Zy’s Reviews > لنگرگاهی در شن روان: شش مواجهه با سوگ و مرگ > Status Update

چنگ زدن.یا شاید هم نفس نفس زدن.تقلا برای نفس کشیدن.فقط کمی اکسیژن.فقط برای زنده ماندن. چرا؟ مسئله ((چطور))زنده ماندن است.

ماخود را کجا می یابیم؟ در زنجیره ای از رخدادها که اول و اخرش را نمی شناسیم و گمان می کنیم اول و اخری ندارد.

ایزدبانوی مرگ لطیف و نرم خوست: بر فراز ادمیان می خرامد
با گام هایی بس نرم و ظریف

شبح وار در گیتی می خرامیم و هرگز جای خود را باز نخواهیم شناخت.

یکی از نفرت انگیزترین سفسطه های بشر این است که رنج موجب تعالی می شود،که رنج گامی است در مسیر وارستگی یا رستگاری.اما رنج و مرگ ایزابل نه برای او،نه برای ماو نه برای جهان فایده ای نداشت.

جهان بی پایان است؛چنان در اغاز بود،چنان که اکنون است و چنان که همیشه خواهد بود.

اما سوگ چیزِ متفاوتی است.سوگ هیچ فاصله ای با ادم ندارد.سوگ در هیبت امواج،حمله ها و ادراک های ناگهانی ای می اید که زانوهایت رامی لرزانند وسوی چشمانت را می گیرند و روزمرگی زندگی ات را نیست و نابود می کنند.هرکس به عمرش سوگ را تجربه کرده..

انگار در ان دوره نامعینی که اسمش را عزاداری گذاشته اند،سرنشین ارام و خاموش زیردریایی ای در بستر اقیانوس هستیم و خوب می دانیم اژدرهای خاطرات،گاهی از دور و گاهی از نزدیک،نشانه مان گرفته اند.

از گوین می پرسند«سرورا،گمان می کنی که مرگت زود دررسد؟»پاسخ می دهد«می گویمت که تا دو روز دیگر زنده نخواهم بود.»آریس می گوید«نه طبیبِ گوین، نه دوستانش و نه کشیش ها به اندازه او درباره مرگش نمی دانند.فقط خود مرد محتضر می تواندبگوید …

زندگی سریع تغییر می کند.
زندگی در لحظه تغییر می کند.نشسته ای شام بخوری و ناگهان زندگی ای که برایت آشناست تمام می شود.