Saman’s Reviews > آزاده خانم ونویسنده‌اش یا آشویتس خصوصی دکتر شریفی > Status Update

چه چیز زندگی، نکبت زندگی را جبران می‌کند جز رویا؟

ای مسلمانان، هیچ درد در عالم بتراز فراق نیست صد هزار ضربت تیغ هندی با دل و جان دوستان آن نکند کی یک ساعت فراق دوستان کند. موسی کلیم می‌گوید: هزار جرعه زهر بی اختیاری در راه طلب حق نوش کردم، هیچ دردی به مذاق سر من تلختر از آن نیامد کی خضر مرا گفت:«هذا فراق بینی و بینک»

ما را آبستن تشعشع خورشید می‌کند
و با جوانی ما ما را می‌بوسد
و اشکهامان را با دستمال بوسه از رنگ چشمهامان می‌گیرد
خودکار دیگری از غیب قلبهای بیشمارش را لای انگشتهای ما جا می‌دهد

حالا دوباره برو بنویس، می‌گوید
و در را همیشه مخفیانه تا نیمه باز می‌کند
و صورت بلندش زخم‌های کهکشانی ما عاشق‌ها را
رصد می‌بندد و ارتفاع سبز عسرت ما را می‌گیرد
خودکار را با زاویه به روی کاغذ برپا می‌راند

زنی که انسان او را عمیقا دوست داشته باشد، هرگز واقعیت ندارد. و هر شهری که در آن انسان شکنجه و رویا و عمق عشق را درک کرده باشد، به اندازه‌ی همان زن، غیر واقعی است.

من خواهم مرد، درد‌ها هرگز نخواهند مرد.

پس فقط اینو به من بگین، قلمچه کجاس؟
قلمچه نداریم، اسم محل نیس، یه جور حرف زدنه.
پس این تو یه جور حرف زدن مرده؟
نه، بچه‌آ اسم شلمچه رو گذوشن قلمچه، بس که دس و پا توش قلم شد، حتی سرم توش قلم شده.

حرفهای من برای فهمیدن نیست. این دستور نیست، قانون نیست، قرارداد نیست که بفهمی. این حس است و حس را فقط باید حس کرد.

من جنون دارم .صبح ساعت چهار با تو دور پارک فرح می دوم و منتظر می شوم تا بیایند و من و تو را ببرند در سال 33 اعدام کنند.گاهی هم به جلو می دوم، می بینم آنهایی که در سال 33 ما را اعدام کردند در سال 58 اعدام می شوند.

خواب نجاتش می‌داد، دستکم موقتا. خواب مشت‌هایش را می‌گذاشت روی شانه‌های او و فشارش می‌داد به پایین، تا جایی که فشار دادن ممکن بود. آن ته، یک گودی گمنام و تیره انتظارش را می‌کشید. آن مشت‌ها هنوز فشار می‌دادند و او می‌رفت پایین‌تر، پایین‌تر، پایین‌تر، دور از دسترس آگاهی‌های مصیبت باری که در بیداری تحمل ناپذیر بودند. و بعد رویاها به سراغش می‌آمدند و یا نمی‌آمدند.