مجید اسطیری’s Reviews > چون بوی تلخ خوش‌ کندر: زندگی‌نامه‌ی فرهاد مهراد > Status Update

وقتی مجری رادیو BBC نظر او را درباره‌ی نوع موسیقی ای می‌پرسد که در این دوره (سال 1369) از رادیو و تلویزیون ایران پخش می‌شود، فرهاد ابراز رضایت میغکند: «این رو خدمتتون عرض کنم که اولاً شما به هیچ عنوان این جا چیزهای مبتذل نمی‌شنوین. اکثر شعرهایی که این جا می‌شنوین از سعدی و جامی و البته این اواخر از سهراب سپهری هست. در این آب و هوا از شعر که کوچک‌ترین ایرادی نمی‌تونین بگیرین...»

.
در اواخر تابستان ۱۳۶۰، اسفندیار منفردزاده که ایران را ترک کرده بود با منزل مادر فرهاد تماس گرفت و به فرهاد گفت همه چیز برای کار در خارج فراهم است و از او دعوت کرد برای خلق آثار جدید از ایران خارج شود و به او بپیوندد. همچنین به فرهاد هشدار داد که ممکن است در آینده اجازه‌ی خروج از کشور را پیدا نکند و بهتر است تا دیر نشده دست به کار شود اما فرهاد پاسخ منفی داد.

در اواخر اسفندماه ۱۳۶۶ با شروع حمله ی موشکی عراق به تهران کوچه ی آن‌ها خالی از سکنه شد. یک روز که فرهاد روی چارپایه ایستاده و مشغول تمیز کردن شیشه ی پنجره بود، موشکی چند کوچه پایین تر از خانه شان فرود آمد و فرهاد از روی چارپایه پرت شد. پوراندخت به کمکش آمد و فرهاد که به زحمت سعی می کرد بلند شود، خنده کنان گفت: به کوری چشم صدام، عید امسال را خیلی باشکوه برگزار می‌کنیم...

خسرو لاوی: خوشش نمی آمد خودش را معروف کند. به او میگفتم اجازه بدهد از او پوستر چاپ کنم و او هم جواب میداد «پوستر چاپ کنی تا مردم ببرند بزنند به در مستراح؟» اگر جایی بودیم و مردم می آمدند ازش امضا بگیرند فرار می کرد. باور کنید از مردم خجالت میکشید. فرهاد معتقد بود یک خواننده ی سیاسی نیست. خودش را بیش تر خواننده ای اجتماعی میدید. خیلی نگران مردم جنوب شهر بود و از فقرشان گلایه داشت. منتقد جشن های 2500 ساله شاهنشاهی بود.