میاد قلبم تند تند تاپ تاپ می‌کنه. در حدی ژان پیش هوگو هم مثل من یکی یه‌دونه‌ست که هوگو میگه:
- در وقایعی که گذشت، مسلما خواننده کندذهن‌تر از تناردیه نبوده و ژان‌ والژان را شناخته‌ است. :))))))

چقدر من این دوتا قند عسل رو دوست دارم.
ای کاش می‌شد شخصیت‌های این کتاب رو بغل کرد‌ و قلبشون رو بوسید.‌