Status Updates From نامه‌های زندان

«توجه خود و هموطنانم را به تلاش جمعیمان جهت ارتقای خرد جمعی فراتر از افراد و اشخاص جلب میکنم»

توی این چند نامه‌ای که خواندم سعی‌شون برای "شکرگذاری" و "مهرگستری" به چشم می‌آمد.

تازه شروع کردم؛ چند‌تایی نامه به بچه‌ها و همسرش. تا اینجا که تو هر نامه یک بهانه‌ای برای شکر‌گذاری پیدا می‌کنه خانم ستوده.

نامۀ مادر زندانی به کودک پنج ساله اش:

امروز جمعه است و من خیلی دلم برایت تنگ شده. نشستم نامه بنویسم تا بگویم خیلی دوستت دارم. راستی روز ملاقات چرا در تلفن فوت می کنی؟ شیر هم که میشوی من خیلی میترسم. عکست را اینجا به دیوار زده ام تا هروقت دلم تنگ میشود عکست را ببینم. اما من دلم میخواهد خودت را ببینم.

«بزرگترین دغدغۀ هر مادر زندانی آن است که آیا بچه اش او را از خاطر می برد یا نه؟»

آخ از این زن.

هر سختی ای تمام میشود الا احساس ظلم. به همین خاطر سختی زندان برایم به مراتب قابل تحمل تر از آرای ظالمانه ای است که در دادگاه انقلاب علیه موکلانم صادر میشد.

«دیگر برای آزادی تلاش نمی‌کنم. چون آنچه دستگیرم شده است آن است که بیرون، زندانی بزرگتر از داخل زندان است و سایه‌ی ماموران اطلاعات، که مدام بالای سر زندانیِ آزادشده است، زندگی را سخت می‌کند. اما اینجا، ما زنانی قدرتمندیم.»

-چقدر این زن رو می‌ستایم-

یکبار وقتی به نمایشگاه نقاشی محمد نوریزاد رفته بودم، وجود یک پرتره ی محو در نمایشگاهش نظرم را جلب کرد. وقتی از او درباره ی این پرتره پرسیدم، گفت این کار را در زندان کشیده ام. آنجا آدم فکر میکند چگونه دارد محو میشود. با حیرت به آن نگاه کردم، من این احساس را خوب میشناختم. پس انگیزه ی دیگرم در این نامه نوشتن ها، فراموش نشدن بود.

آروم‌آروم پیش می‌رم و اجازه می‌دم که بخشی از دنیام بشه.
با هر نامه، نسرین ستوده رو هزاربار بیشتر از قبل دوست دارم.

هیچ کس نمی تواند به آنها اطمینان بدهد که آزادی حتما و به زودی از راه می رسد. پس بهای آزادی، شک و تردید است.
اما بگذار بگويم که در مسیر طولانی عدالت و آزادی، هر جای آن که قرار گرفته باشم، چه فاصله زیادی با آزادی و عدالت بیرونی داشته باشم و چه نداشته باشم، این را می دانم که در مسیر آزادی و عدالت قرار دارم. همین مرا بس.

(از صفحه 27)
نامه نسرین ستوده به شوهرش، رضا خندان

« … غالبا می‌گویند اگر بدانیم آزادی با این روش به دست می‌آید، حتما زندان را تحمل می‌کنیم. اما هیچ‌کس نمی‌تواند به آن‌ها اطمینان دهد که آزادی حتما و به زودی از راه می‌رسد. پس بهای آزادی، بیش از زندان، شک و تردید است.»

هر چه از خانم ستوده می خونم و ميشنوم، بر احترامم نسبت به ایشون افزوده میشه.

در همین دو نامه اول، دو تا چیز توجه ام رو جلب کرد:
یکی نگرانی زيادش از بابت اینکه نکنه فعالیت های مدنيش، ناقص حقوق فرزندانش باشه.
و دوم، اینکه نکنه فضای زندان و برخورد زندانبان ها، اونو تهی از "مهر" نسبت به اطرافیانش و دیگر انسان ها بکنه.

«من می‌ترسیدم از مهر تهی شوم و این یکی از دغدغه‌هایی بود که باعث می‌شد مدام به نیما، مهراوه، رضا و حتی دوستانم نامه بنویسم.»