Simbolisme Quotes

“Kini kau terduduk di tengah-tengah batas
antara sempadan kota dan desa.

Kecar dan gondang terapung di kakimu
ruak dan sitar bertengger di bahumu.

Sempatkah kaubangun menggenggam semaian
sebelum menjelang pagi?

(Baruh)”
― Rosli K. Matari, Tidakkah Kita Berada Di Sana?

“Délires II
Alchimie du verbe
À moi. L’histoire d’une de mes folies.
Depuis longtemps je me vantais de posséder tous les paysages possibles,
et trouvais dérisoires les célébrités de la peinture et de la poésie moderne.
J’aimais les peintures idiotes, dessus de portes, décors, toiles de
saltimbanques, enseignes, enluminures populaires; la littérature démodée,
latin d’église, livres érotiques sans orthographe, romans de nos aïeules,
contes de fées, petits livres de l’enfance, opéras vieux, refrains niais,
rythmes naïfs.
Je rêvais croisades, voyages de découvertes dont on n’a pas de relations,
républiques sans histoires, guerres de religion étouffées, révolutions de
mœurs, déplacements de races et de continents: je croyais à tous les
enchantements.
J’inventai la couleur des voyelles! — A noir, E blanc, I rouge, O bleu, U
vert. — Je réglai la forme et le mouvement de chaque consonne, et, avec
des rythmes instinctifs, je me flattai d’inventer un verbe poétique
accessible, un jour ou l’autre, à tous les sens. Je réservais la traduction.
Ce fut d’abord une étude. J’écrivais des silences, des nuits, je notais
l’inexprimable. Je fixais des vertiges.”
― Arthur Rimbaud, Une saison en enfer: Exploration poétique de la douleur et de la quête de sens dans un monde chaotique

“Elle est retrouvée
— Quoi? — l’Éternité.
C’est la mer mêlée
Au soleil.”
― Arthur Rimbaud, Une Saison en Enfer

“Jarak

Bagaimana mungkin kupertaruhkan kebahagiaanku dalam namamu, Kay?
Bukankah kau cuma jeda setelah pertunjukan?
Langit yang menolak menjadi tua dan waktu yang urung menjemput pagi.
Percakapan kita terhenti entah sampai di mana.

Luka yang terus menerus kau torehkan di dada;
Tangisan penyesalan dan nasib tak berketentuan.
Apakah masih ada pengharapan di setiap renyah tawa yang kau tebarkan?
Ataukah itu hanya seringai palsu di balik sebuah senyuman?

Tentu saja kita tak pernah sungguh-sungguh saling mencintai.
Aku hanya mengagumi keberanianmu untuk tak berpura-pura ingin menjadi matahari.
Sedang tak akan kau dapati kebahagiaan yang engkau impikan dalam diriku serupa laut biru.
Kita hanya saling menatap kekosongan dari balik layar ponsel yang tak lagi mampu menyatakan perasaan.

Sambil barangkali menerka-nerka apa yang akan terjadi selanjutnya di antara kita.
Bukankah jarak sesungguhnya hanyalah sehembus nafas?
Demikian pun perasaanku padamu, yang sayangnya tak pernah kau pedulikan.

Oktober 2025”
― Titon Rahmawan