Biblio Bat’s Reviews > ای آزادی > Status Update

مرا نمیتوان شناخت


مرا نمیتوان شناخت
بهتر از آن که تو میشناسی،
چشمانت که در آن هر دو به خواب میرویم،
به حرکات راه ها
معنای غیر زمینی بخشیده اند
چشمانت
که تنهایی بیکرانمان را
به ما می نمایند
خود آن نیستند که گمان می بردند
ترا نمیتوان شناخت
بهتر از آن که من میشناسم

و با قدرت واژه ای

دوباره

زندگی ام را از سر می گیرم

زاده شدم

که تو را بشناسم

نامت را که صدا کنم می گویم: آزادی!

روی جسمانیت موزون

روی صورت دوستان

روی دستی که دراز می شود

نام تو را می نویسم

روی پنجره ی شگفتی ها

روی لب های محتاط

روی سکوت

نام تو را می نویسم

روی سرپناه ویران شده

روی دیوارهای خستگی

نام تو را می نویسم

روی غیبت ناخواسته

روی تنهایی عریان

روی گام های مرگ

نام تو را می نویسم

روی سلامتی دوباره

روی خطری که محو می شود

روی امیدی که از خاطره رهاست

نام تو را می نویسم

.
.
.

روی سرزمین ها، روی افق

روی بال پرنده ها

و روی کنگره سایه ها

نام تو را می نویسم

روی حباب ابرها

روی مشقت طوفانها

روی باران

نام تو را می نویسم

روی چراغی که روشن میشود

روی چراغی که خاموش میشود

روی خانه ای که از نو ساخته میشود

نام تو را می نویسم

روی میوه ای که دونیم میشود

روی آینه و روی اتاقم

روی تختخواب و روی قفسه خالی

نام تو را می نویسم

روی تخته در

روی اشیای آشنا

روی موج آتش مقدس

نام تو را می نویسم
.

روی دفتر مشقم

روی میز، روی درخت ها

روی شن، روی برف

نام تو را می نویسم


روی همه صفحه های خوانده شده

روی همه صفحه های سپید

روی سنگ، خون، کاغذ یا خاکستر

نام تو را می نویسم


روی صورت های طلایی

روی سلاح جنگجویان

روی تاج پادشاهان

نام تو را می نویسم


روی جنگل و صحرا

روی آشیانه ها

روی انعکاس کودکی ام

نام تو را می نویسم

روی آبی های کهنه

روی برکه های آفتاب خورده

روی دریاچه های مهتاب زده

نام تو را می نویسم

من که پایان همه چیز را دشمنم،
،هستی خود را مدیون مردمی هستم
که دانستند زندگی حاوی چیست،
من مدیون همه شورشیانی هستم،
که ابزارها و دل خود را آزمودند،
و دست همدیگر را فشردند.

حکومت نظامی

چه کار میشد کرد؟ گزمه بر در بود
چه کار میشد کرد؟ در خانه زندانی بودیم
چه کار میشد کرد؟ راه کوچه بسته بود
چه کار میشد کرد؟ شهر به زانو درآمده بود

چه کار میشد کرد؟ مردم شهر گرسنه بودند،
چه کار میشد کرد؟ خلع سلاح شده بودیم
چه کار میشد کرد؟ شب فرا رسیده بود،
چه کار میشد کرد؟ عاشق همدگر شدیم.

شعله به روی زمین مانده است.

شعله ابر دل است و همه شاخه های خون
او آهنگ ما را زمزمه میکند

شعله بخار زمستانمان را ناپدید میسازد

شبانه و منفور، غم شعله ور شد
خاکسترها شادمانه و زیبا گل دادند
ما همیشه به شامگاه پشت میکنیم

همه چیز سپیده فام است

از دفتر ققنس

من به راهت آخرینم
آخرین بهار، آخرین برف
نبرد آخرین برای آن که نمیرم

و اينك ما پست تر و برتر از همیشه
در آتش عذاب ما همه چیز هست:
میوه کاج و شاخه تاك
ولی نیز گلهایی تندتر از آب لجن و شبنم

شعله در زیر پای ما است
شعله تاج ما است
در زیر پای ما حشره ها پرندگان و آدمیزادگان
پرواز خواهند کرد

کسانی که می پرند خواهند نشست

آسمان روشن است و زمین تیره
اما دود به آسمان بر می خیزد
آسمان همۀ آتش‌های خود را از دست داده است
.