☾da’s Reviews > جاده‌ی لس‌آنجلس > Status Update

"بعدش زدم زیر گریه. درد شستم چیزی نبود. تنهایی ام بود که درد داشت. دلم میخواست دعا کنم. دوسالی میشد دعا نکرده بودم. درست از همان روزی که دبیرستان را ول کردم و عین خوره ها کتاب خواندم.."

"همیشه تنها بودم. به خاطر سپردن همچین یکنواختی ای سخت بود. روزها تکان نمی خوردند. مثل سنگ های خاکستری ثابت بودند. زمان کند سپری میشد."

کاش منم میتونستم مثل تو خرچنگ و مگس بکشم و تصور کنم آدمن. ولی چندشم میشه.