I

“Род,.. Кроў... Карані... Усё гэта робіцца бясьсільным і бессэнсоўным, варта табе апынуцца сам-насам з часам. Ад самага нашага нараджэньня родны дом расказвае нам казкі пра сваю надзейнасьць і неўміручасьць - а потым ты ідзеш па вуліцы, на якой даўно ўжо не бываў, і раптам ня бачыш ні вокнаў, ні сьценаў, ні дрэваў, і толькі памяць малюе фантомныя абрысы, і ў цябе ёсьць усяго толькі сэкунда, каб пабачыць усё апошні раз, перад тым як мінулае памеркне і зробіцца шараговым чалавечыс успамінам, лісьлівым, самаўпэўненным і недакладным, і пасыплецца сухім лісьцем, страшным сьнегам, сівым валоссем на вуліцы старой Дражні.”
― Альгерд Бахарэвіч, Хлопчык і сьнег

“Раней адрасатам кланяліся і запэўнівалі ў глубокай павазе, цяпер жа мы ўсе роўныя і не павінныя нікога шанаваць.”
― Irena Brežná, Nejlepší ze všech světů

“... і зусім не зважаецца на другі (а ў пэўных гістарычных умовах і эпохах - нават больш значны й мэтавы) аспэкт гэтага патрабаваньня, а менавіта: каб філёзафы ці проста тыя, хто насамрэч думае, а ня толькі бзьдзіць, зьмянілі яшчэ і сьвет у сьвядомасьці людзей, бо вобраз сьвету ў сьвядомасьці людзей канец канцоў абумаўляе спосаб іхных дзеяньняў на значна даўжэйшы час, чым вонкавы выгляд эканамічнага і палітычнага сьвету.”
― Egon Bondy, Sklepní práce

“Наш тоталитаризм - не диктатура державной воли, а парад державного безволия. Цирковой марш по кругу. Власть не чужих проектов, а страха перед чужими проектами.”
― Максім Жбанкоў, SloMo: Хатняя крытыка культурнага дызайну