Bessy > Bessy's Quotes

“Ξεκινησα για να σκοτωσω τον αντρα που αγαπουσα.”
― Richelle Mead

“Το κορμι μου ξεχειλισε και παλι απο συναισθηματα, μονο που αυτη τη φορα δεν ηταν ουτε απο θυμο ουτε απο οργη. Πλυμμηριζα ολοκληρη απο μια ζεστασια τοσο υπεροχη που εκανε τη καρδια μου να σκιρτησει. Περασα τα χερια μου γυρω απο το λαιμο του και τα χειλη μας ενωθηκαν. Το φιλι μας ηταν αγνο, αγαπησιαρικο, γλυκο και μακαριο. Δεν ειχε τιποτα το απελπισμενο ή το σκοτεινο. Σιγα σιγα ομως εγινε πιο εντονο. Η αγαπη υπηρχε ακομη, αλλα οσο φιλιομασταν τοσο μας κυριευε κατι λυσσαλεο, πανισχυρο. Η σπιθα που ειχε αναψει μεταξυ μας οσο προσπαθουσα να αντισταθω και να τον απομακρυνω προηγουμενως μας περιτυλιγε και παλι.
Γραπωθηκα πανω του. Το ενα μου χερι παρεμεινε κολλημενο στο λαιμο του και με το αλλο επιασα τη πλατη του με τοση δυναμη που τα νυχια μου σχεδον βυθιστηκαν στη σαρκα του. Με ξαπλωσε και παλι στο κρεβατι. Τα χερια του ηταν ακουμπισμενα στη μεση μου. Σε λιγο το ενα απο αυτα γλιστρησε στο πισω μερος του γοφου μου ανασηκωνοντας τον τοσο που το ποδι μου σχεδον τον τυλιξε.
Και οι δυο μας τραβηχτηκαμε λιγακι. Κι ομως ακομη ημασταν τοσο μα τοσο κοντα. Ολος ο κοσμος εμοιαζε μια στιγμη. Εκεινη η στιγμη που ζουσαμε.
Τα χειλη μου ακουμπησαν και παλι τα δικα του και αυτη τη φορα ηξερα πως δεν θα υπηρχε επιστροφη. Κανενας τοιχος δεν υψωνοταν πια αναμεσα μας. Τα σωματα μας αγκαλιασαν το ενα το αλλο.
Κοιταξα βαθια μεσα στα ματια του και καταλαβα οτι με αγαπουσε περισσοτερο απ'οτιδηποτε στον κοσμο. Οτι εγω ημουν η σωτηρια του, οπως κι εκεινος η δικη μου.
Και, Θεε μου, ποσο τον αγαπουσα. Τοσο πολυ που με πονουσε. Τα σωματα μας ειχαν γινει ενα κι εκεινη τη στιγμη καταλαβα πως ετσι ηθελα να παραμεινουν για παντα. Δεν ηθελα ποτε μου να ζησω μακρια του.
Ακουμπησα το κεφαλι μου στο στηθος του Ντιμιτρι, απολαμβανοντας τη ζεστασια του. Με φιλησε στο μετωπο και περασε το χερι του μεσα απ' τα μαλλια μου.
<<Ροζα, σ'αγαπω>>. Με ξανα φιλησε. <<Θα ειμαι παντοτε διπλα σου. Δεν θα αφησω τιποτα να σου συμβει>>.
<<Ουτε κι εγω θα αφησω να σου συμβει τιποτα>> του υποσχεθηκα. <<Σ'αγαπαω>>. Με φιλησε ξανα, χωρις να μ'αφησει να μιλησω αλλο.
Μειναμε ξαπλωμενοι για λιγο. Ο ενας στην αγκαλια του αλλου, χωρις να πολυμιλαμε. Θα'θελα αυτη η στιγμη να διαρκεσει για παντα.”
― Richelle Mead

“<<Ροουζ>> ειπε ο Ντιμιτρι. Προφερε το ονομα μου με τετοια ισχυ, με τοσο συναισθημα...Ειχε απολυτη πιστη σ'εμενα, στις δυναμεις και στη καλοσυνη μου. Και ειχε τετοια δυναμη μεσα του. Δεν φοβοταν να τη μοιραστει μαζι μου αν τη χρειαζομουν. Μεταξυ μας υπηρχε μονο αγαπη. Κανεις μας δεν ηταν τελειος, αλλα δεν ειχε σημασια.
Το χερι του ακουμπησε την ακρη του προσωπου μου. Ενιωσα απαλα τα δαχτυλα του στο μαγουλο μου. <<Ροουζ>> αναστεναξε. <<Εισαι καλα;>>
Καταπια κι αλλα δακρυα. <<Ν...νομιζω πως ναι. Τουλαχιστον για την ωρα>>.
<<Παει. Τελειωσε>> ειπε. Με ακουμπουσε ακομη. Εβγαζε στοργικα τα μαλλια μου απο το προσωπο μου. <<Τελος. Ολα ειναι μια χαρα>>.
Εγνεψα οχι. <<Κανεις λαθος...>> [...]
<<Οχι>> με διεκοψε απαλα ο Ντιμιτρι. Εφερε το προσωπο του πιο κοντα στο δικο μου. Τα μετωπα μας σχεδον ακουμπουσαν το ενα το αλλο. <<Δεν προκειται να σου συμβει. Εσυ εισαι δυνατη. Θα το αντιμετωπισεις οπως και αυτη τη φορα>>.
<<Μα τωρα το αντιμετωπισα γιατι βρεθηκες εσυ μπροστα μου>>. Με αγκαλιασε. Το προσωπο μου βυθιστηκε στο στηθος του. <<Δεν θα μπορεσω μονη μου>> ψιθυρισα.
<<Θα μπορεσεις>> ειπε. Η φωνη του ετρεμε. <<Εισαι δυνατη...πολυ δυνατη...Γι'αυτο και σ'αγαπω τοσο>>.
Ο Ντιμιτρι απομακρυνθηκε για να μπορεσει να με κοιταξει στα ματια. Εκλεισε το προσωπο μου στις χουφτες του. <<Δεν εισαι και δεν θα γινεις>> μου ειπε. <<Δεν θα σ'αφησω εγω, οτι και να γινει δεν προκειται να σ'αφησω>>.”
― Richelle Mead

“Χαμογελασε και με φιλησε στο μετωπο. <<Δικιο εχεις. Θα μου λειψεις, μικρο μου Νταμπιρ. Να προσεχεις. Αν ποτε χρειαστεις κατι, να μου το πεις. Θα ειμαι εδω και θα σε περιμενω>>.”
― Richelle Mead

“Ποτε μου δεν θα αγαπουσα κανεναν οπως ειχα αγαπησει τον Ντιμιτρι, η καρδια μου ειχε σπασει σε χιλια κομματια και ο Ντιμιτρι ειχε παρει ενα κομματι της ψυχης μου.”
― Richelle Mead

“<<Εχει...εχει γινει Στριγκόι;>>
Η καρδια μου εσπασε. Ο κοσμος μου εγινε χιλια κομματια.
Θα χασεις οτι πολυτιμοτερο εχεις...
Δεν μιλουσε για μενα η Ροντα. Δεν μιλουσε καν για τη ζωη του Ντιμιτρι.
Οτι πολυτιμοτερο...
Μιλουσε για την ιδια του την ψυχη.”
― Richelle Mead

“Κι ομως, δεν μπορουσα να κανω βημα. Το βλεμμα μου ηταν καρφωμενο στη σπηλια, εκει που βρισκοταν ο Ντιμιτρι, η ψυχη μου. Δεν γινοταν να πεθανει. Αν πεθαινε, θα πεθαινα μαζι του.
-Θυμηθηκα τον Ντιμιτρι που μου ελεγε οτι προτιμουσε να πεθανει παρα να με δει νεκρη.
Ετρεξα, μαζι με τα δακρυα που ετρεχαν στο προσωπο μου.”
― Richelle Mead

“<<Επισης, εχω την αισθηση οτι η μητερα σου θα μου κανει μια πολυ, μα παρα πολυ σοβαρη κουβεντα>>.
<<Καλα, εδω εχουμε να αντιμετωπισουμε τα Στρικόι και εσυ καθεσαι και φοβασαι τη μαμα μου;>>
<<Ειναι κι αυτη μια δυναμη με την οποια θα πρεπει να αναμετρηθω. Απο που νομιζεις οτι εχεις παρει εσυ;>>
Γελασα. <<Απορω πως ασχολεισαι μαζι μου τοτε>>.
<<Το αξιζεις, πιστεψε με>>.
Με φιλησε ξανα εκμεταλλευομενος τις τελευταιες σκιες του δασους για καλυψη.”
― Richelle Mead

“Το μυαλο μου σταματησε καθως τυλιξε το χερι του στη μεση μου και με τραβηξε πισω απο τη σκια ενος δεντρου. Τα χειλη μας συναντηθηκαν. Χαθηκα στο φιλι του ξεχνωντας ολες μου τις ανησυχιες και τους φοβους, οτι δηθεν θα μου ελεγε πως ολα ηταν ενα λαθος.
Οταν σταματησαμε να φιλιομαστε, συνεχισε να με κραταει κοντα του. <<Δεν θεωρω οτι καναμε λαθος>> μου ειπε απαλα. <<Ισα ισα που χαρηκα που το καναμε. Και το χρονο να μπορουσα να γυρισω πισω, το ιδιο θα 'κανα>>.
Κατι μεσα στο στηθος μου φτερουγισε. <<Αληθεια; Πως και αλλαξες γνωμη;>>
<<Αλλαξα γνωμη γιατι δεν μπορω να σου αντισταθω>> ειπε διασκεδαζοντας με την εκπληξη μου. <<Και θυμασαι τι μου ειπε η Ροντα;>>
<<Θα χασεις οτι πολυτιμοτερο εχεις, γι'αυτο φυλαξε το οσο μπορεις>>.
Στην αρχη αισθανθηκα μια απεριγραπτη χαρα. Ωστε εγω ημουν οτι πολυτιμοτερο ειχε. Μετα ομως τον κοιταξα. <<Περιμενε. Νομιζεις οτι θα πεθανω; Γι'αυτο κοιμηθηκες μαζι μου;>>
<<Οχι, οχι, φυσικα και οχι. Εκανα οτι εκανα επειδη...πιστεψε με δεν το εκανα γι'αυτο. Ακομα και πριν απο την επιθεση των Στριγκόι παρατηρουσα ποσο παλευες να αντιμετωπισεις τα προβληματα που σε βασανιζαν και καταλαβα τι σημαινεις για μενα. Ξαφνικα ολα αλλαξαν. Ανησυχουσα για σενα. Ανησυχουσα πολυ. Δεν εχεις ιδεα ποσο πολυ. Και δεν υπηρχε λογος να προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι η ζωη των Μορόι ηταν πιο σημαντικη απο τη δικη σου. Δεν προκειται ποτε να γινει κατι τετοιο, οσο κι αν οι αλλοι λενε οτι ειναι λαθος. Ετσι, αποφασισα να αποδεχτω τα οσα νιωθω. Κι οταν πηρα αυτη την αποφαση...ε, τιποτα δεν μας σταματουσε>>. Διστασε για μια στιγμη και ξανα σκεφτηκε τα λογια μου βγαζοντας τα μαλλια μου απο το προσωπο μου. <<Ηθελα να πω, τιποτα δεν με σταματουσε. Μιλαω για τον εαυτο μου. Δεν θελω να ακουγομαι λες και ξερω για ποιο λογο το εκανες εσυ>>.
<<Το εκανα γιατι σ'αγαπω>> του ειπα λες και ελεγα το πιο προφανες πραγμα στον κοσμο. Και πραγματικα ετσι ενιωθα.
Γελασε. <<Συνοψιζεις σε μια προταση οσα ελεγα τοση ωρα>>.
<<Μα ειναι απλο. Σ'αγαπω και δεν θελω να προσποιουμε οτι δεν ειναι αληθεια>>.
<<Ουτε κι εγω>>. Το χερι του αφησε το προσωπο του και κατευθυνθηκε προς το δικο μου χερι. Τα δαχτυλα μας δεθηκαν αναμεταξυ τους και ξεκινησαμε και παλι να περπαταμε. <<Φτανουν πια τα ψεματα>>.”
― Richelle Mead

“Κοιταζε μια εμενα μια τον Κρίστιαν. <<Αυτο που κανατε...>>
<<Ηταν βλακεια>> του ειπα διστακτικα.
Κουνησε το κεφαλι του. <<Ηταν ενα απο τα πιο υπεροχα πραγματα που εχω δει ποτε μου. Φαγατε τους μισους>>.”
― Richelle Mead

“Γυρισα και ειδα το προσωπο του Ντιμιτρι. Ηταν ζωντανος. Ξαφνικα ολος ο φοβος μου, που τον κρατουσα μαζεμενο, ξεχειλισε και χυθηκε σ'ολο μου το κορμι. Ηθελα να ορμησω πανω του και να τον αγκαλιασω οσο πιο σφιχτα μπορουσα. Ηταν ζωντανος. Χτυπημενος και ματωμενος, αλλα ζωντανος.
Το βλεμμα του καρφωθηκε για λιγο στο δικο μου, και ο νους μου ταξεδεψε στα οσα ειχαν συμβει στο φυλακιο. Ενιωθα λες και ειχε περασει ενας αιωνας, αλλα μια ματια και μονο αρκουσε για να μου δειξει ολη την αγαπη και την ανησυχια, μαζι και την ανακουφιση του. Κι εκεινος ειχε ανησυχησει για μενα.”
― Richelle Mead

“Πισω μου διαφοροι αρχισαν να χειροκροτουν. Εγω ομως ειχα ματια μονο για τον Ντιμιτρι. Τα ματια μου βυθιστηκαν στα δικα του. Βρισκομουν ακομη πανω του. Τα χερια μου πιεζαν το στηθος του. Ημασταν και οι δυο ιδρωμενοι και ανασαιναμε βαρια. Με κοιταξε με περηφανια...και οχι μονο. Ηταν τοσο κοντα μου. Τον επιθυμουσα μ'ολο μου το κορμι. Τον χρειαζομουν για να νιωθω ολοκληρωμενη. Ο αερας αναμεσα μας ηταν θερμος και μεθυστικος. Και τι δεν θα 'δινα εκεινη τη στιγμη να μπορουσα να ξαπλωσω διπλα του και να χαθω στο αγκαλιασμα του. Η μαχη ειχε πια τελειωσει αλλα η ανδρεναλινη και ολα τα ζωωδη ενστικτα μου δεν ελεγαν ακομη να εξαφανιστουν.”
― Richelle Mead

“Εκανα ενα αλμα κατα τη μερια του με το κονταρι ελπιζοντας οτι θα τον επιανα απροετοιμαστο. Αλλα τον Ντιμιτρι δεν τον επιανε κανεις απροετοιμαστο. Ηταν γρηγορος. Πολυ γρηγορος.”
― Richelle Mead

“Ειχε πια περασει η ωρα του σιωπητηριου και πηγαινα τον Κρίστιαν στον κοιτωνα του. Κουνησε το κεφαλι του. <<Ροουζ, ιδεα δεν εχω αν εισαι τρελη ή οχι, παντως εχω αρχισει να πιστευω οτι εισαι η καλυτερη φυλακας ή, μαλλον, μελλοντικη φυλακας εδω περα>>.
<<Μου κανεις κοπλιμεντο ή με γελανε τ'αυτια μου;>> ρωτησα.
Μου γυρισε τη πλατη και κατευθυνθηκε προς το κοιτωνα του. <<Καληνυχτα>>.”
― Richelle Mead

“Αναστεναξα.
Ο Ντιμιτρι εβαλε το χερι του πανω στο δικο μου. Ταραχτηκα. Το κρατησε εκει και μαντεψε ακομη μια φορα τις σκεψεις μου.
<<Το ξερω>> παραδεχτηκα νιωθοντας ακομα τη ζεστασια του χεριου του.
Μου εσφιξε το χερι. [...]
<<Οχι>> απαντησα. <<Με φοβιζει>>.
Η διαπιστωση αυτη μαλλον μας εξεπληξε και τους δυο. Εγω τουλαχιστον δεν περιμενα να παραδεχτω κατι τετοιο. Και οι δυο μας παγωσαμε για λιγο και μετα ο Ντιμιτρι με αγκαλιασε και μ'εσφιξε στο στηθος του. Ενιωσα να ανεβαινει μεσα μου ενα αναφιλητο. Ακουμπησα το κεφαλι μου στο δερματινο παλτο του και ακουσα το χτυπο της καρδιας του.
Με κρατησε ακομη πιο σφιχτα. <<Δεν προκειται να παθεις τιποτα>>.
Κανεις μας δεν μιλουσε στη διαδρομη, αλλα η σιωπη μας ηταν καθησυχαστικη. Ενιωθα οτι μετα το ξεσπασμα του εξω απο τη κλινικη, κατι μας ειχε δεσει ακομη περισσοτερο, οσο απιθανο κι αν ακουγεται αυτο.”
― Richelle Mead

“<<Εσυ να μη μιλας>> μου ειπε. <<Ολοκληρη η υπαρξη σου στην Ακαδημια περιστρεφεται γυρω απο το ποιον θα δειρεις. Τα Νταμπιρ ειναι απολιτιστα! Αλλα τι να κανουμε; Σας αγαπαμε>>.”
― Richelle Mead

“<<Εμεις οι δυο;>>
<<Μα φυσικα. Δεν προκειται να σ'αφησω μονη σου, οτι κι αν γινει. Το ξερεις οτι ποτε μου δεν θα σ'εγκαταλειψω>>.
Τα λογια του ηταν τοσο γλυκα και ευγενικα. <<Ουτε κι εγω θα σε εγκαταλειψω ποτε. Να το ξερεις. Το εννοω>>.
Ενωσαμε τα χερια. Τα δαχτυλα μας δεθηκαν σφιχτα.
Παραμειναμε σ'αυτη τη σταση σιωπηλοι σχεδον για ενα ολοκληρο λεπτο. Το μονο σημειο επαφης μας ηταν τα χερια μας. Ο ανεμος ξανα αρχισε να φυσαει και, παρολο που η θερμοκρασια ηταν ακομη πολυ χαμηλη, ενιωθα σαν ειχε ερθει η ανοιξη.”
― Richelle Mead

“Ο Ντιμιτρι ξαφνικα σταματησε αποτομα και σταθηκε ακριβως μπροστα μου εμποδιζοντας με. Παραλιγο να γλιστρησω και να πεσω πανω του. Καταφερα ομως να σταματησω. Απλωσε το χερι του και μου επιασε το μπρατσο. Με τραβηξε κοντα του. Πιο κοντα απ'οτι θα περιμενα μια και βρισκομασταν σε δημοσιο χωρο. Τα δαχτυλα του με εσφιξαν δυνατα. Δεν με πονουσε.
<<Ροουζ>> ειπε, και ο πονος στη φωνη του εκανε τη καρδια μου να χτυπαει δυνατα <<γιατι να το μαθαινω τωρα; Γιατι δεν μου ειχες πει τιποτα πιο νωρις; Ξερεις πως ενιωθα; Ξερεις πως ηταν για μενα να σε βλεπω σ'αυτη τη κατασταση και να μην καταλαβαινω τι σου συνεβαινε; Ξερεις ποσο τρομαξα;>>
Ειχα μεινει εκπληκτη. Και απο το ξεσπασμα του και απο τη μηδαμινη αποσταση μεταξυ μας. Ξεροκαταπια. Δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη. Το προσωπο του μου εδειχνε τοσα πολλα συναισθηματα. Δεν μπορουσα καν να θυμηθω ποτε τον ειχα δει σ'αυτη τη κατασταση τελευταια φορα. Ηταν υπεροχο μαζι και τρομαχτικο. Οταν τελικα μιλησα, πεταξα τη μεγαλυτερη βλακεια που θα μπορουσα να πω.
<<Μα νομιζα πως εσυ δεν φοβασαι τιποτα>>.
<<Παρα πολλα πραγματα φοβαμαι. Και φοβηθηκα πολυ για σενα>> ειπε. Μου αφησε το χερι και εκανε ενα βημα πισω. Ακομη εβλεπα το παθος και την ανησυχια να διαγραφονται σε ολο του το προσωπο. <<Δεν ειμαι τελειος! Και κυριως, δεν ειμαι ατρωτος>>.
<<Το ξερω, απλως...>> δεν ηξερα τι να πω. Ειχε δικιο. Παντοτε τον αντιμετωπιζα λες και ηταν παντοδυναμος, παντογνωστης και αηττητος. Δυσκολευομουν να τον φανταστω να ανησυχει τοσο για μενα.
Κοιταξα βαθια μεσα στα σκουροχρωμα ματια του, αυτα τα ματια που αγαπουσα τοσο.
Χωρις καν να κανει ενα βημα, απλωσε το χερι του και με αρπαξε τραβωντας με και παλι κοντα του.
Ο Ντιμιτρι καταλαβαινε τοσα πολλα για μενα. Ειχα αναγκη να καταλαβει και αυτο εδω.”
― Richelle Mead

“Ο Ντιμιτρι ειχε παντοτε καταπραϋντικη επιδραση πανω μου. Οτι και αν μου συνεβαινε, η παρουσια του και μονο με ηρεμουσε. Οποτε με κοιτουσε τοσο τρυφερα και ανησυχα, οπως εκεινη τη στιγμη, μου προκαλουσε εναν κυκεωνα συναισθηματων. Απο τη μια μου αρεσε που ενδιαφεροταν τοσο, απο την αλλη ηθελα να ειμαι παντοτε δυνατη και να μην τον ανησυχω.
<<Ροουζ>> μουρμουρισε ο Ντιμιτρι και η φωνη του χάιδεψε το προσωπο μου σαν μεταξι.
Κατι μεσα μου εσπασε. Δεν μπορουσα να του αρνηθω τιποτα.”
― Richelle Mead

“<<Πως εισαι μικρο μου Νταμπιρ;>> με ρωτησε απαλα. <<Ο Ντασκοφ σαν να...υπονοησε κατι>>.
<<Κανεις δεν τον πιστεψε. Νομιζω οτι ειμαστε μια χαρα. Παντως, σ'ευχαριστω για το ενδιαφερον>>.
<<Δυο ευχαριστω μεσα σε δυο μερες. Δεν μου λες, μηπως εχεις σκεφτει και κανεναν αλλο τροπο να μου δειξεις την ευγνωμοσυνη σου;>>
<<Κανεναν απολυτως. Θα πρεπει να βαλεις τη φαντασια σου να δουλεψει>>.
<<Κανενα προβλημα. Η φαντασια μου οργιαζει>>.”
― Richelle Mead

“<<Θα εκανα πολλα πραγματα για να σε προστατευσω, Ροζα>>.
Η καρδια μου χτυπησε δυνατα. Με ελεγε Ροζα μονο οταν αισθανοταν μεγαλη τρυφεροτητα προς εμενα.”
― Richelle Mead

“<<Λυπαμαι>> μου ειπε ξαφνικα ο Ντιμιτρι.
<<Για ποιο πραγμα; Επειδη διαβαζεις φτηνη λογοτεχνια;>>
<<Οχι. Που δεν μπορεσα να σε φερω εγω εδω. Νιωθω οτι σε απογοητευσα>>. Επιασα μια σκια ανησυχιας στα ματια του, λες και φοβοταν οτι μου ειχε προκαλεσει καποια ανεπανορθωτη ζημια.
<<Κανεις λαθος>> του ειπα. <<Συμπεριφερθηκα σαν κακομαθημενο. Δεν με εχεις απογοητευσει ποτε. Ουτε και μ'αυτο>>.
Με κοιταξε ολο χαρη και αισθανθηκα λες και ειχα βγαλει φτερα. Λιγο ακομα να κρατουσε αυτη η στιγμη, θα μου ελεγε κατι τοσο γλυκο που θα εβγαζα φτερα και θα πετουσα.”
― Richelle Mead

“<<Ειναι περιπου σε ενα μηνα αν δεν απατωμαι, ετσι;>>
<<Σε τριαντα μια ακριβως μερες>> απαντησα με στομφο.
<<Οχι οτι τις μετρας!>>
Σηκωσα τους ωμους μου και εκεινος γελασε.”
― Richelle Mead

“<<Δεν το πιστευω>> ειπε. <<Η Ροουζ Χαθαγουεϊ μου ειπε για πρωτη φορα καλη κουβεντα. Τωρα μπορω να πεθανω ησυχος>>.”
― Richelle Mead

“Τους παρακολουθουσα με τις γροθιες σφιγμενες απο τον ενθουσιασμο, και λογω της μαχης αλλα κι επειδη εβλεπα μπροστα μου τον Ντιμιτρι. Με τρελαινε που ενας τοσο ωραιος αντρας ηταν παραλληλα και τοσο σκληρος.”
― Richelle Mead

“<<Μην ανησυχεις, μικρο μου Νταμπιρ. Μπορει να σε περικυκλωνουν τα συννεφα αλλα για μενα εισαι μια ηλιαχτιδα>>.”
― Richelle Mead

“<<Γιατι εισαι τοσο κακοκεφο μικρο μου Νταμπιρ;>>
<<Αντριαν, πραγματικα δεν εχω την ορεξη σου αυτη τη στιγμη>>.
<<Προφανως!>> ειπε. <<Σ' εχω δει ελαχιστα απο τοτε που επιστρεψαμε. Αν δεν σε ηξερα καλυτερα, θα ελεγα οτι με αποφευγεις>>.
<<Μα σε αποφευγω>>.
<<Ακου, Ροουζ, δεν χρειαζεται να συνεχιζεις να μου το παιζεις δυσκολη. Ειμαι ηδη δικος σου>>.
<<Κοιτα, πραγματικα δεν εχω ορεξη να υποστω την ξακουστη γοητεια σου σημερα>>.
<<Μα τι συνεβη; Πατας με τετοια δυναμη σε οποια λακουβα με νερο βρισκουμε στο δρομο μας, που εχω την εντυπωση οτι θα δειρεις οποιον τυχον βρεθει μπροστα σου>>.
<<Τοτε γιατι εισαι ακομα εδω; Δεν φοβασαι μηπως τις φας εσυ;>>
<<Δεν θα μου εκανες ποτε κακο. Ειμαι πολυ ομορφος για να με στραπατσαρεις>>.”
― Richelle Mead

“Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες”
― Τάσος Λειβαδίτης, Ποιήματα 1958-1964