Saman’s Reviews > فلسفه در خیابان: چالش‌های فلسفی زندگی روزمره > Status Update

واژه‌های ما بازنمایی چیزهای جهان هستند. همان‌گونه که یک عکس یک فرد را، یک نقشه یک منطقه را و یک صفحه‌ی نت یک نغمه را باز می‌نماید..بازنمایی، واقعیتی است که به جای واقعیت دیگری جایگزین شده و آن را منعکس می‌کند.

هیولاهایی را که ایدئولوژی برابری در کشورهایی چون اتحاد جماهیر شوروی سابق ساخت، به یاد بیاور. انسان بودن به شیوه‌ی مردانه و به شیوه‌ی زنانه، عمیقا با هم فرق می‌کنند. نباید برابر شویم، بلکه باید همدیگر را کامل کنیم و به هم بپیوندیم.

انسان دادگر کسی نیست که کورکورانه از قوانین جاری پیروی می‌کند، بلکه کسی است که در پی منفعت جمعی است. دادگرانه عمل کردن نیازمند خرد و دانایی‌ای است که، بتواند وقتی اجرای قانون موجب بی‌عدالتی می‌شود، آن را اصلاح کند.

حقیقت نزد کسی که آن را می‌گوید نیست، بلکه نزد برهانی است که اقامه می‌کند.

تاریخ همواره ابزاری است که صاحبان قدرت برای مشروعیت دادن به خود از آن استفاده می‌کنند. کلیسا از تاریخ برای مشروعیت دادن به قدرتش در جامعه اروپایی استفاده کرده است. مارکسیسم برای توجیه انقلاب خشن و ساختن دولت جدید. سرمایه داری هم تاریخ را به خدمت گرفته تا اقتصاد بازار را به مثابه تنها گزینه کامیاب به ما تحمیل کند.

خوشبختی در آزادی برآمده از خودبسندگی است.

اگر رنج زیستن ارزش چیزی را داشته باشد، آن چیز بهره گرفتن از لذت‌هایی است که این زندگی تکرارناپذیر به ما عرضه می‌کند.

از نظر گابریل مارسال پرسیدن درباره معنی زندگی، پرسشی ناگزیر است. زندگی مانند نمایش تئاتری است که تو یکی از بازیگران آن هستی. وقتی که از معنی آن می‌پرسی، مثل این است که درباره این تحقیق کنی که شخصیت تو در این اجرا چه نقشی دارد و تو چه باید با آن بکنی. معنی زندگی تو وابسته به معنی نمایش است.

دروغ به خودی خود بد نیست، خوبی و بدی آن وابسته به پیامدهای آن است.